![\"\"](\"https://www.aravot.am/2009/aravot_arm/July/23/p14.jpg\")
«Հանրապետություն» կուսակցության քաղխորհրդի անդամ Սուրեն Սուրենյանցը պատասխանում է ՀԱԿ անդամներ Ժիրայր Սեֆիլյանին, Վահան Շիրխանյանին եւ «Ժառանգության» պատգամավոր Վարդան Խաչատրյանին:
Անցած շաբաթ ասուլիսում «Հանրապետություն» կուսակցության քաղաքական խորհրդի անդամ Սուրեն Սուրենյանցը համաձայնություն էր հայտնել Սերժ Սարգսյանի պնդմանը, թե Աղդամը մեր հայրենիքը չէ: Իսկ տարածքների վերադարձի կապակցությամբ էլ կարծիք էր հայտնել, թե դրանք ենթակա են հայկական զինուժի կողմից ազատման. «Այդ տարածքները հայկական կողմից ազատագրվել են որպես անվտանգության գոտիներ, եւ ուշ թե շուտ հայկական ներկայությունն այդտեղ պիտի փոխարինվեր կամ պիտի փոխարինվի միջազգային անվտանգության համապատասխան երաշխիքներով ու համապատասխան խաղաղապահ կոնտինգենտով։ Խոսքը չի վերաբերում Լաչինին ու Քելբաջարին, որոնք գտնվում են ՀՀ-ի եւ ԼՂՀ-ի միջեւ. դրանք պետք է մնան հայկական վերահսկողության տակ առնվազն մինչեւ ԼՂՀ կարգավիճակի հստակեցման հարցը»:
Սրան ի պատասխան՝ Հայ կամավորականների համախմբման ազգային նախաձեռնության համակարգող, ՀԱԿ անդամ Ժիրայր Սեֆիլյանն ասել էր, որ եթե նման մարդիկ փոխզիջումը հասկանում են մադրիդյան սկզբունքների շրջանակում, ապա զարմանալի է՝ ինչո՞ւ են գտնվում ընդդիմության դաշտում. «Եթե նրանք Սերժ Սարգսյանի հետ համակարծիք են, ավելի լավ կլինի գնան Սերժի մոտ»։ «Առավոտի» հարցին, թե ինչպե՞ս է վերաբերվում այս առաջարկին՝ Սուրեն Սուրենյանցը պատասխանեց. «Նախ, ասուլիսիս մեխը, բնականաբար, չի եղել այն դրույթը, թե Աղդամը մեր հայրենիքը չէ: Ես խոսել եմ կարգավորման անհրաժեշտության մասին: Ես խորապես համոզված եմ, որ միայն Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման պարագայում Հայաստանը կարող է ունենալ կայուն զարգացում: Ինձ զարմացրեց Ժիրայր Սեֆիլյանի ոչ համարժեք արձագանքը: Ըստ էության՝ նրա արձագանքի մեջ քաղաքական ոչինչ չկար. «ոչ մի թիզ հող» դիրքորոշումը քաղաքական չէ, այլ էմոցիոնալ դիրքորոշում է: Ավելի՛ն՝ այդ դիրքորոշումը շատ մոտ է Ռոբերտ Քոչարյանի կողմից իրականացրած՝ կարգավորման սառեցման քաղաքականությանը: Ես կասկածում եմ նաեւ, թե Սերժ Սարգսյանը կգնա կարգավորման: Ավելի՛ն՝ խորապես համոզված եմ, որ Սերժ Սարգսյանը նույնպես պատրաստ չէ կարգավորման եւ զբաղված է իմիտացիայով: Այնպես որ՝ եթե ինչ-որ մեկին ինչ-որ տեղ ուղարկելու խնդիր կա՝ կարծում եմ, շատ ավելի մոտ են Ժիրայր Սեֆիլյանի «ոչ մի թիզ հող» տեսակետը եւ կարգավորման սառեցման Քոչարյանի քաղաքականությունը»:
Սուրեն Սուրենյանցի այս պնդումներին հակադարձել էր նաեւ ՀԱԿ մեկ այլ անդամ՝ Հայաստանում ՍԴՀԿ կենտրոնական վարչության ներկայացուցիչ Վահան Շիրխանյանը, նշելով, թե չի կասկածում, որ Սուրենյանցի կարծիքը համընկնում է «Հանրապետություն» կուսակցության կարծիքին, սակայն համոզված է, որ այդ կարծիքը 80 տոկոսով չի կիսում հայ ժողովուրդը։ Մեր հարցին, թե զարմանալի չէ՞, որ Հայ ազգային կոնգրեսի անդամ մի կուսակցության ներկայացուցիչը ՀԱԿ-ի մեկ այլ անդամ ուժի փաստորեն անուղղակի մեղադրում է հակահայկական տեսակետ ունենալու մեջ՝ «Հանրապետության» կուսակցության քաղխորհրդի անդամը պատասխանեց. «Չեմ կարծում, թե Շիրխանյանը պրոֆեսիոնալ սոցիոլոգ է, եւ ներկայացված թվերը ճշտորեն արտացոլում են մեր հանրային կարծիքը: Այնուամենայնիվ, ասեմ, որ քաղաքական գործչի առաքելությունն է հանրությանը բացատրել կարգավորման ու տարածաշրջանային համագործակցության առավելությունները, նաեւ՝ եվրոատլանտյան կառույցներին մեր տարածաշրջանի ինտեգրման անհրաժեշտությունը: Եվ քաղաքականությունն անպայման պետք է կիրառական, գործնական, պրագմատիկ լինի ու տարբերվի էմոցիաներից»:
Սուրեն Սուրենյանցը քննադատել էր նաեւ «Ժառանգություն» կուսակցության նախաձեռնությունը՝ ուղղված ԼՂՀ անկախության ճանաչմանը, նշելով. «Այդ առաջարկը, կարծում եմ, որեւէ առնչություն չունի իրական քաղաքականության հետ: Եթե այս պահին Հայաստանը ճանաչի Լեռնային Ղարաբաղի անկախությունը, նշանակում է, որ ՀՀ-ն հրաժարվում է ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի միջնորդական առաքելությունից»: Երեկ «Ուրբաթ» ակումբում մեր խնդրանքով անդրադառնալով իրենց նախաձեռնության այս ու նաեւ այն հնարավոր հետեւանքներին, որ Հայաստանը կհայտնվի միջազգային մեկուսացման ու պատժամիջոցների սպառնալիքի ներքո՝ «Ժառանգություն» կուսակցության վարչության քարտուղար Վարդան Խաչատրյանն ասաց. «Նախադեպեր կան, որոնք չեն հանգեցրել համանման արդյունքների, ինչպես նկարագրեցիք, բայց այս դեպքում պիտի հանգեցնե՞ն»: Ըստ նրա՝ «Երբեք պետք չէ ասել, թե միջազգային իրավունքի առումով դա անթույլատրելի է»: Վարդան Խաչատրյանը որոշակիացրեց. «Ռուսաստանը ճանաչել է Հարավային Օսիայի եւ Աբխազիայի անկախությունը: Նրա դեմ ի՞նչ պատժամիջոցներ են իրականացվել: Թուրքիան ճանաչել է Կիպրոսի թրքական հատվածը: Սանկցիաներ առայժմ չեմ տեսնում»: Սուրեն Սուրենյանցին չհամոզեցին նման հակափաստարկները. «Ռեսուրսային առումով առնվազն կոռեկտ չէ Հայաստանի սահմանափակ հնարավորությունները համեմատել Ռուսաստանի կամ Թուրքիայի հետ: Բացի այդ՝ իսկ ո՞վ ասաց, որ Ռուսաստանը եւ Թուրքիան այդ գործողություններն անելուց հետո չեն արժանացել միջազգային հակազդեցության: Ռուսաստանն այսօր պրոբլեմներ ունի միջազգային գրեթե բոլոր կազմակերպությունների հետ: Եվ օր օրի կոշտանում են Ռուսաստանի վերաբերյալ հնչող տեսակետները: Ինչ վերաբերում է Թուրքիային՝ Եվրամիությանը նրա ինտեգրվելու ճանապարհին ամենամեծ բարդություններից մեկը հենց այն է, որ նա ժամանակին ճանաչել է Կիպրոսի հյուսիսային հանրապետությունը»:
Եվ վերջում՝ հետաքրքրվեցինք, թե Ռոբերտ Քոչարյանին մեղադրելով կարգավորման սառեցման քաղաքականություն տանելու մեջ՝ չի՞ կարծում արդյոք, որ վերջին շրջանում, երբ նշաններ կան, որ ԼՂ խնդիրը կարող է հանգուցալուծվել՝ արդեն ընդդիմադիր գործիչներն են սկսել հանդես գալ հայտարարություններով, որոնք վկայում են, թե առավել հակված են խնդիրը թողնելու չկարգավորված: «Ցավոք, դա մեր քաղաքական համակարգի հիվանդությունն է,- ասաց Սուրեն Սուրենյանցը:- Եվ դա, ցավոք, վկայում է մեր քաղաքական համակարգի որակի մասին: Իհարկե, իշխանության պատասխանատվությունը շատ ավելի մեծ է, եւ դրա համար էլ քննադատությունս հասցեագրեցի հատկապես իշխանությանը: Բայց, ցավոք, ընդդիմության մեջ էլ կան մարդիկ, որոնք տրվում են էմոցիաների եւ արտահայտում տեսակետներ, որոնք համարժեք չեն Հայաստանի զարգացման հեռանկարներին»:
