ԻՄ ԿՈՐՑՐԱԾ ԿԱՆԱՉ-ԿԱՐՄԻՐ ԱՇԽԱՐՀԸ

Թերեւս տարիների հետ ես կորցրեցի պայծառ առավոտների զգացողությունն իմ կյանքում, քանի որ հիմա քնում եմ այն պահերին, երբ լույսն արդեն բացվում է: Զգացողությունը կորցրեցի, բայց պատկերը մնաց ինձ շարունակ ուղեկցող, երբ նույնիսկ քնի մեջ տեսնում եմ, թե ինչպես է բացվում լույսը, եւ մենք՝ երեխաներով, անձրեւ-գիշերից հետո՝ լուսաբացին գնում էինք սունկ որոնելու: Գնում էինք ծաղկած աշխարհի միջով, եւ լուսաբացի ցողը մեզ թրջում էր մինչեւ մեր գոտկատեղը, որովհետեւ մենք փոքր էինք, իսկ խոտ ու ծաղիկները՝ մեծ: Եվ հիմա՝ անքնության իմ մղձավանջների մեջ, երբ դարձյալ ու կրկին վերադառնում եմ ետ, չեմ գտնում իմ սունկը փնտրած, այլ տեսնում եմ ջրի եկած մեր գյուղի ջահել կանանց, որոնք մեզ՝ իրենց սունկը չգտած տղաներիս, սիրում, գուրգուրում էին եւ զվարթ ծիծաղով մեր գլուխները սեղմում իրենց փարթամ կրծքերին՝ մեզանից առնելով խոպան գնացած իրենց ամուսինների հոտը: Իրենք, իհարկե, բոլորը հավատարիմ կանայք էին, բայց որովհետեւ այդ ժամանակ գյուղում աղբյուր չկար, եւ նրանք գալիս էին առվի հեռու ակունքից խմելու ջուրը վերցնելու, իսկ առվի ակունքում մենք էինք՝ սունկ փնտրող ջահելներս, որ այդպես էլ չգտանք, չգիտակցելով, որ մեր փնտրածը մեր գյուղի ջրի եկած կանայք էին: Իրենք ջուրը վերցրեցին, բայց մենք մեր փնտրած սունկը, որ իրենք էին՝ չճանաչեցինք…
Եվ հիմա, երբ նորեն ու կրկին ես տեսնում եմ լաց լինելու չափ հարազատ պատկերներն ու դեմքերն անցած, որոնցից շատերը գուցե այսօր չկան կամ գուցե կան, բայց ես չգիտեմ նրանց հասցեն, միեւնույն է՝ ապրում են իմ մեջ, ինձ ուղեկցում իմ փնտրտուքի հավերժական տարուբերումների եւ անքնության պահերին, երբ նրանք իրենց ուսերի վրա դույլերը ճոճելով՝ մեզ ցույց էին տալիս մեր փնտրած սունկի ճանապարհը, որ թաքնված էր կարմիր-կանաչ աշխարհի մեջ, որտեղ խոտ ու ծաղիկ մեծ էին, իսկ մենք՝ փոքր: Ուստի եւ չճանաչեցինք ու չհասկացանք իրենց, հետո, երբ հասկացանք, արդեն ուշ էր:
Հիմա չեմ հիշում՝ քնած էի, թե արթուն, երբ իմ տղա Դավիթը համբուրեց ճակատս, ասելով՝ հայրիկ, ծնունդդ շնորհավոր: Չէ, քնած էի, որովհետեւ արթնացա ու հիշեցի, որ ես արդեն վաթսուն տարեկան եմ…