Համոզված է Երեւանի ավագանու ընտրություններում ՀՀԿ նախընտրական ցուցակում 3-րդ տեղը զբաղեցնող ՀՀ վաստակավոր ճարտարապետ Հրաչիկ Պողոսյանը:
– Պարոն Պողոսյան, Դուք, չլինելով ՀՀԿ անդամ, այսօր ընդգրկված եք այդ կուսակցության համամասնական ցուցակում: Ինչո՞ւ որոշեցիք համագործակցել հենց ՀՀԿ-ի հետ: Արդյո՞ք այն պատճառով, որ գոհ եք վերջին տարիներին Երեւանը ղեկավարած ՀՀԿ-ականների աշխատանքի որակից:
– ՀՀԿ-ն ընտրել եմ ոչ թե ես, այլ իրենք են ինձ հրավիրել եւ առաջարկել լինել այդ թիմի մեջ: Գագիկ Բեգլարյանը եւ ես երկար տարիներ, Երվանդ Զախարյանի ժամանակ, աշխատել ենք քաղաքաշինական խորհրդում: Եվ Բեգլարյանը, իմանալով իմ դիրքորոշումները, ինձ ասաց. եթե այսքան տարի դու բողոքում էիր, ասելով, որ սա-սա պետք է արվի, արի հիմա միասին անենք: Ես էլ համաձայնեցի՝ նախազգուշացնելով, որ եթե ընտրություններից հետո պարզվի, որ իմ ներկայությունը քաղաքի ճարտարապետական հիմնահարցերի լուծման ժամանակ լինելու է ֆորմալ, ապա ես կգնամ: Սակայն ինձ վստահեցրին, որ ճարտարապետական-քաղաքաշինական հարցերում ամեն ինչ կլինի այնպես, ինչպես մենք՝ ճարտարապետներս, կասենք, խորհուրդներ կտանք:
– Հավակնո՞ւմ եք գլխավոր ճարտարապետի պաշտոնին:
– Ոչ: Ես ինձ չեմ տեսնում այդ պաշտոնում: Ես ավելի շատ ինձ տեսնում եմ որոշումներ ընդունելու գործընթացում խորհուրդներ տալիս, որոնք հետո կարող է իրականացնել գլխավոր ճարտարապետը:
– ՀՀԿ նախընտրական ծրագրերում կա՞, արդյոք, քաղաքաշինության մասին որեւէ դրույթ, որն առաջարկվել է Ձեր կողմից:
– Անշուշտ: Առաջին խնդիրը, որ ես առաջ քաշեցի, դա քաղաքաշինական անվտանգությունն է, որն անչափ կարեւոր է սեյսմիկ գոտում գտնվող մեր քաղաքի համար, քանի որ եթե նույնիսկ բոլոր խնդիրները լուծվեն՝ կոմունալ, լուսավորության, կանաչապատման եւ այլն, միեւնույն է, եթե կառույցն անվտանգ չէ, ապա այդ ամենն արդեն անիմաստ է դառնում:
– Ձեր նախընտրական ծրագրային դրույթներից մեկն էլ զբոսայգիների, այգիների ու պուրակների վերականգնումն ու ընդլայնումն է: Ինչպե՞ս պետք է վերականգնվեն եւ ընդլայնվեն դրանք, եթե կենտրոնի բոլոր կանաչ գոտիները վաղուց արդեն զավթվել են տասնյակ տարիներով վարձակալական պայմանագրեր ունեցող ընկերությունների կողմից, որոնք տարեցտարի ավելացնում են կառուցապատման խտությունը՝ ի հաշիվ կանաչ տարածքների:
– Նախ, կանաչ տարածքների ոչնչացումը սկսվել է դեռեւս 1992-ից, երբ տեղի ունեցան զանգվածային ծառահատումներ: Մասնավորապես, հեռուստատեսային աշտարակի լանջը, որը նախկինում ամբողջովին անտառ էր՝ հատվեց: Այսօր ժամանակն է այդ ամենը վերականգնելու, եւ ես դա լիովին իրատեսական եմ համարում: Չմոռանանք, որ ժամանակին Ծիծեռնակաբերդի հարակից հատվածում, նաեւ Կասկադի լանջերին ոչ մի ծառ չկար: Այդ տարածքները կանաչապատվեցին երեւանցիների եւ այն ժամանակվա իշխանությունների ջանքերով: Բացի այդ, ըստ Երեւանի Գլխավոր հատակագծի, կանաչ տարածքները մեկ հոգու հաշվով պետք է ավելացվեն ներկայիս 4,5 քմ-ից մինչեւ 20-25 քմ: Կան նաեւ համապատասխան գոտեւորման նախագծեր, որոնցով հստակ սահմանված են կառուցապատման եւ կանաչապատման չափանիշները:
– Կա՞ն երաշխիքներ, որ այդ հատակագծերը չեն խախտվի, ինչպես սովորաբար լինում է:
– Երաշխիքը հետեւյալն է. եթե ժողովուրդը դժգոհ լինի մեր աշխատանքից, պետք է հավաքվի եւ միտինգ անի՝ ասելով, որ անհրաժեշտ է ցրել այս քաղաքային իշխանությունները:
– Սակայն մի՞թե մինչ օրս իշխանությունները հաշվի են առել միտինգներում ժողովրդի կողմից հնչեցված բողոքները:
– Դա էլ կա: Սակայն նկատենք, որ ավագանու կազմում լինելու են նաեւ ընդդիմադիր կուսակցությունների ներկայացուցիչներ: Բայց ինձ համար ամենակարեւոր երաշխիքը ՀՀԿ ցուցակն է, այնտեղ ընդգրկված անձանց կազմը: Մեր ցուցակում կան բազմաթիվ մարդիկ, որոնք սովոր չեն սուտ խոստումներ տալու եւ չանելու, որոնք մտահոգ են քաղաքի բախտով: Եվ եթե քաղաքապետը, թեկուզ Բեգլարյանը, ընտրվելով չանի այն, ինչ խոստացել է, այդ մարդիկ էլ, չէ՞, ունեն ազդելու հնարավորություն:
– Վերադառնանք Երեւանի կենտրոնին, որտեղ առավել անխնա ոչնչացվեցին եւ շարունակում են ոչնչացվել կանաչ տարածքները: Օրինակ, Ձեր արվեստանոցից ընդամենը մի քանի քայլի վրա գտնվող «Սանտա Ֆե» սրճարանում այս գարնանը կանաչ տարածքների հաշվին կառուցվեց 2 նոր տաղավար: Այգուց տարեցտարի մակերեսներ խլելու իր գործելաոճն է շարունակում «Տրիումֆ» սրճարանը, Օղակաձեւ զբոսայգու նախկին լողավազանի տեղում իրականացվում է հսկայական շինարարություն, նոր սրճարան է «բուսնել» «Երիտասարդական» մետրոյի մոտ եւ այլն: Ինչպե՞ս եք պատրաստվում այդ ամենի դեմ պայքարել:
– Գիտեք, կան բաներ, որ հնարավոր է անել, կան բաներ, որ անհնար է: Յուրաքանչյուր թեկնածու պետք է իրատեսական խոստումներ տա: Մեկ-մեկ հնչում են այնպիսի խոստումներ, որոնք ուղղակի միտված են՝ ժողովրդին խաբելով ձայն կորզելուն:
– Հիմա կանաչ տարածքների վերականգնման խոստումն այդ շարքի՞ց է:
– Ոչ: Կարելի է Կանադայի օրինակով կանաչապատել մեր շենքերի 5-րդ ճակատները՝ տանիքները: Բացի այդ, կարելի է կանաչապատել շենքերի բուն ճակատները:
– Փաստորեն, ստացվում է, որ մենք կառուցապատում ենք մեր այգիները, փոխարենը ծրագրում այգիներ ստեղծել կառույցների տանիքներին: Ընդ որում, այդ ծրագիրը նոր չէ: Քաղաքապետարանի պաշտոնյաները, սակայն, այդ մասին հաճախ խոսելով, ոչինչ չեն անում՝ պատճառաբանելով ֆինանսական միջոցների սղությունը:
– Իսկ ո՞վ ասաց, որ քաղաքը փող չունի: Ամեն ինչ էլ կարելի է անել, պետք է միայն ցանկություն: Ինչ վերաբերում է սրճարաններից այգիների մաքրմանը, ապա դա պահանջում է անհատական մոտեցում՝ յուրաքանչյուր առանձին դեպքի համար:
– Պարոն Պողոսյան, Ձեր ծրագրի հաջորդ կետերից մեկն էլ քաղաքի ճարտարապետական դեմքի աղճատման դեմ խիստ պայքարն է: Ի՞նչ ասել է Երեւանի ճարտարապետական դեմքի աղճատում, ինչպե՞ս եւ ո՞վ է որոշելու, թե ինչն է աղճատում այդ դեմքը, ինչը՝ ոչ:
– Ես կարծում եմ, որ Երեւանի դեմքը կազմավորվել է 30-ականներից մինչեւ 80-ականները՝ Թամանյանի, Սաֆարյանի, Բախշինյանի եւ այլոց կողմից: Այ, այդ դեմքը պետք է պահպանել: Իսկ այսօր այն, ինչ կառուցվել է, հիմնականում շատ ավելի վատն է: Մինչդեռ այնպիսի շեդեւրը, ինչպիսին դերասանների տունն է, աղճատվում է՝ սկսած առաջին հարկերից մինչեւ մանսարդները:
– Դուք նշեցիք հետխորհրդային երեւանյան դեմքի պահպանության կարեւորությունը: Մինչդեռ այն զարդարում են նաեւ 19-րդ դարի դեռեւս պահպանված հատուկենտ շենքերը, որոնցից, թերեւս, ամենագեղեցիկը՝ Մ. Ադամյան-Հանրապետության փողոցների անկյունում գտնվող Հայաստանի Առաջին Հանրապետության կառավարության շենքը, Ձեր նախագծով արված վերակառուցումից հետո, այսօր բոլորովին կորցրել է իր դեմքը: Երկհարկանի այդ շենքի վրա կառուցվել է եւս 3 հարկ, որը թե՛ ոճով, թե՛ երեսպատման նյութով որեւէ կապ չունի այդ շենքի ճարտարապետական դեմքի հետ: Մի՞թե հնարավոր չէր գոնե այդ 1 նմուշը պահպանել այնպես, ինչպես կար:
– Գիտեք, այդ շենքի մասին կան նաեւ հակառակ գնահատականներ: Անձամբ իմ կարծիքով, դա լավագույն օրինակն էր, թե ինչպես պետք է վարվել հուշարձանի հետ: Այդ շենքը կորցրել էր իր հնարավորությունը՝ մասշտաբի մեջ մտնելու հարակից կառույցների հետ: Ուստի անհրաժեշտ էր անել այնպես, որ շենքը երկխոսության մեջ մտներ նորի հետ: Բայց դա վարպետության հարց է: Միգուցե իմ վարպետությունը չի բավարարել անելու դա լավագույնս:
