Ինչու էր լռում Տեր-Պետրոսյանը
Նորմալ մարդը՝ մի բանը մի անգամ է ասում:
Նորմալ մարդուն՝ մի բանը մի անգամ են ասում:
Ավելը՝ անոմալիայի արտահայտություն է:
Էնպես որ՝ միանգամայն սխալ եւ հիմնազուրկ են այն պնդումները, թե Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը ճիշտ չի արել, որ չի խոսել շուրջ 10 տարի:
Ի՞նչ խոսեր:
Էն, ինչն ինքն ասել է՝ հրաժարականի հայտարարությունը ներառյալ, ոչ միայն գործերով, այլեւ խոսքով չի հերքվել 9,5 տարվա ընթացքում: Ավելին. գործերով-իրավիճակով-զարգացումներով եւ դրանց իսկ միանգամայն կանխատեսելի հեռանկարներով՝ հաստատվել ու ապացուցվել են նրա ասածները:
Եվ սրանք սոսկ խոսքեր չեն: Բացեք նրա հեղինակած ելույթների, հոդվածների եւ հարցազրույցների «Ընտրանին» (Երեւան, 2006 թ.), կարդացեք, փորձեք հասկանալ, եւ ակնհայտ կդառնա, որ հատկապես նորմալ մարդը մի բանը մի անգամ պետք է ասի: Որ նաեւ, նորմալ մարդուն մի բանը մի անգամ պետք է ասվի:
Անշուշտ՝ մարգարե չէ Տեր-Պետրոսյանը, սակայն նրա ասածները-հաշվարկները-կանխատեսումները ճշգրտորեն իրականացել են: Երկրի թե արտաքին, թե ներքին կյանքում: Սկսած շրջափակման խորացումից եւ զարգացումների ընդհանուր շրջագծից դուրս մնալուց, վերջացրած սոցիալական խորացող շերտավորմամբ:
Եվ, այդ պարագայում, ի՞նչ պետք է ասեր Տեր-Պետրոսյանը:
Չարախնդա՞ր՝ «Բա որ ասում էի՞»:
Բայց ինքը չի կարող չարախնդալ:
Այսինքն՝ սա միակ բանն էր, որ հարկ էր ասել նախորդ 10 տարիների ընթացքում, սակայն դա էլ, փաստորեն, անհնարին էր, քանի որ ինքը չարախնդացող չէ: Կերպով եւ էությամբ:
Ցա՞վ հայտներ:
Կարծում եմ՝ կհայտնի: Պարտավոր է: Բայց ոչ թե պարզապես «ախ ու վախ»-ի, «վայ-վույ»-ի, «վաշ-վիշ»-ի կամ այլ տեսքերով, այլ՝ պատասխանատվություն ստանձնելով: Խոտոր ընթացքը կասեցնելու եւ շտկելու նպատակով: Երկրի եւ ժողովրդի հանդեպ: Խոչ ու խութերը հաղթահարելու համար: Հանուն վաղվա քաղաքակիրթ աշխարհին Հայաստանի միաձուլման:
Որովհետեւ, երբ համոզված ես, որ ճիշտ ես, բայց քո ասածները կամ դիտմամբ, կամ էլ, պարզապես, չհասկանալու պատճառով չեն անում, պարտավոր ես ինքդ իրականություն դարձնել դրանք:
Այո, պարտավոր ես:
Նաեւ՝ ստիպված:
