Հայ-ռուսական համալսարանում օրերս պոեզիային նվիրված միջոցառում էր: Առաջին կուրսի ուսանողները, ավարտելով հայ գրականություն առարկայի դասընթացը, ամփոփում էին տարվա ընթացքում իրենց ստացած գիտելիքները: Միջոցառման կազմակերպիչը բուհի դասախոս, գրականագետ Մարգարիտ Խաչատրյանն էր: «Երբ սեպտեմբերին պատմվածք էի կարդում նրանց համար՝ զարմացած ինձ էին նայում: Ուրախ եմ, որ գոնե մի բան սովորել են,- ռուսախոս սաների մասին ասաց նա՝ հավելելով,- այս միջոցառումը նվիրված էր Իսահակյանի պոեզիային, սակայն հնչեցին նաեւ Սահյան, Թումանյան, զուգահեռներ անցկացվեցին Շիրազի հետ»: Ուսանողների շրջանում տիրող այն կարծիքին, թե պոեզիան գործնականում պետք չէ, տիկին Խաչատրյանը պատասխանեց. «Արդյոք ամեն ինչ պետք է պրակտի՞կ լինի»: Ուսանողներից շատերը համակարծիք էին, որ պոեզիայում գրողը պետք է պատկերի կյանքը այնպիսին, ինչպիսին որ կա, իսկ կյանքը միայն սեւ ու սպիտակ չէ: Միասին որպես աղոթք «Ես իմ անուշ Հայաստանին» արտասանելուց հետո, բազմափորձ դասախոսը խորհուրդ տվեց ուսանողներին իրենց ապագա երեխաներին մեծացնել գրքերի՝ հատկապես հայ գրականության մեջ:
