Շարաֆյանը՝ ոստիկանական համակարգում

Ճանաչված արվեստագետը ԱՄՆ-ում այլ աշխատանքին զուգահեռ՝ համագործակցում է նաեւ հայկական թատերախմբերի հետ:

Սեպտեմբերի 22-ին Հր. Ղափլանյանի անվան պետական դրամատիկական թատրոնում, Հ. Պարոնյանի «Մեծապատիվ մուրացկաններում» Մանուկ աղայի կերպարում հանդիսատեսը, 7 տարվա ընդմիջումից հետո, կհանդիպի ամերիկաբնակ, ՀՀ վաստակավոր արտիստ Լեւոն Շարաֆյանին:

Այս ներկայացմամբ թատրոնը նշում է նրա ծննդյան 60 եւ բեմական գործունեության 40-ամյակները:

«Առավոտը» հանդիպեց սիրված դերասանին:

– Ինչո՞ւ ի տարբերություն ձեր որոշ գործընկերների, որոնք Ամերիկա են մեկնել մշտական բնակության 1990-ականներին, դուք 7 տարի առաջ դիմեցիք այդ քայլին, այն դեպքում, երբ արդեն հայաստանյան մշակութային, մասնավորապես՝ թատերական կյանքում շարժ կար:

– Ոչ մի տնտեսական ու քաղաքական դրդապատճառ չի եղել, պարզապես շահել եմ «գրին քարդ» ու ընտանիքիս հետ մեկնել: Յուրաքանչյուր հայաստանցի էլ այդկերպ կվարվեր: 90-ականների ցրտի, մթի պայմաններում ոչ մի օր չեմ «բաժանվել» թատրոնից: Այդ տարիներին հայերիս գլխին եկածը բնական եմ համարում՝ ձեռք բերեցինք անկախություն, վերադարձրինք Ղարաբաղը, տարանք ամեն տեսակ զրկանք, դժվարություն, ինչն անխուսափելի էր… Այժմ ապրելով Լոս Անջելեսում, հետաքրքրվում եմ նաեւ հայաստանյան թատերական կյանքով ու կարծում եմ՝ ամեն ինչ իր տեղն է ընկել: Լավ է, որ այստեղ անցկացվում են անգամ միջազգային թատերական փառատոներ, ինչը խոսում է ոչ միայն հայաստանյան թատերական, այլեւ տնտեսական կյանքի առաջընթացի մասին:

– Հատուկենտ դերասաններից եք, որն իր բեմական գործունեության ընթացքում, մասնագետների կարծիքով՝ եւ ողբերգակ է, եւ կատակերգակ: Օրինակ, «Մեծապատիվ մուրացկաններում» կերտում եք Մանուկ աղայի կերպարը եւ Շեքսպիրի «Հուլիոս Կեսարում»՝ Մարկ Անտոնիոսինը:

– Այդ մասին երբեք չեմ մտածել: Իմ բացասական հերոսներին էլ միշտ ցանկացել եմ արդարացնել: Օրինակ, իմ Օղուս բեյը՝ Զեյթունցյանի «Մեծ լռությունում», ազգությամբ թուրք է, որն ավարտել է Սորբոնի համալսարանը: Նա առանց հիստերիայի խոսում է եղեռնի մասին, լավ գիտի Դանիել Վարուժանի պոեզիան, բայց նրան ատում է. «Դուք տաղանդավոր մարդ եք, բայց ես ձեզ ատում եմ»: Իսկ ինչո՞ւ է ատում, որովհետեւ կուզենար, որ մեծանուն հայ գրողը լիներ իր ազգակիցը: Մարդը մարդ է, ունի թուլություններ, ինչպես բոլոր մահկանացուները: Մեկ ուրիշ օրինակ՝ երբ նայում եմ Չապլինին, հուզվում եմ: Հուզվում եմ, որովհետեւ տեսնում եմ, թե նա իր ցավն ինչպես է արտահայտում, նա հռչակավոր կոմիկ է, ինչպես մեր Ֆրունզիկը՝ մեծ ողբերգակ է… կրկնում եմ՝ անկախ մեծությունից ու տաղանդից, ցանկացած մարդ իր «չափով» մարդ է: Ամեն ոք ակնկալում է իր բաժին հարգանքն ու մեծարանքը: Օրեր առաջ, երբ առաջին անգամ դրամատիկականի մոտ մեքենայից իջա, մոտակա սրճարանում նստած մարդիկ մեկ էլ ոտքի կանգնեցին ու սկսեցին ծափահարել: Անկեղծ ասած՝ մեջս տագնապ կար, թե տարիների ընդմիջումից հետո ինձ ինչպես կընդունի հանդիսատեսը, բայց այդ դեպքից հետո արդեն հանգիստ եմ: Հավանաբար՝ մարդկանց հիշողության մեջ մնացել են թատրոնում խաղացած շուրջ 50 եւ կինոյում՝ 15 դերերս…

– Լոս Անջելեսում գործող 3-4 հա յկական թատերախմբերից ոչ մեկը չունի շենք, հետեւաբար չկա խաղացանկային թատրոն…

– Այո, դա այդպես է: Հիմնականում համագործակցում եմ Ժան Նշանյանի ղեկավարած «Վարդան Աճեմյան» թատերախմբի հետ եւ 7 տարվա ընթացքում կերտել եմ 16 կերպար, հասցրել եմ փոքր դերերով նկարահանվել հոլիվուդյան ֆիլմերում: Նշեմ նաեւ, որ այս տարիքում գնացել եմ դպրոց՝ անգլերեն սովորել, դիպլոմ ստացել, բայց իմ անգլերենը դեռ բավարար չէ գլխավոր դեր ստանալու համար: Ի դեպ, գուցե զարմանալի թվա, ԱՄՆ-ում աշխատում եմ ոստիկանական համակարգում ու փորձում շփվել անգլերեն: Ի՞նչ իմանամ, գուցե այդպե՞ս անգլերենս կատարելագործվի ու մի օր էլ հոլիվուդյան ֆիլմերում հանդես գամ գլխավոր դերերով…