Այդ ե՞րբ էր, երբ Թիֆլիսում ադրբեջանցի բանաստեղծ Չինգիզ Ալիօղլի իմ գրող ընկերոջը հարցրի՝ դու թո՞ւրք ես, ասաց՝ ոչ, ես օղուզ եմ եւ հինավուրց մեղքի ու խորամանկության կնիքով արատավորված հայացքով նայեց ինձ: Չնայած ինքը լավ բանաստեղծ էր եւ լավ սեղանակից, բայց նրա խոսքում եւ բանաստեղծության մեջ բացակայում էր մի շատ կարեւոր բան՝ համամարդկային ստեղծագործ տառապանքից ծնված անկեղծ բարեկամությունը: Եվ թերեւս այդ պատճառով էլ ուրացավ ազգությունն իր, ասելով, որ ինքը թուրք չէ, քանի որ ես հայ էի՝ մոռանալով, որ ես գիտեի, որ օղուզները թուրք-սելջուկների հիմնական ցեղերից մեկի նախահայրերն էին:
Եվ դա այն տարին էր, երբ ես աշխարհից թաքուն, ինքս իմ ներսում երդվել էի՝ լինել զինվոր՝ հայոց եւ Աստծու, ու արհեստական կաշվից աշնանային իմ բաճկոնը համառորեն հագնում էի բնական կաշվի արժանապատվությամբ՝ շաժելով տեսնողների նախանձը: Բայց քանի որ շարժումն ու արագությունը փոխում են ժամանակը, վերաձեւում կորության, նույնիսկ կորանում է լույսի ուղիղ ճառագայթը՝ ենթարկվելով ձգողականության անբացատրելի օրենքին, այդպես էլ իմ երկրի ինձ կանչող սիրտը ինձ հուշում է. խոնարհվել իմ հայրենիքի եւ իմ արժանապատիվ ցեղի առջեւ: Զոհաբերությունը հատուկ է ազնիվ հոգիներին եւ ասպետներին է վայել, սակայն բոլոր դեպքերում զոհաբերության իմաստը մնում է նույնը, երբ մարդը կամ ազգը հրաժարվում է մի բանից, հանուն ավելի կարեւորի…
– Անշուշտ, խոսքն ինքը ճակատագիր է, երբ պսակվում է գործով,- մտածում էի ես՝ լսելով մեր հանրապետության նախագահի ուղերձը ազգիս ու հետեւելով նրա նետած ձեռնոցի հետագծին, որի արժանապատիվ զրնգոցը թափանցիկ առաջիկայում ես արդեն լսում եմ ու տեսնում եկող օրերի մեջ:
