ԱՅՍ ՔԱՂԱՔԸ ՔԱՂԱՔԱՊԵՏԱՐԱՆԻՆԸ ՉԷ

Կարծում է Երեւանի ավագանու ընտրություններում ՀՀԿ ցուցակի 25-րդ տեղը զբաղեցնող ճարտարապետ Լեւոն Իգիթյանը

– Պարոն Իգիթյան, ինչո՞ւ որոշեցիք մասնակցել Երեւանի ավագանու ընտրություններին:

– Ես համարում եմ, որ իմ ապրած քաղաքում ես կարող եմ օգտակար լինել թե՛ քաղաքաշինական հարցերում, թե՛ ինձ համար առավել կարեւոր՝ մայրաքաղաքային հոգեւոր-մշակութային համապատասխան միջավայրի ձեւավորման գործում: Այսօր Երեւանում, բացի Նոր տարվա տոնածառից ու «Էրեբունի Երեւան»-ի ԺԷԿ-ի մակարդակի միջոցառումներից, այլ բան չի արվում, որեւէ մայրաքաղաքային մշակութային ակցիա չկա: Անհրաժեշտ է մայրաքաղաքային մշակութային քաղաքականություն, ինչն արդեն 15 տարի է՝ բացակայում է Երեւանի քաղաքապետարանում:

– Երեւանի ավագանու նախընտրական ցուցակները եւ հատկապես՝ ՀՀԿ-ի ցուցակը աչքի են ընկնում մտավորականների առատությամբ: Ինչո՞վ է դա պայմանավորված:

– Ես դա դրական եմ գնահատում: Մինչ այժմ Երեւան քաղաքում տարիներ ի վեր առկա խնդիրների լուծմանը մտավորականության մասնակցությունը սիմվոլիկ էր: Այն սահմանափակվում էր ժամանակ առ ժամանակ կազմակերպված ընդունելություններին հրավիրելով, երբ մի կողմից՝ ձեւացնում էին, թե մեզ մեծարում են, մյուս կողմից՝ քաղաքապետարանի կողմից մշտապես առկա էր բացարձակ հեգնանքը դեպի մտավորականությունը: Իսկ այսօր մեր ցուցակում ընդգրկված են մարդիկ, ովքեր սիրում են այս քաղաքը, ովքեր պատրաստ են եւ կարող են շատ բան տալ՝ առանց որեւէ ակնկալիքի: Բայց, չգիտես ինչու, երբ մարդ պատրաստ է առանց ակնկալիքի որեւէ բան անել, լուրջ չի ընդունվում:

– Իսկ ո՞րն է ՀՀԿ ցուցակով ավագանի ընտրվելու Ձեր ակնկալիքը՝ բառիս լավ իմաստով:

– Ինձ իրենք են առաջարկել: Ես այն կարծիքին եմ, որ մտավորականությանը պետք է դիմեն եւ ոչ թե մտավորականությունը փաթաթվի այս կամ այն քաղաքական ուժի վզին: Այն ուժը, որը գիտակցում է մեր կարողությունը, դիմում է մեզ, մենք էլ համաձայնում ենք ներդնել մեր կարողությունները: Եվ տվյալ դեպքում կարեւոր չէ, թե կոնկրետ որ քաղաքական ուժն է դիմում:

– Այսինքն՝ եթե Ձեզ դիմեին ոչ թե ՀՀԿ-ից, այլ, ասենք, ՀԱԿ-ից, կհամաձայնեի՞ք:

– Դա միակ բացառությունն է, որովհետեւ ես այդ ուժը եւ նրա առաջնորդին համարում եմ ապակառուցողական:

– Ինչո՞վ եք բացատրում նախընտրական ցուցակների բազմամարդությունը: Առանձին կուսակցությունների ցուցակները բաղկացած են 120, 180 հոգուց, այն դեպքում, երբ Երեւանի ավագանու համար նախատեսված է ընդամենը 65 տեղ:

– Եթե պետք է լինի 65 հոգանոց ավագանի, ապա ճիշտ կլիներ, որ ամեն կուսակցություն ներկայացներ ոչ ավելի, քան 50 հոգանոց ցուցակ: Ընկել են ուղղակի քանակի հետեւից, թե՝ տեսեք-տեսեք՝ ինչ կուսակցություն ենք:

– Ամենամեծն, ի դեպ, ՀՀԿ ցուցակն է:

– Միեւնույն է, ես դրա մեջ լավ բան չեմ տեսնում: Այսինքն՝ ընտրությունը, ինձ թվում է, լուրջ չի արվել: Եվ ժողովրդին էլ այդ մեծ քանակն ընտրելուց խանգարելու է: Ի դեպ, ես այդ ցուցակը մինչեւ վերջ չեմ էլ տեսել:

– Ձեր գործունեության ընթացքում առիթ եք ունեցել աշխատելու Երեւանի բազմաթիվ քաղաքապետերի հետ: Ձեր գնահատմամբ՝ ո՞րն է Երեւանի քաղաքապետի համար ամենակարեւոր հատկանիշը:

– Այս քաղաքը պետք է անսահման սիրել: Դա է առաջին եւ ամենակարեւոր պայմանը: Եվ այդ սիրո բացակայությունը ես միշտ զգացել եմ: Այսինքն՝ պաշտոնակատար լինելը, վարչական գործառույթները ժամանակին իրականացնելը ինքնըստինքյան եղել է, բայց այդ սերը չեմ զգացել:

– Ըստ Ձեզ՝ Գագիկ Բեգլարյանի մոտ կա՞ այդ անսահման սերը:

– Այո, կա: Ես դա տեսնում եմ: Ինձ չի հետաքրքրում՝ նա Մարսել Պրուստ կարդացել է, թե ոչ: Ինձ համար կարեւոր է այլ բան: Օրինակ, ո՞վ գիտի այսօր Աէրացիայի կայանը ինչ վիճակում է: Այնտեղ 20 տարի ոչ մի վերականգնողական, պրոֆիլակտիկ աշխատանք չի արվել, եւ սարսափելի է մտածել, թե 20 տարի այդտեղից ինչ աղտոտվածության ջուր է հոսում Արարատյան դաշտավայր: Քաղաքապետին պիտի էդ տեսակ հարցերը հուզեն: Դրա համար Մարսել Պրուստ կարդալ պարտադիր չէ: Այդտեղ պետք է մարդ, որը որպես այս քաղաքի տղա սիրում է այն եւ ուզում է այնպես անել, որ այստեղ բնակվող մարդիկ էլ սիրեն այն: Իսկ դա կախված է ապագա քաղաքապետի գործունեությունից, նրանից, որ Երեւանի ամեն մի բնակիչ տեսնի, որ անձամբ իր նկատմամբ վերաբերմունք կա:

– Պարոն Իգիթյան, տեսակետ կա, որ բազմաթիվ ճանաչված մտավորականներ ընդգրկվել են ցուցակներում՝ ընտրություններից հետո դուրս գալու պայմանով: Հնարավո՞ր է, որ ընտրվելու դեպքում Դուք էլ հրաժարվեք ավագանու պաշտոնից:

– Ես կարծում եմ, որ եթե ինձ դիմել են, ուրեմն իմ կարիքը որոշակիորեն ունեն: Ես դուրս չեմ գա, բայց եթե նպատակահարմար համարվի, որ իմ ներուժը օգտագործվի այլ կարգավիճակով, ասենք՝ խորհրդականի, չեմ առարկի: Կարեւորը, որ իմ ուսերին դրվի քաղաքին օգտակար լինելու որոշակի բեռ, որը ես պատրաստ եմ կրելու:

– Որո՞նք են այն կարեւոր հիմնահարցերը, որոնց լուծումը համարում եք առաջնային:

– Աղբը: Դա ամենաառաջնային խնդիրն է: Քաղաքը պետք է փայլի, բայց դա պետք է արվի ոչ միայն քաղաքապետարանի ջանքերով, այլեւ երեւանցիների մոտ քաղաքը սեփական տան պես սիրելու վիճակի, կլիմայի ձեւավորմամբ: Հաջորդ կարեւոր հարցն այն է, որ երեւանցի-սպասարկող ծառայություններ հարաբերությունները լինեն հավասարակշիռ: Այսինքն՝ եթե որեւէ ծառայության համար չվճարելու դեպքում այդ ընկերությունը լծակ ունի բնակչի վրա՝ նրան իր ծառայությունից զրկելով՝ լինի դա լույս, գազ եւ այլն, ապա բնակիչն էլ պետք է այդ ծառայության ոչ պատշաճ մատուցման դեպքում իր շահերը պաշտպանելու լծակ ունենա սպասարկող ընկերությունների վրա: Եվ երրորդը. պետք է այնպես անել, որ բնակելի շենքերում տեղակայված տարբեր գիշերային ակումբները, բարերը եւ զվարճանքների այլ օբյեկտները չխաթարեն այդ շենքերի բնակիչների անդորրը: Սա ուղղակի անթույլատրելի է:

– Բայց այդ օբյեկտների մեծ մասի տերերն ընդգրկված են Ձեզ հետ նույն նախընտրական ցուցակում: Մի՞թե կարծում եք, որ այդ օբյեկտատերերը, ընտրվելով ավագանի, հանուն երեւանցիների անդորրի պահպանության, որեւէ քայլ կանեն սեփական շահերի դեմ:

– Սրա-նրա ցանկությամբ չէ: Պետք է օրենք սահմանվի:

– Ո՞ւմ կողմից, ավագանո՞ւ, որի մեծ մասը հենց այդ օբյեկտների տերերն են:

– Այո, նաեւ: Բայց օրենքը պետք է լինի համաքաղաքային, որի շուրջ յուրաքանչյուր շենքի բնակիչ իր կարծիքը հայտնելու հնարավորություն ունենա:

– Ձեր պատկերացումների շուրջ խոսե՞լ եք ՀՀԿ ցուցակի առաջին համարի՝ Գ. Բեգլարյանի հետ:

– Այո, ես հարցրել եմ՝ արդյոք կարո՞ղ է դա անել, Բեգլարյանը պատասխանել է՝ այո: Թե ինչ միջոցով կանի՝ արդեն իր գործն է: Պետք է հասկանալ, որ այս քաղաքը քաղաքապետարանինը չէ, այս քաղաքն առաջին հերթին բնակչինն է: Եվ ես կարծում եմ, որ այսօր պետք է առիթ ստեղծվի մեր քաղաքն այլանդակող բոլոր կառույցների տերերի անունները հրապարակելու: Ավելին, առաջարկում եմ կառուցապատման թույլտվություն ստանալու հայտերը հրապարակենք, որ երեւանցիները տեղյակ լինեն, թե ով ինչ վերաբերմունք ունի այս քաղաքի հանդեպ: Եթե ունենք այդ ուժը, ուրեմն այս ամենն իմաստ ունի, եթե ոչ՝ ապա ես կրկին պետք է դեմ լինեմ այս ամենին: