«ՍԱ ԱԶԳԱՅԻՆ ՀԱՄԱՁԱՅՆՈՒԹՅԱՆ ԿԱՌԱՎԱՐՈՒԹՅՈՒՆ Է»

ՀՅԴ հայաստանյան Գերագույն մարմնի ներկայացուցիչ Արմեն Ռուստամյանը վստահ է, որ ներկոալիցիոն խանդի կարիք չկա:

– Արդյոք ձեւավորված կոալիցիոն կառավարությունը հենց ա՞յն մարմինն է, որը ցանկություն եւ հնարավորություն կունենա իրականացնել նախագահ Սերժ Սարգսյանի նախընտրական ծրագիրը:

– Կառավարության կազմը լուրջ թարմացված է, եւ կան նախարարներ, որ առաջ չկային, եւ կային նախարարներ, որոնք հիմա չկան: Այն ծրագիրը, որը իր առջեւ դրել է քաղաքական կոալիցիան, պահանջում է համապատասխան թիմի առկայություն, եւ դա առաջին հերթին գործադիր մարմինն է: Կարծում եմ, այս կազմը ավելի մեծ հույսեր է ներշնչում, որ այն ամենը, ինչը մենք արձանագրել ենք որպես քաղաքական կոալիցիայի համաձայնագիր, չի մնա թղթի վրա: Սա նոր մեկնարկի համար ավելի համապատասխան թիմ է:

– Ստացվում է, որ Դաշնակցության թիմը բոլոր ժամանակների համար «արդիակա՞ն է»՝ միայն ձեր նախարարների կազմն է մնացել անփոփոխ:

– Որովհետեւ անփոփոխ են Դաշնակցության մոտեցումները, այն խնդիրները, որոնք Դաշնակցությունը կարեւորում էր մինչ օրս, ուրախությամբ պիտի ասեմ, սկսել են կարեւորվել նաեւ պետական, կառավարական մակարդակով, եւ քանի որ կա նման քաղաքական կամքի դրսեւորում ամենաբարձր մակարդակով՝ նախագահի մակարդակով, մենք հիմա ավելի լիարժեք կարող ենք այդ խնդիրները լուծել, եւ մեր անձինք, ավելի փորձառու լինելով, ավելի նպատակամղված լինելով այդ խնդիրների լուծմանը, մնացին: Մենք խնդիր չդրեցինք նրանց փոխել, որովհետեւ սա մեզ համար կլիներ եղած փորձը լիարժեք չօգտագործելու քայլ: Հիմա հնարավորություն կա է՛լ ավելի լիարժեք օգտագործել մեր նախարարներին:

– Հրապարակավ եւ մասնավոր զրույցներում ձեր կոալիցիոն գործընկեր «հանրապետականները» եւ «բարգավաճականները» չեն թաքցնում, որ իրենք նեղացած են, որովհետեւ այն պահին, երբ իրենք պայքարում էին միասնական թեկնածուի հաղթանակի համար, ՀՅԴ-ն եւ ՕԵԿ-ը աշխատում էին իրենց սեփական թեկնածուների օգտին: Փայլեցիք ձեր ընդդիմադիր ամբողջ կեցվածքով եւ հիմա նորից իշխանական բուրգի վերնախավում եք:

– Նախ, ես կարծում եմ, որ այս կոալիցիան մի կարեւոր արձանագրություն ունի, եւ երբ որ անհրաժեշտ է՝ դա հիշատակում են: Այն է՝ հիմա բոլորը ընդհանուր պատասխանատվության տակ են:

– Հայտնի է, որ երբ մի բան ընդհանուր է, ուրեմն կոնկրետ ոչ մեկինը չէ:

– Չեմ կարծում: Կոնկրետ նաեւ ամեն մեկը պատասխանատու է առաջին հերթին իր ոլորտի համար, բայց ընդհանուր գործի հաջողությունը ի վերջո ապահովելու է բոլորի հաջողությունը, այստեղ անպայման գործելու է այդ տրամաբանությունը, եւ չեն լինելու պարտվողներ եւ հաղթողներ: Կարծում եմ, այս հարցերը չպետք է տեղափոխել խանդի հողի վրա, որովհետեւ մեր երկրում իսկապես կա ներհասարակական ճգնաժամ, եւ այս կառավարությունը միտված է այդ ճգնաժամը հաղթահարելուն: Սա, դասական իմաստով, ոչ այնքան դասական կառավարություն է, որքան ազգային համաձայնության կառավարություն: Եթե խնդիրներին նայենք այս տրամաբանությամբ, ոչ մեկն էլ ոչ մեկից չի նեղանա:

– Ի դեպ, ճգնաժամի մասին: ԵԽԽՎ բանաձեւում իշխանությունների առջեւ որոշակի պարտավորություններ են դրված, եւ կոնկրետ կետեր պահանջում են անհապաղ իրականացվող քայլեր: Օրինակ, ձերբակալվածներին ազատ արձակելը: Բայց այդ բանաձեւի ընդունումից անմիջապես հետո ձերբակալվածներին ոչ թե ազատ են արձակում, այլ երկարաձգում են խափանման միջոցը: Այսինքն՝ իշխանությունները չե՞ն ուզում կատարել ԵԽ-ի պահանջները:

– Նախ, խոսվում է անհապաղ ազատ արձակել այն ձերբակալվածներին, որոնք որոշակի կատեգորիաների մեջ չեն մտնում, բայց դա ճշտելու համար, ամեն դեպքում, քննություն է անհրաժեշտ: Այսօր չենք կարող ասել՝ ով որ ծավալի մեղքի տակ է, քանի դեռ չի եղել ամբողջական քննություն: Վստահ եմ, որ գործընթացի նկատմամբ արդեն իսկ առկա է եւ շատ անմիջական է ԵԽ-ի վերահսկողությունը։

– Չե՞ք գտնում, որ ավելի արդար կլիներ իրականացնել 1998-ի սցենարը, երբ դուք՝ դաշնակցականներդ, ազատ արձակվեցիք իրավիճակի փոփոխության հետեւանքով:

– Նախ, տարբեր մեղադրանքներ են, տարբեր ծավալ կա, մերը հիմնականում ենթադրություններ էին, այստեղ անմիջական բաներ կան:

Հենց իրենց («նախորդ իշխանությունների»- Մ. Ե.) դատարանը փոխեց, վերաորակավորեց նախնական հոդվածները: Գումարային առումով ամեն մեկիս վրա երեք մահապատժի հոդված էր դրված: Հիմա այդպիսի վիճակ չէ, եւ վստահ եմ, որ այդ աստիճանի անտրամաբանական մեղադրանքներ չեն ներկայացված, ինչպես մեր դեպքում: Չի լինում, որ մի մարդու վրա դրվում է երեք մահապատիժ, եւ այդ նույն մարդը նույն դատարանի վճռով ստանում է 3-4 տարի: Հետո, այն ժամանակ ԵԽ-ի վերահսկողություն չկար, եթե լիներ՝ վստահ եմ, մեր հարցերը շատ ավելի շուտ կլուծվեին: