Այս հանդեսի բովանդակությունը հաճախ չի համապատասխանում օրվա խորհրդին
Այս տարի «վերջին զանգի» արարողությունը տեղի կունենա մայիսի 24-ին, եւ 11-րդ դասարանցիներն արդեն մի քանի ամիս առաջ սկսել են նախապատրաստվել: Եթե ժամանակին ապագա շրջանավարտները ինքնուրույն էին գրում այդ արարողության սցենարը, որի իմաստն էր միասին անցկացրած 10 տարիները վերհիշելը, ապա հիմա սցենարը պատվիրվում է: «Առավոտի» կատարած ուսումնասիրությունները ցույց տվեցին, որ այս գործում հմտացել են որոշ հումորիստներ, ռեստորանների հաղորդավարներ ու սեղանապետեր: Նախկինում այդ գործով զբաղվում էր նաեւ «Շարմ» ընկերությունը: Սակայն «Շարմի» ներկայացուցիչ Ռուբեն Ջաղինյանը «Առավոտին» փոխանցեց, որ իրենք այլեւս չեն զբաղվում դրանով:
Ի դեպ, Հայաստանում դոլարի փոխարժեքի անկման պատճառով սցենարների գները աճել են: Եթե անցյալ տարի դրանք $100-$200-ի սահմաններում էին, ապա այս տարի, սցենար գրողների հավաստմամբ՝ 50.000-150.000 դրամի (160$-480$):
«Bravo» մշակութային խմբի նախագահ, հեռուստահաղորդավար Ալեքսանդր (Սաշա) Գրիգորյանը, որը եւս զբաղվում է «վերջինզանգյան» սցենարներ գրելով՝ «Առավոտի» այն հարցին, թե ընդունելի՞ տարբերակ է, որ ոչ թե շրջանավարտներն են սցենարը գրում, այլ պատվիրում են, պատասխանեց. «Դա աշակերտները պիտի անեն: Բայց նրանք պարապում են ե՛ւ դպրոցական առարկաները, ե՛ւ հաճախում ռեպետիտորների մոտ, ուստի չեն հասցնում սցենար գրել: Եթե գրեն էլ, աշակերտների գործը համակարգող է պետք, որը պիտի լինի դասղեկը: Սակայն վերջիններն ասում են՝ 7 տարի աշակերտների հետ ենք եղել, հիմա էլ սցենա՞ր գրենք»: Ա. Գրիգորյանը այս տարի հեղինակել է Սուրեն Սպանդարյանի անվան թիվ 24 եւ թիվ 17 դպրոցների «վերջին զանգերի» սցենարները: «Սցենարն այնպես չպիտի գրվի, որ սկզբից մինչեւ վերջին վայրկյանը լացացնի ուսուցիչներին»,- նկատեց նա եւ ներկայացրեց թիվ 24 դպրոցի սցենարը. «Պիտի բեմադրվի Րաֆֆու «Սամվել» վեպի այն հատվածը, երբ նա սպանում է մորը՝ ասելով, թե այն սուրը, որը սպանեց դավաճան հորը, կսպանի նաեւ ուրացող մորը: Այդ հատվածը աշակերտները սկզբում խաղում են առանց էմոցիայի, ռեժիսոր-աշակերտը բողոքում է: Հետո ռեժիսորը ցանկանում է, որ այդ հատվածը կրկնվի պարային շարժումներով, չինական ոճով, իբր դա կատարվում է 2-րդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ: Ի վերջո, ռեժիսորը նախընտրում է, որ այդ դեպքերը կատարվեն հայկական ավանդական ֆոլկլորին համահունչ»: Հեռուստահաղորդավարից հետաքրքրվեցինք, թե Րաֆֆու «Սամվելն» ի՞նչ կապ ունի «վերջին զանգի» հետ: Հնչեց պատասխանը. «Կապն այն է, որ, ըստ սցենարի, դպրոցի տնօրենն է աշակերտներին հանձնարարում բեմադրել Րաֆֆու «Սամվելը» եւ զգուշացնում, որ չկատարելու դեպքում ատեստատներ չի տա»: Իսկ սցենարի «լուրջ» մասում ուսուցիչներին տարբեր տիտղոսներ են հանձնվում: Օրինակ՝ «Միսս հայտնի դիրիժոր» տիտղոսը՝ դպրոցի տնօրենին, «Միսս ալգեբրան»՝ մաթեմատիկայի ուսուցչին եւ այլն: Թիվ 17 դպրոցի սցենարում էլ Ս. Գրիգորյանը շեշտը դրել է այն հանգամանքի վրա, որ դրան «թոխմախի դպրոց» են անվանում. «Իբր մի օր դասարանով պայմանավորվում են, որ միայն ամենածույլիկ աշակերտը պիտի ռուսերենի անգիրը սովորի: Եվ նա արտասանում է ակցենտով»: Ըստ Ս. Գրիգորյանի, այս տարվա «վերջին զանգի» ամենահիթային երգերը Սոֆի Մխեյանի «Օրը եւ ներկան», Սիրուշոյի «Հեռանում եմ», «Արեւիկի» «Երազանքների բարի փերին», Արամեի «Ուր ես»-ն են:
«Ոսկե ձայներ» ստուդիայի ղեկավար, «Հայհամերգի» մենակատար, ՀՀ միակ կին սեղանապետ Եվգինե Հովսեփյանը, որին շրջանավարտները հաճախ բնորոշում են որպես «Սիրուշոյենց դասարանի սցենարը գրող Ժենյա», 6 տարի զբաղվում է այս գործով: Այս տարի նա գրելու է թիվ 60, 148, 31, 24, 172, Աղասի Խանջյանի անվան դպրոցների ավարտական հանդեսի սցենարները: «Կան որոշ ուսուցիչներ, որոնք ոչ ուզում են իրենք գրել, ոչ էլ թույլ են տալիս, որ դու աշխատես: Օրինակ՝ այդպիսի խնդիրներ են առաջացել թիվ 148 դպրոցի ուսմասվարի հետ: Իսկ ընդհանրապես անում եմ այնպես, որ բեմադրությունը չվիրավորի որեւէ ուսուցչի, ծաղր, անպարկեշտ բաներ չլինեն: Բայց աշակերտներն ավելի ձգտում են հենց նման բովանդակության բեմադրությունների»,- ասաց Ե. Հովսեփյանը: Թիվ 60 դպրոցի համար գրված սցենարում շեշտը դրվել է Երեւանի փողոցների շինարարության վրա: Ներկայացվում է աշակերտ, որը Կոմիտասի փողոցից գալիս է դպրոց՝ Տիգրան Մեծի պողոտա եւ տեղ է հասնում միայն 3-րդ ժամին: Մեկ այլ սցենարում ներկայացվում են «կոմունիստական», ներկայիս եւ ապագայի դպրոցները: Ե. Հովսեփյանը նկատեց, որ աշակերտների շրջանում ավելի մեծ թափ է առել քաղքենիությունը. «Դպրոցներ կան, որտեղ երեխաները մտածում են, թե անպայման պիտի Պարոնյանի բեմը վարձակալեն: Ասում են՝ մենք ոչ երգելու ենք, ոչ արտասանելու, թող սցենարիստն արտասանի, իսկ երգը ձայնագրվի: Նույնիսկ մի դպրոցում ծաղրեցին այն պատանուն, որը ցանկանում էր իր դասընկերուհու հետ վարել ցերեկույթը: Ունեւորների եւ կատաղած ունեւորների երեխաները միջին հնարավորությունների տեր երեխաներին ծաղրում են՝ մարշրուտկայո՞վ, թե՞ տրոլիկով ես գալու «վերջին զանգին», այն դեպքում, երբ իրենք խոսում են «ջիփերից» եւ «համմերներից»:
