Էրզրումներից գաղթած իմ Հովհաննես պապը վեց երեխա ունեցավ. հինգ աղջիկ, մի տղա, եւ այդ մի տղան իմ հայրն է, եւ պապս երազում էր, որ մայրիկս յոթ տղա ունենա, սակայն մայրս վեց տղա ունեցավ: Պապս երկար ապրեց, բայց այդպես էլ չմոռացավ իր Դավիթ հոր տունը՝ Ջրասուն գյուղի գետափին: Ինչպես որ իմ մայրական պապը, որ իր Փառանձեմ կնոջ Շահ Պարոնյան իշխանական տոհմի հպարտությունն էր կրում իր մեջ, դարձյալ չմոռացավ Ձիթով գյուղի առավել գեղեցիկ գետափնյա տունը: Եվ, չգիտեմ թե ինչու, այս տարվա անձրեւոտ մայիսին հստակ տեսանելիորեն իմ առաջ բացվեց Մերոնց՝ Էրզրումյան զարմանալի պատմությունը, որը հետագայում շարունակվեց Ջավախքում, որտեղ էլ ես ծնվեցի…
Մեր հին տան մեջ սուրբ կար, որը հիմա էլ կա, քանի որ սուրբը միշտ կա, չնայած որ տունը հին ու խարխլված է: Եվ երբ ես ու եղբայրներս մանուկ էինք, մայրիկս ամեն շաբաթ իրիկուն մեզ տանում էր սրբի ինքնաշեն խորանի առաջ եւ, բացելով թավշյա շորի մեջ փաթաթած ձեռագիր Նարեկը ու չհասկանալով գրաբարը՝ մեզ համար կարդում էր: Բնականաբար, մենք երեխաներով առավել չէինք հասկանում, բայց մայրիկիս գրքին եւ խոսքին վերաբերող հանդիսավորությունը մեզ՝ երեխաներիս ներշնչում էր մեր ապրած կյանքից դուրս մեկ այլ ու կարեւոր բան, որին կարծես թե մենք ձգտում էինք, բայց որի հասցեն, սակայն, չգիտեինք: Եվ շաբաթ ամեն օր մենք սպասում էինք, որ մայրիկս վերջում մեզ համար կերգի. Քեզ հավատամ, խոստովանեմ շատ պատվական սուրբ տիրամայր… Տարիներն անցան, եւ հիմա, երբ ամեն նոր տարի ցեղով հավաքվում ենք հայրիկիս շնորհավորելու՝ զարմանալի բան է կատարվում. բոլոր եղբայրներիս թվում է, որ մեկը բացակա է, թերեւս պապիս հորդորած մեր յոթերորդ եղբայրը, որին աշխարհ չբերելով, ներողություն խնդրելով գնաց մայրս… ում ես ամեն օր փնտրում եմ:
