Արդյունքում՝ ինքնատիպ «Եվգենի Օնեգին»
![\"\"](\"https://www.aravot.am/2010/aravot_arm/May/18/p12.jpg\")
Ամբողջովին սպիտակով պատված բեմ, գեղեցիկ զգեստներ, հանդիսավոր-հրճվալից մթնոլորտ, օթյակներում՝ ազգային երաժշտարվեստի խոշորագույն ներկայացուցիչներ՝ Էդվարդ Միրզոյան, Տիգրան Մանսուրյան, Յուրի Դավթյան… «Արամ Խաչատրյան» մեծ համերգասրահում մայիսի 13-ին այսպես անցավ Չայկովսկու «Եվգենի Օնեգին» օպերայի առաջնախաղը: Կինոռեժիսոր Վիգեն Չալդրանյանի եւ Հայաստանի պետական ֆիլհարմոնիկ նվագախմբի գեղարվեստական ղեկավար Էդուարդ Թոփչյանի հեղինակած բեմադրությունից առաջ կուլիսային տարբեր խոսակցություններ էին պտտվում: Գերակշռողը հիմնականում այն միտքն էր, թե ինչու է Ֆիլհարմոնիկ համերգասրահը վեր ածվում օպերային թատրոնի: Շեշտվում էր նաեւ հիշյալ օպերայի շուրջ ընդամենն օրեր առաջ ռուսաստանյան հեռուստաալիքներից մեկին տված հարցազրույցում աշխարհահռչակ օպերային երգչուհի Գալինա Վիշնեւսկայայի հետեւյալ միտքը, թե հատկապես «Եվգենի Օնեգին» բեմադրելիս պետք է հավատարիմ մնալ ժամանակաշրջանի ոգուն… Խոսվում էր նաեւ այն մասին, որ Ֆիլհարմոնիկ նվագախմբի մասնակցությամբ Չալդրանյանի ստեղծած «Մաեստրո» ֆիլմին կհաջորդի «Եվգենի Օնեգին» ֆիլմ-օպերան եւ այլն:
Մինչ բեմադրության սկսվելը, հանդիսատեսի աչքին զարնեց բեմում տեղադրված մեծ սեղանը, որն ընթացքում ծառայեց ոչ միայն որպես Տատյանայի մահճակալ, այլեւ որպես բիլիարդի եւ թղթախաղի սեղան. հավանաբար՝ բեմադրիչ, զգեստների նկարիչ եւ պրոդյուսեր Վ. Չալդրանյանն ուզում էր շեշտել «կյանք-խաղի» գաղափարը: Բեմադրության երաժշտական ղեկավար եւ դիրիժոր Էդ. Թոփչյանն (ասիստենտ՝ Վարդուհի Մինասյան) իսկապես լուրջ աշխատանք էր տարել նվագախմբի հետ, թափանցելով ռոմանտիկ Չայկովսկու ստեղծագործության մեջ: Հատկապես հետաքրքիր մատուցվեցին օպերայի քնարական ու դրամատիկական հատվածները՝ հրաշալի ներդաշնակություն ստեղծելով մեներգիչների հետ, որոնք ներկայացնում էին ազգային օպերային դպրոցի լավագույն ավանդույթները: Այնպիսի բարդ հատվածներ, ինչպիսին են Օնեգինի եւ Լենսկու մենամարտը, Տատյանայի արիան եւ այլն, նվագախումբը կատարեց երկի ճիշտ ընկալմամբ ու մեծ ոգեշնչմամբ: Օպերային արվեստի սիրահար մաեստրո Թոփչյանը, որը 2001թ. Վերդիի «Աիդայի» համերգային կատարումից մինչ օրս իրականացրել է 6 համաշխարհային օպերային գրականության գոհարների համերգային կատարումներ, բեմականացումներ եւ բեմադրություններ (վերջիններս՝ բեմադրիչ Սուքիաս Թորոսյանի հետ), ստիպում է մեկ անգամ եւս համոզվել, որ ցանկության դեպքում կարող ենք արձանագրել լուրջ ձեռքբերումներ: Ընդ որում, Վերդիի «Ռիգոլետտոն» եւ Պուչինիի «Մադամ Բաթերֆլայը» ներկայացվել են Ազգային օպերային թատրոնում:
Ինքնատիպ էր նաեւ Չալդրանյանի ռեժիսուրան, միեւնույն ժամանակ՝ անսպասելի, որովհետեւ դրամատիկական բեմերում (Հր. Ղափլանյանի եւ Կ. Ստանիսլավսկու թատրոններում) սեփական արտահայտչականությունը հաստատած բեմադրիչը, որի ֆիլմերն առաջ են բերում պարադոքսալ զգացմունքներ («Լռության սիմֆոնիա», «Ձայն բարբառո», «Քրմուհի» եւ այլն), առաջին անգամ մուտք գործելով երաժշտական թատրոն, կարողացել էր սիմվոլիկ լուծումներով ստեղծել երգչախմբի ու մեներգիչների ուրույն բեմական կյանք, օրինակ՝ դիմակավորված ամբոխի ֆարսային կեցվածքը բեմում ողջ բարձրաշխարհիկ հասարակության հետաքրքիր արտահայտություն էր: Մյուս կողմից, երեւանյան «Եվգենի Օնեգինի» մեջ որքան էլ փորձ էր արված առաջ անցնել ժամանակից, երգչախմբին ու երգիչներին հագցնել կոմբինացված զգեստներ, ընդգծելով դրանց փայլն ու շքեղությունը, որոնք իսկապես աչք էին շոյում, այնուամենայնիվ, չգիտես ինչու, դայակը բեմում հայտնվում էր ռուբլովյան ժամանակի գավառացի կնոջ խղճուկ հագուստով, իսկ ահա իշխանի պաշտոնական ժապավենի վրա՝ ասեղնագործված շքանշաններ էին:
Ինչ մնում է կատարողներին, ապա պիտի փաստենք, որ հանդիսատեսը շատ տպավորված էր ինչպես փորձառու Հովհաննես Այվազյանի Լենսկու, այնպես էլ երիտասարդ Լիանա Ղազարյանի Տատյանայով:
