Ո՞ր մարզաձեւն է մարզիկի կյանքի համար ամենից ավելի վտանգավոր: Այս հարցին միանշանակ պատասխանելը դժվար է՝ վիճակագրական ամբողջական տվյալների բացակայության պատճառով:
![\"\"](\"https://www.aravot.am/2008/aravot_arm/September/16/p10.jpg\")
Սակայն «Forbes» հանդեսն, այնուամենայնիվ, փորձել է պատասխան գտնել այս օրախնդիր հարցին:
Ուսումնասիրության արդյունքում առաջին տեղն զբաղեցրել է բեյսջամփինգը, որը պարաշյուտային սպորտի ծնունդ է: Սակայն, ի տարբերություն պարաշյուտային սպորտի, բեյսում թռիչքները կատարում են ցածր բարձրություններից՝ լինի դա ինչ-որ բարձունք, երկնաքեր կամ գործարանային խողովակ, որի ընթացքում ժամանակի սղության պատճառով դժվար է մարմնին համապատասխան դիրք հաղորդել եւ հասցնել պարաշյուտը բացել: 1987-2007 թվականներին այս մարզաձեւում գրանցվել է մահվան ելքով 117 դեպք:
Երկրորդն, այսպես կոչված, հելիսքինգն է: Ուղղաթիռը ձեզ «իջեցնում» է լեռնագագաթին, որից հետո դուք դահուկներով իջնում էք լեռան զառիթափերով: Նախապես ստուգված եւ գցված մրցուղուց դուրս գտնվելը տասնապատիկ վտանգավոր է հաջորդ ակնթարթի անկանխատեսելիությամբ, որը շատ հաճախ ավարտվում է մահով:
![\"\"](\"https://www.aravot.am/2008/aravot_arm/September/16/p6.jpg\")
Երրորդը դայվինգն է՝ սարքավորումներով ջրասուզումը: Բայց սարքավորումների հետ համապատասխան փորձ ունենալն ամենեւին էլ ապրելու երաշխիք չէ: Ոչ ոք չի կարող երաշխավորել, որ շնաձկան չես հանդիպի ու ողջ-առողջ ափ կելնես:
Չորրորդ հորիզոնականում «քեյվ-դայվինգ»-ն է՝ ստորջրյա կիրճերում զբոսանքը: Այստեղ տեսողությունն անգամ հավասարվում է զրոյի, իսկ վթարային իրավիճակներում ջրի երես դուրս գալն՝ անհնարին: Միայն Ֆլորիդայի ստորջրյա կիրճերը 400 սուզորդի կյանք են խլել:
![\"\"](\"https://www.aravot.am/2008/aravot_arm/September/16/p4.jpg\")
Հաջորդը կատաղած ցլին սանձելն է, որը հեռուստաէկրանին շատ հեշտ է թվում: Բայց երբ հայտնվում ես մոտ 2 տոննա կշռող ցլի պոզերին, հաստատ ողջ-առողջ պրծնելու հավանականությունը նվազագույն է:
Վեցերորդը բոլորիս քաջ հայտնի սերֆինգն է, բայց այն սերֆինգը, որ հնարավորին չափ մեծ ալիքի պահանջ ունի: Եվ որքան բարձր է այդ ալիքը, այնքան անկանխատեսելի է նրա հետ պայքարելու ելքը:
Սթրիթլանլագնիկը անվադողերով տախտակի վրա արագավայրէջքն է ասֆալտապատ տարածքում: Դրանով ավելի հաճախ զբաղվում են դեռահասները: Բայց բախումները տրանսպորտի հետ այստեղ մեծ տոկոս են կազմում:
![\"\"](\"https://www.aravot.am/2008/aravot_arm/September/16/p3.jpg\")
Ժայռամագլցումն ալպինիզմի ծնունդ է: Այստեղ մահացու կամ հաշմանդամության ելքով անկումները բացառություն չեն:
Էքստրեմալ հեծանվավազքը, որ սկսվելու եւ ավարտվելու է ոչ բնականոն ցուցադրումներով, մյուսների հետ համեմատած այնքան էլ սարսափելի չէ, թեեւ այստեղ էլ հաճախակի կոտրվածքներն անխուսափելի չեն:
«Forbes»-ի ցուցակում մահվան ավելի շատ ելք ունեցող մրցաձեւը «ռաֆթինգն» է՝ կատաղի գետերի հորձանուտներում թիավարությունը: Դրանց ճանապարհին քիչ չեն ոչ միայն սրածայր քարերը, որոնք առաջին իսկ «շփման» ժամանակ կարող են ջարդուփշուր անել հանդուգն մարզիկին, այլեւ իրենց անկանխատեսելի վարքով ջրահեղձ անել անգամ ամենափորձառու մարդուն:
