Բռնցքամարտի հայկական դպրոցը միշտ էլ մարզաձեւի փայլուն աստղեր է տվել: Նրանցից շատերը թեպետ այսօր, որպես պրոֆեսիոնալ, ներկայացնում են այլ երկրներ, այնուամենայնիվ, չեն մոռանում իրենց հայ լինելը:
Տվյալ դեպքում խոսքը Գերմանիայի մարզական դրոշի պատիվը պաշտպանող, Եվրոպայի 2008 թվականի չեմպիոն, «WBO Intercontinental»-ի գործող չեմպիոն, մինչեւ օրս անցկացրած 21 մենամարտերը շահած (13-ը՝ նոկաուտով) 26-ամյա Կարեն Մուրադյանն է, նույն ինքը՝ Կարո Մուրադը:
Մինչ Գերմանիա մեկնելը, Կարոյի ծնողները մեր հարեւանն էին: Ճիշտ է, ես այն ժամանակ փոքր էի եւ նրանց այնքան էլ լավ չեմ հիշում, սակայն հաջողեցի ինտերնետով Կարոյի հետ հարցազրույց ունենալ:
– Հայաստանում սիրողական բռնցքամարտի՞կ ես եղել:
– Ոչ: Ընդամենը մեկ տարի պարապել եմ միայն ըմբշամարտով: 13 տարեկան էի, երբ տեղափոխվեցինք Գերմանիա: Այստեղ տասը տարի զբաղվել եմ սիրողական բռնցքամարտով՝ հետո տեղափոխվել պրոֆեսիոնալ ռինգ:
– Եղբայրներդ նո՞ւյնպես մարզիկներ են:
– Երկու եղբայր ունեմ՝ Գրիգորն ու Հովհաննեսը: Գրիգորը նույնպես պրոֆեսիոնալ է, իսկ Հովոն՝ սիրողական:
– Գերմանիայի դրոշի ներքո հանդես եկող ճանաչված հայ բռնցքամարտիկներ շատ կան: Դա նշանակո՞ւմ է, որ այդ երկրում հատկապես հայ մարզիկների համար նպաստավոր պայմաններ են ապահովվում:
– Եթե խոսքն ինձ է վերաբերում, ավելի շատ՝ հանգամանքների բերումով եմ Գերմանիայի դրոշի ներքո հանդես գալիս, քանի որ այդ երկրի քաղաքացիություն ունեմ:
-Պրոֆեսիոնալի մակարդակին հասնելու համար շա՞տ ջանքեր են պահանջվել քեզնից:
– Շատ դժվար ճանապարհ եմ անցել: Բայց դե, մենք հայ ենք ու սովոր ենք դժվարություններ հաղթահարել:
– Հայաստանում բռնցքամարտն այսօր ի՞նչ մակարդակի վրա է:
– Մենք տաղանդավոր բռնցքամարտիկներ շատ ունենք: Բայց միայն տաղանդը քիչ է: Հարկավոր է նրանց համար անհրաժեշտ պայմաններ ստեղծել, ինչին, որքան տեղյակ եմ, այսօր մեծ կարեւորություն են տալիս սպորտի նախարարությունը եւ Հայաստանի ազգային օլիմպիական կոմիտեն:
– Հնարավորություն լինելու դեպքում Հայաստանում բռնցքամարտի դպրոց հիմնադրելու մտադրություն կա՞:
– Շատ կուզեի, որ երեք եղբայրներով Հայաստանում «Մուրադ» անունով բռնցքամարտի դպրոց ունենայինք, որտեղ կմարզվեին մեր երկրի անունը բարձր պահող եւ հաղթանակներ բերող բռնցքամարտիկներ:
– Վախթանգ Դարչինյանը, որ տարիներ շարունակ հանդես էր գալիս Ավստրալիայի դրոշի ներքո, հիմա ռինգ է մտնում միայն մեր եռագույնով: Նրա օրինակին չե՞ս ուզում հետեւել:
– Իմ ամեն մի հարցազրույցում ասում եմ՝ ես հայ եմ ու լրագրողներին խնդրում եմ, որ անպայման նշեն, որ Հայաստանից եմ: Կարծում եմ՝ թեկուզ օտար դրոշի ներքո տարած իմ եւ ընկերներիս հաղթանակներով էլ են մեր ազգը ճանաչում:
