Պակասող օրը

Այսինքն թե՝ օր, որը նույնիսկ Աստծուն պակասեց՝ աշխարհն ու մարդուն ավելի կատարյալ ստեղծելու համար, քանի որ վեցօրյա արարչությունից հետո Աստված հոգնեց եւ թույլ տվեց իրեն հանգստանալ: Եվ եղավ այնպես, որ պակասող օրը բարեհարդար ճամփա բացեց մանրուքների համար եւ ետին պլան մղեց կարեւորներն ու արժեքները: Ինչպես որ չեղավ այն հրաբուխը, որ իր խորքերից գանձեր էր աշխարհ հանելու, այլ շարունակ դուրս ժայթքեց միայն ցեխաջուրը, որ իր մեջ առնելով՝ գունազրկեց, ծածկեց կատարյալը, ծածկեց վսեմը եւ հոսեց մեզ վրա, ու մենք սկսեցինք մառախուղ շնչել՝ կորցնելով իրար: Միեւնույն է, մարդը մենակ է,- մտածում էի ես՝ փորձելով խարույկ վառել, չնայած, որ աշխարհն ամեն գարուն ջահելանում է եւ աշնանամուտին դարձյալ թոշնում չորացող մրգի նման: Այնինչ, ամեն առավոտ, արեւի լույսի հետ միասին, հայտնվում է այն հույսն ու ներշնչանքը, թե հնարավոր է ամեն բան փոխել, ամեն ինչ սկսել նորից եւ մեկընդմիշտ հեռացնել քեզանից այն, ինչը քեզ դժբախտացնում է, սակայն ամեն օր նորից ու դարձյալ մենք համոզում ենք մեզ, որ պահն այդ գոյություն չունի, եւ որ միեւնույն է՝ բոլոր օրերը միանման են եւ չեն տարբերվելու իրարից: Բայց նա, ով ուշադիր է եւ ուզում է ճանաչել այդ խորհրդավոր պահը, կզգա մեծ լռությունը, ինչպես որ անցյալի կորցրած բանալու զրնգոցը հիշող մարդը:

Դժվարությամբ, սակայն խարույկը բռնկվեց: Կրակի բոցերը փարվում, եղբայրանում էին ու միասին բարձրանում վերեւ: Մի հին, կոճղակերպ փայտ, սակայն, ոչ մի կերպ չէր բռնկվում: Ասացի՝ իզուր, իզուր ես հապաղում, մենք բոլորս էլ մի օր վառվում ենք, ամեն մեկս՝ իր կրակով: Դու քո կրակի տերն եղիր,- ասացի, եւ զարմանալի բան՝ կոճղը սկսեց բոցկլտալ, կրակազօծվեց ոսկեգույնով, ինչպես պակասող օրվա այն հրաբուխը, որ պիտի գանձեր հաներ իր ներսից: Եվ ես նայելով կրակին՝ իմ մեջ լսեցի այն երեխայի ձայնը, որը ես էի, եւ ով մինչեւ հիմա ապրում է իմ մեջ ու ամեն անգամ զարմանում, թե ի՞նչ է կրակը՝ վառվում է սպանելո՞վ, թե՞ ինքնասպան է լինում: