Ըստ կինոգետ Արծվի Բախչինյանի, այսպիսին է վիճակը հայ կինոյում ու բալետում«
Առավոտը» մերօրյա կինոարվեստի մասին հարցազրույցի խնդրանքով երբ օրերս կապվեց բանասիրական գիտությունների թեկնածու, կինոգետ Արծվի Բախչինյանի հետ, վերջինս մերժեց՝ «չեմ ուզում Դոն Քիշոտ երեւալ» պատճառաբանությամբ: Հավանաբար նա էլ է հոգնել տարիներ շարունակ կռիվ մղել ազգային կինոարվեստի բարձր չափանիշների համար, որոնք այսօր կախված են տարբեր «տրամաչափի» դիլետանտներից, սեփական փառքի մասին մտածողներից եւ մեկ էլ կինոյի միջոցով հարստանալ ցանկացողներից: Ի վերջո, կինոգետի հետ մեր հանդիպումը կայացավ, զրույցի առիթն էլ՝ հայկական կինոյի մասին Եվրոպայում նրա՝ դասախոսություններով հանդես գալն էր:
«Անշուշտ, խորհրդային շրջանի հայկական կինոարվեստի մասին ասելիք կա: Ինչ վերաբերում է վերջին տարիների մեր կինոյին, պետք է փաստեմ, որ որոշ փառատոներում, այնուամենայնիվ, հայկական ֆիլմեր ցուցադրվում են, անգամ արժանանում մրցանակների… Դասախոսությունների ժամանակ վերջին տարիներին նկարահանած ֆիլմերի մասին խոսելիս աշխատում եմ հնարավորինս պահել «մաժոր» լադը»,- հայտնեց Ա. Բախչինյանը:
Հարցին, թե ինչո՞ւ մերօրյա ֆիլմերը չեն տպավորվում, ինչպես նախկինում էր, չէ՞ որ, ի վերջո, դրանք հանդիսատեսի համար են արտադրվում, մեր զրուցակիցն ասաց. «Ողջ դժբախտությունն այն է, որ ներկայիս ռեժիսորների մեծ մասը նկարահանում է ֆիլմեր ոչ թե հանդիսատեսի համար, այլ սեփական ամբիցիաների: Ոմանց համար կինոարտադրանքը զուտ բիզնես է, մյուսների համար՝ «պրեստիժ». ինչքան շատ «աստղային» դեմքեր երեւան՝ այնքան լավ»: Հետաքրքրությանը՝ ժամանակակից գոնե մեկ կինոռեժիսորի կարո՞ղ է առանձնացնել՝ որպես բարձրակարգ արվեստագետի, կինոգետը մեջ բերեց ֆրանսիացի գրող Անդրե Ժիդի հետեւյալ միտքը. «Ես անուններ տալիս ես միայն դրվատանքի խոսք ասելիս»: Իսկ թե ինքն իբրեւ կինոգետ ի՞նչ է անում շտկելու այս վիճակը, դեռ ինչքա՞ն պետք է արտադրվեն ինքնագործ մակարդակի ֆիլմեր, իրեն ուրախ հոռետես համարող կինոգետը հարցն այդպես էլ անպատասխան թողեց: Նա սահուն անցում կատարեց բալետային արվեստին, նկատելով, որ ոչ միայն ժամանակակից կինոարվեստն է անմխիթար վիճակում, որի քաղցը գոնե կարելի է հագեցնել Հայաստան ներմուծվող ճանաչում գտած ռեժիսորների տեսաերիզներով, այլեւ հայկական բալետն է ողբալի վիճակում: «Վերջերս շատ եմ խորացել համաշխարհային, մասնավորապես՝ հայկական բալետի պատմության եւ տեսության մեջ: Քանի տարի է, ինչ աշխատում եմ «Հայերը համաշխարհային պարարվեստում» մենագրության վրա: Ինչքան կարելի է Ազգային օպերային թատրոնում երկու ամիսը մեկ բեմ հանել բարոյապես եւ ֆիզիկապես մաշված ներկայացումներ, էլ չխոսեմ աղքատության շեմից էլ ցածր գտնվող խաղացանկի մասին… Անցյալ տարի, երբ հյուրընկալել էի իմ շվեդ ընկերներին, այդպես էլ չէի կարողանում բացատրել, թե ինչու է օպերային թատրոնի բեմը տրամադրվել ձյուդոյի միջազգային մրցաշարին… Բախտս բերեց, երբ օպերային թատրոնի հարեւան «Արամ Խաչատրյան» համերգասրահում այդ օրերին ներկայացվում էին օպերաների համերգային կատարումներ»,- սրտնեղեց Ա. Բախչինյանը: Խնդրեցինք երկու խոսքով անդրադառնալ նաեւ բանասերի իր գործունեությանը: «Միայն 2007թ. երեք գիրք եմ հրատարակել: Առաջին գիրքը՝ «Ամուր, ինչպես ընկույզ, մեղմ, ինչպես երաժշտություն», անգլերեն է, որտեղ տեղ են գտել հոդվածներ ու նյութեր, հարցազրույցներ օտարազգիների հետ՝ Հայաստանի մասին: Երկրորդը՝ «Սառա Բերնարը եւ հայերը», հայերեն ու ֆրանսերեն է, երրորդը «Շամախեցի պարուհին» է՝ հայերեն: Վեց տարի շարունակ ես ու ամերիկացի ընկերս նյութեր էինք հավաքում էկզոտիկ մի հայուհու՝ Արմեն Օհանյանի մասին, որը 20-րդ դարասկզբի անուն հանած պարուհի էր, տարբեր մշակույթների կրող, այդ թվում՝ ռուսական, իրանական, ֆրանսիական, մեքսիկական եւ այլն: Շարունակում եմ համագործակցել «Ոսկե ծիրան» փառատոնի հետ, սիրում եմ շրջագայել: Նշեմ նաեւ, որ «Հովեր» կամերային երգչախմբի անդամ եմ: Իմ ներդրումն ունեցա անցյալ տարի հրատարակած նրա նոր CD-ում»,- տեղեկացրեց մեր զրուցակիցը:
