Քաղաքացուն, որը 15 տարի Գերմանիայում է ապրում, նույնիսկ իր խնդրանքով ՀՀ քաղաքացիությունից չեն զրկում
Անահիտ Վիրաբյանի ընտանեկան կյանքը ամբողջությամբ փոխվեց, երբ 1991-ին ծանր հիվանդացավ նրա երկու տարեկան որդին: Երեւանի հիվանդանոցներում երեխայի բուժումն արդյունք չտվեց: Երեխային ստիպված տեղափոխեցին Մոսկվա, բայց նորից անօգուտ: Հուսահատված մայրը ստիպված օգնություն խնդրելու նպատակով դիմեց մի շարք երկրների: Բոլոր երկրներից ստացավ կարեկցական նամակներ՝ առանց կոնկրետ առաջարկության, միայն Գերմանիայի Համբուրգ քաղաքից են ստացել հիվանդանոցում տեղավորելու առաջարկ՝ իրենց վրա վերցնելով երեխայի բուժման եւ խնամողի հետ կապված ծախսերը: Տիկին Անահիտը հիվանդ որդու հետ Համբուրգ մեկնեց 1992թ.: Այնտեղ նրան տրամադրեցին ապրելու կացարան եւ անհրաժեշտ միջոցներ: 1992-93թթ. Համբուրգ տեղափոխվեցին նաեւ Անահիտի ամուսինն ու 7-ամյա որդին: «Ներկայումս ընտանիքով ապրում ենք Համբուրգում: Ես ու ամուսինս աշխատում ենք, իսկ որդիներս սովորում են: Վերջին 15 տարիների ընթացքում մեր ընտանիքն ընտելացել է Համբուրգ քաղաքի պայմաններին, մեր ապրելակերպը բավարար է եւ մտադրություն չունենք վերադառնալ Հայաստան»,- ասում է Ա. Վիրաբյանը: Ըստ նրա, ինքն ակտիվ մասնակցում է Համբուրգի հասարակական աշխատանքներին, այժմ էլ դասավանդում է մաթեմատիկա՝ տնտեսագիտական տեխնիկումում եւ քոլեջում: Վիրաբյանների ընտանիքը 2005 թ. ստացել է Գերմանիայում անժամկետ ապրելու իրավունք, իսկ արդեն 2007թ.՝ Գերմանիայի քաղաքացի լինելու իրավունք:
Այս տարվա ապրիլ ամսին Գերմանիայի քաղաքացի դառնալու համար անհրաժեշտ փաստաթղթերը տեղի հայկական դեսպանատան միջոցով ուղարկվել են ՀՀ անձնագրային եւ վիզաների վարչություն: «Այստեղ մանրամասն անհրաժեշտ ուսումնասիրություններ կատարելուց հետո, իմ փաստաթղթերի փաթեթը՝ Հայաստանի քաղաքացիությունից հանելու վերաբերյալ, վարչության դրական եզրակացությամբ ներկայացվել է ՀՀ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանին: Սակայն 2007թ. հոկտեմբերի 8-ին նախագահը մերժել է ինձ եւ Հայաստանի քաղաքացիությունից չի հանել»,- նշում է տիկին Անահիտը: Նա նույնիսկ տեղյակ էլ չէ, թե ինչու է իր խնդրանքը մերժվել, ինչ պատճառաբանությամբ: «Ինչո՞ւ, ես իրավունք չունե՞մ հրաժարվելու ՀՀ քաղաքացիությունից»,- նախագահին դիմելով հարցնում է Ա. Վիրաբյանը:
