Երեկ երեկոյան, Նորքի իմ անվերջ ժամանակավոր աշխատասենյակից դուրս գալուց, ինչպես ամեն օր, դարձյալ նայեցի Երեւան մեր քաղաքին. մշուշը ծածկել էր իմ մայրաքաղաքը, եւ ես ոչ միայն քաղաքը չէի տեսնում, այլ նաեւ չէի տեսնում իմ տունը, որտեղ իմ ընտանիքն ու ես ապրում ենք: Երեւում էր միայն Վարդաշեն թաղամասը, որ դուրս էր մնացել համատարած մշուշի քողից, եւ ուր տարիներ առաջ ես վարձով էի ապրել յոթ տարի: Ձմեռնամուտի մշուշը, անշուշտ, ժամանակավոր էր եւ կանցներ վաղը կամ մյուս օրը: Իհարկե, ես գիտեի, որ մշուշը կանցներ, ինչպես որ մեր կյանքն է անցնում: Եվ մենք թերեւս երբեք էլ չենք գտնի մեր տան հաստատուն հասցեն, քանի որ փողոցների անունները փոխվում են, եւ մեզանից հետո մեր զավակները նոր տուն են կառուցում նոր հասցեներով: Ու այդ նորագյուտ հասցեներում իրենց բաժակով կհիշեն՝ ողորմի մեր ծնողներին, ողորմի մեր անցավորաց, որոնց ապրած հասցեն, թերեւս, կարող են մոռանալ…
Եվ ես հիմա, նայելով մշուշի մեջ թաղված մեր քաղաքին, մտածում եմ, որ այդպես էլ կլինի, եւ խաղաղ եմ նայում բախտին, ուրախանալով, սակայն, որ ես չմոռացա Ջավախքի իմ հայրական տունը, ինչպես չմոռացա Էրզրումի Ձիթով եւ Ջրսուն գյուղերը, որտեղից իմ երկու պապերը հարկադրված գաղթել էին, եւ ուր ես դեռեւս չեմ եղել: Ու այսպես՝ մտքերը մոտենում էին ինձ ու հեռանում, ինչպես ալիքները ծովի, հուշելով ինձ, թե՝ այսօր մշուշի մեջ թաղված իմ հրաշալի մայրաքաղաքում չկա հասարակական տեսակետ ու կարծիք ժամանակակից իրադարձությունների մասին, կան ընդամենը փոփոխվող հետաքրքրություններ եւ շահեր, քանի որ մեր քաղաքում էլ են ապրում նսեմ արժեքների տեր մարդիկ՝ սիրելով սուտը եւ ուրանալով ճշմարտությունը, ինչը նրանց համար այս պահին օգտակար է: Այնինչ՝ ինչքան էլ թվացյալ մշուշներում հայտնվենք եւ մեր զավակները ինչքան էլ նոր հասցեներ ունենան, միեւնույն է՝ վաղը մեր քաղաքի վրայից ձմեռնամուտի մշուշը կցրվի, եւ մեր զավակները կտեսնեն ճանապարհը բաց, որը նախապատրաստեցին իրենց հայրերը, ու միեւնույն է, ինչքան էլ հասցե փոխվի՝ հանգրվանը մնում է նույնը՝ մշուշից դուրս եկած մեր մայրաքաղաքը եւ մեր իրավունքը մեր քաղաքում…
Այդպես մտածում էի՝ նայելով ձմեռնամուտի մշուշներում թաղված մեր քաղաքին:
