Ինձ միշտ վախեցրել է բառարանի լռությունը, ինչպես վախեցել եմ մենակ մնալ անձրեւի հետ: Այնինչ, անձրեւն անվերջ շարունակվում է, ինչպես որ կեսգիշերներին ինձ հալածում են բառարանի լռության մեջ ապրող բառերը: Չգիտեմ, ե՞ս եմ կորցրել ստվերս, թե՞ ստվերս՝ ինձ: Տագնապով նշմարում եմ միայն, որ հիմա կարծես միասին չենք: Ես գիտեմ, որ շարժումը զարթնեցնում է քնած ժամանակը, քանի որ ժամանակը խորը նիրհի մեջ է, քանի դեռ շարժում չկա: Չնայած որ անձրեւը միեւնույն է՝ շարունակվում է: Եվ ինչպես որ բառը բառարանի լռության մեջ իր թվացյալ հաստատուն իմաստը ունի, իսկ երբ հայտնվում է այլ բառերի միջեւ, նոր շեշտ եւ նոր իմաստ է ստանում, այդպես էլ ազգերն ու պետություններն են իրենց ներսում եւ այլոց հետ առնչությունների մեջ:
Այնինչ, կարծես թե կար ժամանակ, երբ մթի մեջ տեսնում էի սեփական ստվերս. հիմա լույսի մեջ կորցրել եմ ու նույնիսկ ինքս ինձ կարծես չեմ գտնում: Գուցե ճանապարհն է ինձ մոռացել եւ, տանելով ստվերս, ինձ թողել է ճամփին՝ կարծելով թե ինձ է տարել… Իսկ Ատլանտյան օվկիանոսի ջրերն այսօր էլ հստակ հիշում են վիկինգներին, Կոլումբոսի նավերը, ինչպես լեռներում կորած լիճն է հիշում չվող ամպերին: Եվ կեսգիշերային այս համատարած անձրեւի տակ ուզում եմ հիմա արթնացնել իմ հիշողությունը, որ իրենով լցնի օրերի դատարկությունը շարունակվող եւ, սահման դնելով խոսքին ու լռությանը, մի դեպք պատմի իմ կյանքի մասին, որովհետեւ կարծես թե անդառնալիորեն կորցրել եմ ջրերի լեզուն եւ չժանգոտվող համը կողպեքի, որից այն կողմ գաղտնիքն է Մեծ՝ միակ փակ եւ քառասունինը բաց դռների: Հուսահատ փորձելով վերադարձնել գաղտնիք-բանալին, որը կարծես թե ինձ խոստացված էր իմ ծննդյան օրվանից: Եվ պարզ է, անշուշտ, որ շնորհն ու ապաշնորհությունն իրար հետ հաշտ չեն, ինչպես լույսն ու ստվերը, ինչպես հաշտ չեն անանձնական եւ անձնական պատճառները: Ու երբ երկրի ճակատագրի շուրջ բանավեճեր են, շարունակ կորսվում է առարկան եւ քննվում միայն մոտիվները՝ նորից բաժանելով ստվեր ու մարմին՝ մոռանալով, սակայն, որ կորսվելիք առարկան Հայրենիքն ու պետությունն է՝ միակ ճակատագիրը մեր: Այնինչ, պարզվում է, որ Հայրենիք տանող միակ ճանապարհը մեր մարմնի եւ մեր ստվերի միասնականությունն է, քանի որ Հայրենիքն այնտեղ է, ուր մարմինն ու ստվերը նույն հասցեն ունեն:
