![\"\"](\"https://www.aravot.am/2007/aravot_arm/June/20/p2.jpg\")
Ծանրամարտի աշխարհի երիտասարդական առաջնությունից Հայաստանը տուն վերադարձավ 6 (3 ոսկե, 2-ական բրոնզե եւ արծաթե) մեդալով: Արդյունքները «Առավոտի» հետ հարցազրույցում ամփոփում է ֆեդերացիայի նախագահ Սամվել Խաչատրյանը: ![\"\"](\"https://www.aravot.am/2007/aravot_arm/June/20/p3.jpg\")
– Գո՞հ եք մեր տղաների ու աղջիկների ցույց տված արդյունքներից:
– Հռիփսիմե Խուրշուդյանի եւ Արայիկ Միրզոյանի մրցելույթներից՝ այո: Մելինե Դալուզյանի մասին վատ բան ասել չի կարելի: Եթե թեւը չվնասեր՝ անպայման երեք ոսկե մեդալ ավելի կունենայինք:
– Ինչպե՞ս եղավ, որ նա վնասվածք ստացավ:
– Մելինեն թեւը ցավեցրել էր դեռ Հայաստանի առաջնության ժամանակ: Բայց հետո բուժվել էր: Ստրասբուրգում, հիշում եք, գերազանց հանդես եկավ: Պրահայում մարզումների ժամանակ ցավը կրկին զգացնել տվեց: Բայց մտավ մրցահարթակ: Պոկում վարժությունն սկսեց 100 կիլոգրամից: Հետո գնաց 105 կգ-ի, բայց վնասվածքը խանգարեց այդ քաշը բարձրացնել: Ու բավարարվեց փոքր արծաթե մեդալով: Երկրորդ մրցաձեւում պատվիրել էր 124 կգ: Այդ քաշով նա մարզումների ժամանակ մկաններն է տաքացնում: Բայց առաջին իսկ մոտեցումից, երբ ծանրաձողը գետնից կտրեց ու բաց թողեց, պարզ դարձավ, որ պայքարը շարունակել չի կարող:
– Վնասվածքը լո՞ւրջ է:
– Այնտեղ տարանք հիվանդանոց: Բարեբախտաբար, լուրջ բան չկա: Ջլերն է ձգել: Առողջապահության նախարար Հարություն Քուշկյանի հետ մարզուհու բուժման հարցով արդեն պայմանավորվել ենք: Մոտ օրերս Հայաստան են գալու ամերիկացի վնասվածքաբաններ: Նրանք զննելու են Մելինեին ու բուժում են նշանակելու:
– Տղաների մասին ի՞նչ կասեք: Մարզիչ Աշոտ Դանիելյանի հավաստմամբ, եթե Պրահայում կրկնեին իրենց հայաստանյան արդյունքները, բոլորն էլ մրցանակակիր կդառնային:
– Միայն բրոնզե մեդալակիր դարձած Արայիկ Միրզոյանը գերազանցեց իր անձնական ցուցանիշները: Մյուսները պոկում վարժությունում նորմալ հանդես եկան: Բայց հրումում տեղի տվեցին: Դժվարանում եմ ասել, թե ինչն էր պատճառը: Գուցե դահլիճի շո՞գը, ընկճվածությո՞ւնը, պայքարին պատրաստ չլինե՞լը: Այդուհանդերձ, Սեւակ Սահակյանի գրաված 4-րդ եւ Արամ Անդրիկյանի 6-րդ տեղերն աշխարհի առաջնությունում այնքան էլ վատ չեն:
– Հավաքականի կազմում հայտավորված էր նաեւ գերծանր քաշային Արտակ Մկրտչյանը: Բայց նա մրցավայր չէր մեկնել: Ինչո՞ւ:
– Նա վերջին պահին ոտքը մի թեթեւ վնասել էր:
– Պրահայում Հակադոպինգային համաշխարհային ծառայությունը (ՎԱԴԱ) ինչպե՞ս էր աշխատում:
– Շատ խիստ: Նաեւ որոշ դեպքերում գերազանցելով իր իրավասությունները՝ հատկապես մեր ծանրորդների հանդեպ: Օրինակ, նրանք մեր ծանրորդներին, անգամ առաջին մոտեցումին նախապատրաստվելուց րոպեներ առաջ, մոտենում էին, գոտուց քաշում ու ստիպում բլանկ ստորագրել, որ պարտավորվում են դոպինգ ստուգում անցնել: Այդպես նրանք խանգարում էին մարզիկին կենտրոնանալ: Դա կանոնադրության կոպիտ խախտում է: Եվ գուցե նաեւ դա էր պատճառը, որ հայ ծանրորդներն իրենց իսկական կարողությունները չցուցադրեցին: Բանը հասավ այնտեղ, որ ստիպված ես միջամտեցի, ասելով, որ մենք դոպինգ ստուգումից չենք խուսափում ու եթե պետք է՝ ես էլ կարող եմ անալիզ տալ: Բողոքս ներկայացրի ծառայության ղեկավարներին եւ IWF-ի նախագահ Թամաշ Այանին: Ու գիտեք, ՎԱԴԱ-ի աշխատակիցներն ինչ էին պատասխանում: «Բա ի՞նչ էիք ուզում: Հայաստանն այդքան փոքր երկիր լինելով՝ հավասար պայքար է մղում անգամ Չինաստանի ու Ռուսաստանի հետ եւ հաճախ հաղթում է»: Բայց ինչ էլ լինի, վստահ եմ, որ դոպինգի հետ կապված խնդիրներ չունենք:
– Առջեւում Եվրոպայի պատանեկան (Իտալիայում) ու աշխարհի մեծահասակների (Թաիլանդում) առաջնություններն են:
– Երկուսին էլ անպայման մասնակցելու ենք: Հատկապես կարեւոր է մեծահասակների առաջնությունը, որտեղ օլիմպիական ուղեգրեր են խաղարկվելու: Թաիլանդ մեկնելու ենք ամբողջական կազմերով՝ 7 աղջիկ եւ 8 տղա: Պայքարելու ենք ուղեգրերի առավելագույն քանակ նվաճելու համար: Հուսով եմ, որ դա մեզ կհաջողվի:
