«Վերադառնում եմ Անգլիա»

Ճանաչված դերասանուհի Ժենյա Ներսիսյանը խռոված է հայ հանդիսատեսից

Բեմի վրա կեսդարյա կյանք ապրած դերասանուհի Ժենյա Ներսիսյանը սիրված եւ ընդունված է բոլորի կողմից: 40 տարուց ավելի բեմ դուրս գալով Պատանի հանդիսատեսի թատրոնում՝ դերասանուհին ծանոթ էր հանրապետության բոլոր թատերասերներին, հատկապես իր հեռուստատեսային ներկայացումներով եւ ռադիոբեմադրություններով: Հազարավոր փոքրիկներ ամիսներ շարունակ սպասում էին ռադիոյով նրա «Բարի գիշեր» հաղորդմանը:

Տարիներ անց Ժ. Ներսիսյանը տեղափոխվեց Եվրոպա: Նրա լոնդոնյան դերակատարումները տեղի մամուլում որակվեցին որպես «անթերի հաղթարշավ», իսկ դերասանուհին՝ «դրամայի եւ կոմեդիայի վարպետ»: Ներկայումս դերասանուհին ապրում եւ ստեղծագործում է ե՛ւ Երեւանում, ե՛ւ Լոնդոնում: Լոնդոնում նա հաստատվեց 1993 թվականից, երբ ողջ հանրապետությունը, այդ թվում եւ թատերական կյանքը, նման էր մեռյալ սառցադաշտի: 2006 թվականին դերասանուհին կրկին հայրենի բեմ բարձրացավ Թենիսի Ուիլյամսի «Անսպասելիորեն անցյալ ամռանը» պիեսով, ապա երկար լռությունից հետո Շեքսպիրի կնոջ՝ Աննա Հաթավեյի կյանքը ներկայացնող իր «Սիրո եւ մենության միջեւ» մոնոդրամայով: Սա Ժենյա Ներսիսյան դերասանուհու վերջնական վերադարձի կոչն էր: Այնուամենայնիվ, ինչո՞ւ դերասանուհին լքեց հանրապետությունը, ինչպես նաեւ հայ թատերաբեմը՝ ժողովրդի եւ թատրոնի համար ամենածանր պահին: «1993-ին Լոնդոնի Թահթայան կիրակնօրյա վարժարանից հրավեր ստացա: Դա ինձ համար հայ գաղթօջախին՝ մեր գրականությանն ու թատրոնին ծանոթացնելու երջանիկ առիթ էր»,- «Առավոտի» հետ հանդիպման ժամանակ պարզաբանեց դերասանուհին: Լոնդոնում Ժ. Ներսիսյանը ապրեց ու ստեղծագործեց ավելի քան 12 տարի: «Այդ տարիների ընթացքում ես պարապ չնստեցի, բեմադրեցի Թումանյանի գրեթե բոլոր հեքիաթները, Թեքեյանի «Խորհուրդ Վարդանանցը», Էմինի «Հավերժի ճամփորդը» եւ շատ այլ գործեր: Սակայն չէի կարող այնտեղ երկար մնալ, անսահման կարոտել էի հայ հանդիսատեսին, ի՛մ հանդիսատեսին: Մյուս կողմից էլ՝ վերադառնալով Հայաստան, հանդիսատեսի աչքերում չտեսա այն կարոտը, չգտա 12 տարի առաջվա իմ հանդիսատեսին»,- անկեղծացավ դերասանուհին: Արդեն մոտ երկու տարի դերասանուհին Հայաստանում է, սակայն ինչպես ինքն է նշում, հայրենիքում անելիքներ կարծես թե չկան. «Ես մեծ ցանկություն ունեմ ստեղծագործելու, խաղալու հայաստանցի հանդիսատեսի համար, սակայն իմ բացակայության 12 տարիները կարծես արել են իրենց գործը: Այսօր ամեն ինչ հանձնված է երիտասարդների ձեռքը: Ես հասկանում եմ, ընդունում եմ, որ նրանց էլ պետք է տրվի հնարավորություն ներկայանալու, բայց չէ՞ որ մեզ նույնպես չպետք է մոռանան: Ասում են՝ դերասանուհիները տարիքի հետ փակվում են: Իմ պարագայում հակառակն է՝ տարիների հետ հասունանում եմ, սկսում եմ զգալ այնպիսի նրբություններ, որոնք առաջ չէի զգում: Բայց հնարավորություն չունեմ ներկայացնելու, քանի որ հայաստանյան բոլոր թատրոնների դռները բաց են միայն երիտասարդ դերասանների համար: Այսօր պարապ նստած եմ տանը. իմ տարիքին համապատասխան դերերը շատ քիչ են: Մինչ օրս ոչ մի թատրոնից հրավեր չեմ ստացել, այդ պատճառով էլ ամեն ինչ արդեն ինքս եմ ձեռնարկում»: Դերասանուհին այն համոզմունքին է, որ դերասանն անգործ մնալու իրավունք չունի. եթե անգամ նոր դեր չեն առաջարկում, պետք է գտնի ստեղծագործական իր անելիքը, որովհետեւ երբ ժամանակը գա, երբ ստեղծվի առիթը եւ ինքը պատրաստ չլինի, կկորցնի ինքնարտահայտման հնարավորությունը: Հենց այս հենքի վրա էլ նա ստեղծեց «Սիրո եւ մենության միջեւ» մոնոդրաման, որի պրեմիերան կայացավ «Արմմոնո-2007» շեքսպիրյան փառատոնի շրջանակներում: Այդ բեմադրությունը երկար կյանք չունեցավ, ներկայացվեց ընդամենը երկու անգամ: «Այսօր շատ դժվար է դահլիճ վարձել: Ես դիմեցի գրեթե բոլոր թատրոններին եւ բոլորի կողմից էլ մերժում ստացա՝ էժանագին պատճառաբանություններով: Ոչ մի թատրոն չի ընդունում պատրաստի ներկայացում՝ արդարանալով տեղի եւ ազատ օր չունենալու խնդրի պատճառով»,- նեղսրտում է Ժ. Ներսիսյանը: «Ցավով եմ նշում, բայց ամեն ինչ Հայաստանում դարձրել են բիզնես, անգամ թատրոնը: Բեմը չպետք է դառնա լոկ անձնական բարօրությունն ապահովելու միջոց: Ես չեմ խաղում գումար աշխատելու համար»,- նշեց նա: Հետո էլ ավելացրեց. «12 տարի առաջվա հանդիսատեսն ապրում էր թատրոնով, իմ յուրաքանչյուր ներկայացում անցնում էր լեփ-լեցուն դահլիճներով: Այսօր հենց նույն Պատանի հանդիսատեսի թատրոնի ավելի քան 500 տեղանոց դահլիճում ներկայացումների ժամանակ զբաղեցվում է 30-40 նստելատեղ: Հանդիսատեսը սառել է. անգամ հրավիրատոմսերով չեն գալիս թատրոն… Ցավով եմ նշում, բայց պետք է վերադառնամ Անգլիա: Չեմ կարող այստեղ պարապ նստել, ինձ մի տեսակ մեղավոր եմ զգում: Այնտեղ ինձ բազմաթիվ սպասողներ կան՝ կիրակնօրյա վարժարանի սաները, անգլիացի հանդիսատեսը, ինչպես նաեւ բազմաթիվ անավարտ գործեր: Հետո էլ ձեռնունայն չեմ գնում, որոշել եմ «Սիրո եւ մենության միջեւ» մոնոդրաման ներկայացնել նաեւ անգլիացի հանդիսատեսին»: