![\"\"](\"https://www.aravot.am/2008/aravot_arm/September/19/p4.jpg\")
Կարծում է ԱԺ նախկին փոխնախագահ Ալբերտ Բազեյանը՝ խորհուրդ տալով ակտիվ ընդդիմությանն ու իշխանությանը համագործակցության եզր գտնել:
– Ինչպե՞ս եք գնահատում ՀՀԿ-ում տեղի ունեցող իրադարձությունները եւ, մասնավորապես, այն գնահատականները, որոնք տվեց Տիգրան Թորոսյանը հարազատ կուսակցությանն ու կուսակիցներին:
– Ցավոք, մեր պետական համակարգը եւ քաղաքական դաշտը լիարժեք կայացած չեն: Տեղի ունեցող իրադարձությունները դրա ապացույցն են: ԱԺ նախագահն, իհարկե, մեր Սահմանադրությամբ հանդիսանում է պետության երկրորդ դեմքը, բայց իրական իշխանական եւ վարչական լծակներ մեզանում, նախագահից հետո, միշտ էլ վարչապետն է ունեցել: Ինչ վերաբերում է ԱԺ նախագահի փոփոխությանը՝ նման ինտրիգային ձեւով, այդ գործելաոճը գցում է ոչ միայն ՀՀԿ-ի, այլեւ Հայաստան պետության վարկն ու հեղինակությունը:
– Իսկ ո՞րն է այդ ինտրիգների նպատակը:
– Դժվարանում եմ ասել, բայց այդ գործելակերպը ցավալի է եւ հանրության աջակցությունը չի ստանում: Հանրության անվստահությունը դեպի իշխանությունն ավելի է մեծանում, հատկապես, երբ այդ փոփոխությունների իրական դրդապատճառներն ու մոտիվները հայտնի չեն:
– Իշխանության ներսում առկա պառակտումները հնարավո՞ր է արտահերթ ընտրությունների անհրաժեշտություն առաջացնեն:
– Չեմ բացառում, բայց եւ քիչ հավանական եմ համարում արտահերթ ընտրությունների հավանականությունը. ինչ-որ մի պահի գուցե իշխանությունը գնա խորհրդարանի լուծարման՝ լարվածությունը թուլացնելու համար: Բայց Սերժ Սարգսյանը նախագահի պաշտոնից, կարծում եմ, հրաժարական չի տա:
– Թուրքիան ակտիվանում է ԼՂՀ հարցի կարգավորման ոլորտում, իսկ Աբդուլլա Գյուլի՝ Հայաստան այցից հետո ակտիվացել են խոսակցությունները, որ Սերժ Սարգսյանը խոստացել է վերադարձնել ազատագրված տարածքները:
– Գյուլը կարող է հայտարարություններ անել, լրագրողները՝ մեկնաբանություններ տալ, բայց ես հիմնվում եմ միայն պետական այրի հրապարակային հայտարարությունների եւ արտահայտած տեսակետների վրա: Ս. Սարգսյանը տարածքները միակողմանի հանձնելու որեւէ հայտարարություն չի արել: Եթե անի՝ մեր գնահատականը կտանք եւ համապատասխան քայլեր կձեռնարկենք:
– Հարավ-օսեթական զարգացումները Ձեզ հուսադրո՞ւմ են ԼՂՀ հարցի կարգավորման համար:
– Դրանք կարող են որոշակի նախատրամադրություններ ստեղծել, սառը ջուր լցնել ադրբեջանական ռազմատենչ մտադրությունների վրա, բայց աշխարհն առաջնորդվում է երկակի ստանդարտներով: Նպատակահարմա՞ր էր ճանաչել Կոսովոյի անկախությունը՝ ճանաչեցին, նպատակահարմա՞ր էր մասնատել Հարավսլավական ֆեդերատիվ միությունը՝ մասնատեցին եւ այլն: Մենք Արցախի հարցի լուծման մեկ ճանապարհ ունենք՝ երկրում հաստատել իրական ժողովրդավարություն եւ օրինականություն, հասարակության եւ իշխանության միջեւ անվստահությունը վերացնել, զարգացնել պետական, տնտեսական համակարգը, դրանցով նպաստել ազգային միասնությանը. այս պարագայում, որպես ուժեղ՝ կարող ենք խոսել ուժի դիրքերից: Փորձը ցույց է տալիս, որ նման խնդիրները լուծվում են հենց ուժի դիրքերից:
– Հետեւո՞ւմ եք ընդդիմության շարունակական բողոքի ակցիաներին:
– Ակտիվ գործող ընդդիմությունը՝ Տեր-Պետրոսյանի գլխավորությամբ, անում է այն՝ ինչը հնարավոր է: Ժամանակին մենք էլ ենք եղել ակտիվ ընդդիմադիր դաշտում եւ արել ենք հնարավորը՝ այսօրվա համակարգի պայմաններում: Ցավոք, քանի իշխանության պահպանման եւ վերարտադրման խնդրին են ծառայում նաեւ ուժային կառույցները, ժողովրդական ալիքով փոփոխությունների հասնելը գրեթե անհնար է: Ես կարծում եմ՝ ճիշտ կլիներ, որ փորձեին մոռանալ նախկինում միմյանց հանդեպ արված արտահայտությունները եւ ինչ-որ հարցերի շուրջ համաձայնության գային: Մասնավորապես՝ քաղբանտարկյալների, հատկապես՝ ազատամարտիկների խափանման միջոցը փոխելու եւ ազատ արձակելու, ընտրական համակարգը բարեփոխելու շուրջ, որովհետեւ, եթե անգամ այսօր լինեն արտահերթ ընտրություններ, որեւէ երաշխիք չկա, որ արդար ընտրություններ կլինեն:
– Դուք չե՞ք ցանկանա երկու կողմերին հաշտեցնելու բեռը Ձեզ վրա վերցնել:
– Քիչ հավանական եմ համարում իմ՝ նման առաքելություն ստանձնելը: Այսօր ակտիվ գործող ընդդիմությունը ժամանակին մեզ էր քննադատում՝ գաղափարական չեք, միայն իշխանափոխություն եք պահանջում, դրա համար էլ չի ստացվում եւ այլն: Վերջին հարցազրույցներից մեկում այսօրվա ակտիվ ընդդիմադիրներից մեկը հայտարարեց, թե մինչեւ առաջին նախագահի քաղաքական բեմահարթակ դուրս գալը՝ Հայաստանում գոյություն չուներ ընդդիմություն: Այդ դեպքում՝ ի՞նչ էին ՀԺԿ-ն, «Հանրապետությունը», ՆԺԿ-ն… ովքե՞ր էին այդ կուսակցությունների առաջնորդները: Ինչո՞ւ ճիշտ չի գնահատվում այն ժամանակվա պայքարը, որն իր դրական դերն ունեցավ հասարակության ակտիվացման մեջ: Այս պայմաններում նման առաքելություն ստանձնելը չափազանց պատասխանատու եւ անշնորհակալ գործ է:
