«ՊԱՏԻՎԸ ՊԱՏԻՎ ՏՎՈՂԻՆՆ Է ԵՎ ՈՉ ԹԵ ՊԱՏԻՎ ՎԵՐՑՆՈՂԻՆԸ»

Արարատյան հայրապետական թեմի առաջնորդական փոխանորդ տեր Նավասարդ արքեպիսկոպոս Կճոյանն այն կարծիքին է, որ չի կարելի թշնամություն սերմանել ժողովրդի տարբեր հատվածների միջեւ:

– ՀՀԿ 11-րդ համագումարի ժամանակ դուք քաղաքական ելույթ ունեցաք, որը ուղղակի անհասկանալի էր, քանի որ հայտնի ճշմարտություն է՝ եկեղեցին եւ պետությունը անջատ են եւ մեկը մյուսի գործերին կարծես չպետք է խառնվի: Ուրեմն, ինչո՞վ եք բացատրում ձեր ելույթի ընդգծված քաղաքական շեշտադրումը:

– Պետությունն ու եկեղեցին, բնականաբար, անջատ են, դա այդպես է Սահմանադրությամբ, բայց պետության եւ եկեղեցու հայրենիքը մեկն է եւ ժողովուրդն էլ մեկ է: Այն, ինչ կատարվում է մեր հասարակական կյանքից ներս՝ չի կարող ինձ անտարբեր թողնել: Հոգեբարոյական մթնոլորտը, որ տիրում է վերջին շրջանում հիմնականում Երեւանում, ինձ անհանգստացնում է, որովհետեւ կույր ատելություն է սերմանվում փոքրամասնության կողմից մեծամասնության հանդեպ, եւ ինչո՞ւ պետք է մտածենք, որ մեծամասնությունը կարիք չունի աջակցության: Ես ուզեցի իմ հստակ դիրքորոշումը հայտնել այդ մասին ու ցույց տալ դրա վտանգավոր ընթացքը:

– Սակայն, կարծեմ, դուք որեւէ այլ կուսակցության համագումարում նման գնահատականներ չեք տվել եւ հանկարծ խոսում եք իշխող կուսակցության համագումարում:

– Նախ ասեմ, որ ես ՀՀՇ-ի մեծ ժողովին էլ եմ մասնակցել 5, թե 6 տարի առաջ՝ Սունդուկյանի թատրոնում (խոսքը, հավանաբար, աջ ուժերի դաշինքի համաժողովի մասին է. – Մ. Ե.): Դաշնակցությունը երբ իր ընդհանուր ժողովն առաջին անգամ անկախ Հայաստանում գումարեց, ես էլի մասնակցել եմ, ողջույնի խոսք եմ ասել, բայց այն ժամանակ այսքան կույր ատելություն չկար, որ դրան անդրադառնայի: Իսկ հիմա կույր ատելություն է սերմանվում հասարակության մեջ՝ մեր ժողովրդին բեւեռացնելով: Ես սրան կտրականապես դեմ եմ: Իմ խոսքը վերաբերել է ժամանակի բնութագրմանը՝ ինչպիսին է այսօր ժամանակը, որ ես տեսնում եմ, եւ այդ ժամանակի մեջ մենք պետք է լինենք իրապաշտ՝ գնահատելով ժամանակը, այլ ոչ թե հակամարտության ձգտենք, հակամարտությունը խորացնենք եւ քաղաքական մրցակցային դաշտը, կապված նախագահական ընտրությունների հետ, սրենք այն աստիճանի, որ ժողովրդի մեջ միմյանց հանդեպ թշնամության մթնոլորտ ձեւավորվի: Ես չեմ ընդունում այն որակումները, որ ավազակախումբ է այսօր իշխանությունը: Քննադատության որակները պիտի տարբերվեն: Սեւացնելու այդ PR-ը չպետք է ջատագովել կամ մեկ կողմ քաշվել եւ ասել՝ դա իրենց գործն է, ես չեմ խառնվում, ես պասիվ ընտրող եմ: Այս դրդապատճառներից ելնելով էլ՝ ես խոսել եմ:

– Ձեր ելույթը, փաստորեն, առիթ դարձավ, որ ձեզ հետ կապված որոշ բաներ հիշվեն, մասնավորապես՝ վարչապետի գլխին անձրեւանոց պահելը, ատրճանակի պատմությունը եւ այլն:

– Միանգամից ասեմ, որ այդ տեղեկություններն ամբողջապես հնարովի, սուտլիկ պատմություններ են: Ցեխի մեջ կանգնած մարդիկ ուզում են ցեխ շպրտել: Ես փափկասուն մարդ չեմ, որպեսզի ազդվեմ կամ նեղսրտեմ դրանից, ինչպես իրենք: Մեկը կա այդ պատմություններից, որ կոնկրետ մի դեպքի է վերաբերում, դա ապրիլի 24-ին վարչապետի գլխին անձրեւանոց պահելն է, որն էլ ներկայացված է ամբողջովին նենգափոխված: Պատիվը պատիվ տվողինն է եւ ոչ թե պատիվ վերցնողինը: Ով խոնարհեցնում է իր անձը՝ նա բարձրանում է: Բայց այդ օրը իմ ձեռքին անձրեւանոց չի եղել, այդ պատիվը նույնպես պատկանում է վարչապետին: Սա է միայն իրական պատմությունը, որը շուռ տված ներկայացրել են, իհարկե, հասկանում եմ ինչի համար:

– Իսկ ատրճանակի եւ այլ պատմություննե՞րը:

– Մյուսները կապված են ուրիշ մարդկանց հետ՝ ե՛ւ ատրճանակի, ե՛ւ այլ պատմությունները: Ես հանդես եմ եկել որպես միջնորդ՝ մեկ դեպքում, երկրորդ դեպքում՝ Բարդուղիմեոս պատրիարքի հետ կապված, ես բացարձակ կապ չունեմ: Անունները հայտնի են, իրենք էլ երեւի լավ գիտեն, ուղղակի հասկանում եմ, թե ինչու են ուղղում ինձ վրա:

– Կարծեմ, հոգեւոր հայրերը կոչված են ազգը միաբանելու եւ ոչ պառակտելու, ձեր ելույթով եւ խոսքով արդյոք դուք չառանձնացրի՞ք մեկին եւ կանգնեցիք այդ մեկի կողքին:

– Անմիաբանելու խնդիր չեմ տեսնում: Եթե երեխաներից մեկը սկսում է մյուսին անընդհատ հարվածել, ծնողն ի՞նչ է անում, ո՞ւմ է կարգի հրավիրում՝ նրան, ով նախաձեռնում է այդ հարձակումը: Ես տեր եմ իմ ասածներին: Իմ խոսքի հիմնական թելերից մեկն այն է, որ, այո, քաղաքական դաշտում պատասխանատվություն կրող կուսակցությունն այսօր Հանրապետականն է, որովհետեւ ինքը շահել է ժողովրդի մեծամասնության քվեն, եւ ինքը պարտավորված է արդարացնել այդ վստահությունը ու պետք է գործի: Ինչ վերաբերում է իմ անձին, ասեմ, որ ոմանց կճմտոցները ինձ բնավ չեն մտահոգում եւ դրանց պատասխանելը ձանձրալի գործ է: Ուստի չեմ արձագանքելու նմանատիպ որեւէ նյութի, քանզի տաղլեղաբանությանը (չարախոսությանը- Մ. Ե.) լուրջ չեմ վերաբերվում: