Չնայած կիրակի օրերին ինձ ոչ ոք չի զանգահարում, քանի որ անջատում եմ հեռախոսս, միեւնույն է, չեմ սիրում փոշին, որովհետեւ հեռախոսի լռությունը ընդամենը ազատություն է, իսկ փոշին` մահ: Եվ քանի որ այդ օրը իմ մենության օրն է, ու անզանգահարության հեղինակը ես եմ, դրսում իմ թողած աշխարհը՝ առանց դուռ ու լուսամուտ թակելու, միեւնույն է, ներխուժում է իմ մեջ եւ, օգտվելով իմ չհայտարարած հրավերից, գալիս-նստում է եւ, հարմար տեղավորվելով իմ դիմաց, ձեռքերը ծալած, լուռ նայում է երեսիս:
Ու նրա՝ ինձ ուղղած հայացքում հստակորեն տեսնում եմ, որ ինձ չի հաջողվել փախչել փոշուց համատարածի: Սկզբից իհարկե ես փորձում եմ չտեսնելու տալ նրան, դիմադրում, հեռացնում եմ ինձնից որպես տեսիլք` փորձելով մենակ մնալ:
Բայց նա, այդ եկվորը, համառորեն նայում է ինձ եւ ես, չդիմանալով նրա հանդգնությանը, տեղի եմ տալիս եւ անմիջապես էլ հստակ հասկանում, որ ժամանակը չէ, որ հեռանում է մեզնից, այլ մենք ենք հեռանում ժամանակի միջով, քանի որ ժամանակը անվախճանական ջուր է, որ հոսում է շարունակ, իսկ մենք՝ ընդամենը ձուկ, ձուկ այդ ջրերում, որին կամ բախտն է որսում, կամ անբախտությունը: Եվ քանի որ ջրերի հոսքն անվախճանական է, նրանք նորից վերադառնում են՝ մեզ դարձյալ թողնելով բախտի եւ անբախտության հորձանքներում, այսինքն թե ժամանակի մեջ եւ ժամանակից դուրս…
Իսկ ինչ է կամ ով է ժամանակը, ով է տեսել նրան եւ ինչ պատկեր ունի նա: Եթե ունենար, գուցե ընդամենը ժամացույցի՞, թե՞ փոշու, որը անվախճան է եւ մի օր իր ցանկությամբ ծածկում է ամենքին եւ ամեն ինչ…
Դրսից եկած կիրակնօրյա իմ հյուրը ինձ հուշում է գտնել ինձ նման երկրորդին, որպեսզի երկուսով մենակ մնանք, քանի որ երկուսի միասնական մենակությունը մեծ մենություն է թվում մեզ, քան մեկինը, որովհետեւ երկու մենակները առավել արագ են մաշում ու սպառում իրար: Եվ չհասկանալով անգամ, թե սովորույթի ո՞ւժն է կապում միմյանց, թե՞ իրենք են իրենց կապվածությամբ հզորացնում սովորույթի ուժը՝ անընդհատ փախչելով մենակությունից, մինչեւ որ ճանաչեն փոշին, որի թիկունքից մեզ են նայում աշխարհի ստեղծումից առաջ ծնվածի կանաչ աչքերը…
Չնայած հեռախոսս անջատել էի:
