Գերմանացի գիտնական Միլլերն առանձնացնում է 25 տիպի բուրմունք, որոնք արձակում են վարդերը: Դրանցից 7-ը համարվում են հիմնական բուրմունքներ, որոնցից էլ մեկը կամ մի քանիսը մասնակցում են վարդի բույրի կազմավորման մեջ:
Դրանք վարդի, հիրիկի, հնդկոտեմի, մանուշակի, խնձորի, կիտրոնի եւ երեքնուկի բուրմունքներն են:
Տիպիկ «վարդային» բուրմունք ունեն հիմնականում կարմիր եւ վարդագույն թերթիկներ ունեցող վարդերը, իսկ դեղին եւ սպիտակ թերթիկներ ունեցող վարդերը արձակում են հիրիկի, հնդկոտեմի, մանուշակի ու կիտրոնի բուրմունք: Որոշ վարդեր, բացի այս 7 հիմնական բուրմունքներից, բուրում են նաեւ նարնջի, դափնու, հովտաշուշանի, մեղրի, սերկեւիլի, մորու, մաղադանոսի բուրմունքներով: Կա վարդի մի տեսակ՝ Rosa faetida («գարշահոտ վարդ»), որն արձակում է… ճզմած փայտոջիլի հոտ: Ամերիկացի գիտնական Գեմբլը՝ ուսումնասիրելով 4000 տեսակի վարդ, գտավ, որ դրանց միայն 20%-ն ունի ուժեղ հոտ, համարյա 50%-ը՝ թույլ կամ անկայուն հոտ, իսկ 25-30%-ը ընդհանրապես հոտ չունի: Մուգ թերթիկներ ունեցող վարդերն ավելի հոտավետ են, քան բաց թերթիկներով վարդերը: Միայնակ վարդերն ավելի բուրումնավետ են, քան ծաղկաբույլ կազմած վարդերը: Ամպամած եղանակին վարդի բույրը ավելի թույլ է: Սակայն վարդի բույրը որոշ մարդկանց համար վնասակար է: Արյան ցածր ճնշում ունեցողները (հիպոտոնիկները) շատ չպետք է զմայլվեն վարդերի բույրով: Վարդի արձակած եթերային յուղերը ներշնչելիս իջնում է արյան ճնշումը, դանդաղում է սրտի աշխատանքը, բարձրանում է մաշկի ջերմությունը: Ինչով է դա պայմանավորված՝ առայժմ պարզված չէ:
Միջին դարերում վարդի թերթիկներից պատրաստում էին հոտավետ ուլունքներ, որոնք բուրում էին ամբողջ տարին: Դրա համար պետք է վերցնել 3 բաժակ կարմիր, հոտավետ վարդի փշրած թերթիկներ, ավելացնել 1,5 բաժակ ալյուր, 4 ճաշի գդալ կերակրի աղ եւ 10 կաթիլ վարդի յուղ: Ավելացնելով մի փոքր ջուր, ստանում են խմոր, ապա 2,5 սմ հաստությամբ խմորե շերտիկներից մատնոցի օգնությամբ կտրում են շրջանակներ եւ վերածում գնդիկ-ուլունքների: Ապա շարում են թելի կամ մետաղյա լարի վրա ու չորացնում:
