Եվ երբ փորձում ես փնտրել ժամանակի հոսող ջրերի մեջ կարմիր պուտերով քո բախտի ձուկը, ու երբ տիեզերքի ստվերն ընկնում է հոգուդ, եւ քո ձեռքից թռնում է ջահելության՝ այլեւս անվերադարձ ձուկը ու հեռանում մոռացության ջրերում, զգում ես, թե ինչպես ես ազատվում երկրային փառքի ձգողականությունից եւ հայտնվում խոսքի Հայրենիքում: Գիտակցելով, որ քո ետեւում, քո ապրած ծիրի մեջ, պատմությանը չես թողել ոչ մի պայթուցիկ, այլ մաքրել ես քեզանից առաջ եւ քո ճանապարհին դրված ականները: Եվ դեպի ներս փլվող լուռ մատուռի նման հառում ես հայացքդ լուսավոր անդին՝ հաստատ իմանալով, որ Նա նույն տեղում է, եւ իզուր չես հայացքիդ հետ մեկնում ձեռքդ, քանի որ անվարան գիտես, որ դու հեռացողը չես, այլ մնացողը, քո իսկ ստեղծած խոսքի Հայրենիքում, որը քեզանից հետո եկողների ապրելու Տունն է նաեւ…
Եգիպտական փարավոններն այնքան էին արժեւորում իրենց ծագումն ու արյան աստվածային սկիզբը, որ չէին կարողանում հարսնացու ընտրել իրենց ապագայում փարավոն զավակների համար եւ ամուսնացնում էին հարազատ քույրերի հետ՝ չմտածելով, սակայն, որ արյունապղծությունը տանում է արյան մահվան: Այնինչ, հին աստվածներից ոչ մեկը այդ հիվանդության բուժման դեղատոմսը չգիտեր, եւ փարավոնները մահացան՝ իրենց հետ տանելով նաեւ իրենց աստվածներին, եւ մնաց այն, ինչ մնացել է Սվինքսի հողմահար հայացքի առջեւ ու պատկերագրերում ապրող իրենց Հայրենիքը՝ խոսքի մեջ: Ինչ ուրախություն, որ Օրիոնի հիշողություն պահած մեր ցեղը փարավոնյան հիվանդություն չունեցավ եւ այսօր ապրում է՝ իր հրաժեշտի կենդանի խոսքն ուղղելով Արմեն Մարտիրոսյան բանաստեղծ իմ ընկերոջը եւ երեւելի տղային, որ մեզ հետ ապրելով՝ մեզ համար իր չափով ստեղծեց իր խոսքի Հայրենիքը, ուր երկու ծովերի սահմանագծում աղավնու երկու թեւեր են ճախրում, երկու կարոտ կա ծովերի վրա, եւ հառաչանքի ծովերի ծալքում, հանի՛ր սիրելիս,- ասում էր նա,- մտքիցդ հանի՛ր, ջրահարսերի ճերմակ վերարկուն…
