«Արգելված» թեմայի մասին այս կարծիքին է «Երեխաներին՝ սեքսի մասին» գիրքը կազմած Արմեն Մարտիրոսյանը
«Սեքսի այբուբեն չունենք» հոդվածից հետո (25.03.2008թ.) «Առավոտը» ստացավ հեռախոսազանգ, որի հեղինակի պնդմամբ, հրատարակության է պատրաստվում սեքսի մասին նկարազարդ երկհատորյակ, այն էլ երեխաների համար: «Երեխաներին՝ սեքսի մասին» գիրքը կազմել է մասնագիտությամբ մաթեմատիկոս Արմեն Մարտիրոսյանը: Վերջինս սիրով համաձայնեց զրուցել մեզ հետ:
– Ինչպե՞ս ձեր՝ ոչ մասնագետի մեջ հղացավ գրքի գաղափարը եւ արդյո՞ք համագործակցել եք մասնագետների հետ:
– Երեք տարի առաջ Ֆրանկֆուրտի Գրքի միջազգային տոնավաճառում ինձ գրավեց Իսպանիայում երեխաների համար հրատարակված գիրքը, որը կարծես այբուբենը լիներ սեռական կյանքի: Նկատի ունենալով Հայաստանում այս ոլորտի բացը, որոշեցի պարզապես թարգմանել ու հրատարակել այն: «Երեխաներին՝ սեքսի մասին» գիրքը իսպաներենից թարգմանված է 23 լեզվով եւ տարածում է գտել շուրջ 100 երկրում: Օրերս այն կհայտնվի նաեւ հայաստանյան գրախանութներում: Ինչ խոսք, աշխատել եւ խորհրդատվություն ենք ստացել սեքսոլոգներից, սեքսապաթոլոգներից, մանկավարժներից: Կատարվել է 4 խմբագրում, բազմաթիվ սրբագրումներ:
– Քանի որ այն իր տեսակի մեջ միակ գիրքն է Հայաստանում, կարելի է ենթադրել, որ մասնագետների հետ աշխատելիս հավանաբար եղել են վիճահարույց հարցեր:
– Անշուշտ: Միայն գրքի հայերեն անվանման համար հանդիպել եւ զրուցել եմ շուրջ 50 մասնագետի հետ: Առաջարկները տարբեր էին: Օրինակ, ոմանք գտնում էին, որ գիրքը ճիշտ է անվանել «Երեխաներին՝ սեռականության մասին»… Երկար ժամանակ պահանջվեց, որպեսզի գրքի բովանդակությանը հարիր վերնագիր գտնենք: Ի վերջո, կանգ առանք «Երեխաներին՝ սեքսի մասին»-ի վրա: Երբ աշխատանքների սկզբում Գրողների միությունից մասնագետներ էի հրավիրում բնագրից թարգմանելու համար, մեծ մասը, ուսումնասիրելով այն, հրաժարվում էր, չգիտես ինչու՝ պատճառաբանելով, թե հետո չեն կարող իրենց երեխաների աչքերին նայել: Հարց էի տալիս՝ իսկ ձեր տղային, թոռանը ո՞վ է սեքսի մասին տեղեկություններ կամ խորհուրդներ հաղորդել, ստանում էի պատասխան՝ չգիտեմ ով, կարեւորը՝ ոչ ես:
Ժամանակին, երբ բանակցություններ էինք վարում իսպանական Oceanօ հրատարակչության աշխատակիցների հետ, նրանք մեզ վստահեցրին, որ թե Իսպանիայում, թե այլ երկրներում գրքի հրատարակությունից հետո մանկահասակ աղջիկների շրջանում նվազել է աբորտների քանակը: Էլ չխոսենք այն մասին, թե դեռահասները սեքսի առաջին ձախողված փորձից հետո հաճախ ինչ հոգեկան տրավմաների էին ենթարկվում: Դառնալով մեր հասարակությանը, ասեմ, որ մենք էլ ի վերջո պետք է կարողանանք հաղթահարել այն կեղծ ամոթը ու չամաչենք բարձրաձայնել կարեւոր թեմաների մասին: Դիմել ենք նաեւ Կրթության ազգային ինստիտուտ՝ գիրքը ուսումնաօժանդակ ձեռնարկ դարձնելու նպատակով: Ինստիտուտը առաջարկեց գրքից հանել մի գլուխ, որտեղ երեխաները ընդամենը հայելու միջոցով մանրազնին ուսումնասիրում են իրենց մարմնի այս կամ այն մասը: Եվ քանի որ հեղինակային իրավունքները պատկանում էին իսպանացիներին, կապվեցինք նրանց հետ: Վերջիններս արգելեցին հանել այդ գլուխը, անելով խիստ նկատառում, թե նման մասնագետները իրավունք չունեն աշխատելու երեխաների հետ, այն էլ կրթության ոլորտում: Մեր կոլեգաներն առաջարկեցին անցկացնել հետազոտություն՝ պարզելու նպատակով, թե Հայաստանում քանի մարդ է վաղ հասակում հայելու միջոցով ուսումնասիրել իր մարմինը: Հարցումների ընթացքում ստացանք 80% դրական պատասխան: Ի վերջո, ավելի լավ չէ՞ երեխան սեքսի մասին տեղեկանա գրքից, քան փողոցից:
