Ամերիկացի գիտնականները բացահայտել են, որ հակադեպրեսանտները հիվանդների մոտ 50%-ի համար արդյունավետ չեն, քանզի սերոտոնինի ընկալիչներից որեւէ տեսակի ավելցուկը չեզոքացնում է այդ պատրաստուկների ազդեցությունը: Տարածված հակադեպրեսանտներից շատերը ավելացնում են գլխուղեղի կենտրոնում գտնվող սերոտոնինի, այսպես կոչված՝ «նեյրոմեդիատորների» քանակը: Այսպես ուժեղանում է սերոտոնինի ազդեցությունը, մասնավորապես` տրամադրությունը բարձրանում է:
Սակայն, ինչպես ցույց տվեցին լաբորատոր մկների վրա արված հետազոտությունները, դա ոչ միշտ է տեղի ունենում:
Ինչպես պարզաբանեց հետազոտության ղեկավար Ռենե Հենը, սերոտոնինի ընկալիչների՝ մասնավորապես 5-HT1A տեսակի մեծ քանակության դեպքում տեղի է ունենում հակառակը. որքան շատ են հոգեդեպրեսանտները բարձրացնում սերոտոնինի խտացումը, նեյրոններն այդքան ավելի քիչ սերոտոնին են արտադրում: Այս ամենի պատճառով է, որ հակադեպրեսանտները հիվանդներից շատերին չեն օգնում: Մի կողմից այս բացահայտումը հաստատում է այն, որ հակադեպրեսանտների նշանակումը պետք է խիստ անհատական լինի, իսկ մյուս կողմից հասկանալի է դառնում, որ հակադեպրեսանտների ազդեցությունը կմեծանա, եթե մշակվի այնպիսի պատրաստուկ, որը կնվազեցնի սերոտոնինի 5-HT1A ընկալիչների քանակը:
