![\"\"](\"https://www.aravot.am/2007/aravot_arm/June/14/p6.jpg\")
Նախկին նախարար Կարեն Ճշմարիտյանը հավատացնում է, որ պատգամավոր լինելը պատվաբեր է
– Արդյոք ձե՞ր որոշումն էր թողնել գործադիրի պորտֆելը եւ անցնել խորհրդարան, թե՞ դուք քաղաքական ինչ-ինչ պահանջներով թողեցիք ձեր պաշտոնը:
– Իմ անձնական որոշումն էր եւ կար քաղաքական որոշում: Այդ երկուսը պարզապես զուգադիպեցին:
– Սակայն խորհրդարանում դուք աշխատելու եք որպես շարքային պատգամավոր: Դուք օրենսդրական դաշտում շա՞տ անելիքներ եք տեսնում:
– Իհարկե, շա՜տ, կանոնակարգից սկսած մինչեւ պատգամավորի վարքագծի մասին օրենսդրական նախաձեռնությունները: Մենք պիտի ձգտենք հասնել այնպիսի իրավիճակի, երբ նախարարը ԱԺ պատգամավոր ընտրվելով՝ նույնքան ուրախ լինի, ինչպես մենք ենք այսօր ուրախ: Չհամարեն, որ նախարարը դա արդեն վերջն է: Այնուամենայնիվ, պատգամավորը իր առաքելությամբ, իր վրա դրված պարտականություններով այս երկրի համար ավելի բարձր ինստիտուտ է:
– Սակայն դուք յոթ տարուց ավելի ղեկավարում էիք տնտեսական զարգացման նախարարությունը եւ այդ բոլոր տարիների ընթացքում երբեք ցանկություն չէիք հայտնում գնալ օրենսդիր մարմին, այն ժամանակ ինչո՞ւ այդքան չէիք կարեւորում պատգամավորի աշխատանքը;
– Ես ընտրվել եմ պատգամավոր նաեւ 2003-ին, բայց քանի որ ռեֆորմների առաջին փուլն ավարտելու խնդիր կար, այն ժամանակ ինձ առաջարկվեց, եւ ես մնացի գործադիրում: Այսօր ռեֆորմների առաջին փուլը կարելի է ավարտված համարել: Հիմա արդեն անհրաժեշտ է գնալ որակական փոփոխությունների, եւ այդ պատճառով շատ անելիք կա Ազգային ժողովում: Այն հանձնաժողովում, ուր ես ընդգրկվել եմ՝ Եվրոինտեգրման հանձնաժողովում, գտնում եմ, որ լուրջ անելիք կա եւ իմ փորձն այստեղ պետք կգա, որովհետեւ այնուամենայնիվ, ե՛ւ գործողությունների ծրագիրը, ե՛ւ Եվրամիության հարեւանության քաղաքականության առաջին բանակցությունները, որպես համագործակցության կոմիտեի համանախագահ, այս յոթուկես տարիներին ես եմ վարել:
– Շատերին թվում էր, թե նորաստեղծ տնտեսական զարգացման մշտական հանձնաժողովը դուք եք գլխավորելու:
– Հիմա ավելի ազատ եմ ու ավելի շատ ժամանակ կա զբաղվելու օրենսդրական նախաձեռնություններով: Հանձնաժողովի նախագահի պարտականություններում պիտի ծանրաբեռնվես, այսինքն՝ կրես ինչ-որ ֆորմալ պարտականություններ, կարծում եմ՝ այս կարգավիճակում ժամանակն ավելի արդյունավետ կարելի է օգտագործել:
– Մինչ կձեւավորվեր նոր կառավարությունը, բազմաթիվ վերլուծություններ արվեցին առ այն, որ վարչապետ Անդրանիկ Մարգարյանի մտերիմ նախարարները կհեռացվեն գործադիր լծակներից, եւ որպես առաջին օրինակ բերվում էր ձեր անունը: Հիմա դուք իսկապես գործադիրում չեք:
– Տեսնո՞ւմ եք, դուք եւս ելնում եք այն կանխավարկածից, որ ինձ բերելով Ազգային ժողով՝ վատություն են արել: Այդպես չի: Այսինքն՝ դուք ձեզ համար հիմք եք ընդունում, որ, այնուամենայնիվ, վատ է, երբ նախարարի պաշտոնից պատգամավոր են դառնում, եւ դրա վրա տեսություն եք կառուցում՝ ձեր բոլոր հարցերը դրա վրա կառուցելով: Բայց դա ձեր մեղքը չէ, դա ընդհանուր ստեղծված մթնոլորտի արդյունք է: Ես ձեզ չեմ մեղադրում, բայց կարծում եմ՝ հենց ձեզանից էլ պետք է սկսել, որ դուք ձեր լրագրող գործընկերներին ասեք, որ դա այդպես չի: Նախ, չմոռանանք, որ ես նշանակվել եմ 1999-ին՝ հանրապետության նախագահի կողմից, եւ ամեն փոքր թե մեծ հարց եղել է իր լուրջ աջակցությամբ եւ հովանավորությամբ, եւ մեր տնտեսության այսօրվա արդյունքները մեծապես հանրապետության նախագահի, հանգուցյալ վարչապետի եւ նրանց տնտեսական թիմի ու կոլեկտիվի աշխատանքի արդյունք է:
– Ի՞նչ ժառանգություն եք թողել Ներսես Երիցյանին:
– Դա իրեն կհարցնեք 100 օր հետո:
– Գուցե դուք արդեն ամեն ինչ արե՞լ եք եւ նրան անելու բան չի՞ մնում այլեւս:
– Ոչ, եթե այդպես լիներ, ուրեմն այդ նախարարությունը պետք է փակվեր, բայց դեռ շատ անելիք կա, նոր կոնցեպցիաներ կան, որ ես փոխանցել եմ Երիցյանին: Մենք հին գործընկերներ ենք, Ժնեւում մենք միասին Առեւտրի համաշխարհային կազմակերպության անդամակցության բանակցություններին ենք մասնակցել, բազմաթիվ այլ համատեղ գործեր կան: Ինքը բարձր պրոֆեսիոնալ է, եւ կարծում եմ՝ ամեն ինչ նորմալ կընթանա:
– Ինչպե՞ս եք նայում կոալիցիա «պլյուս» Դաշնակցություն համագործակցությանը, դա օգնո՞ղ, թե՞ ավելի շատ խանգարող հանգամանք է:
– Ցանկացած տեսակի համագործակցություն երկրի համար արդյունավետ է, եթե այն ուղղված է երկրի բարօրությանը, որեւէ լավ բան անելուն: Ավելի ընդհանուր, փիլիսոփայական ասեմ՝ եթե մենք այստեղ նստած երկուսով, երեքով ինչ-որ հարցում համագործակցում ենք բարի նպատակներով, ես միանշանակ դա դրական եմ գնահատում:
– Խորհրդարանները սովորաբար հատուկ ածականներով են կնքվում՝ ունեցել ենք պպզողների, կոճակ սեղմողների եւ այլնի խորհրդարան, ձեր գնահատմամբ՝ այս նորին ի՞նչ անուն կսազի:
– Ինքս միշտ խուսափել եմ կառավարությանը, Ազգային ժողովին կամ պետական բյուջեին որակումներ տալուց: Ինչ որակում էլ տաք, ճիշտ չի լինի, դա մեր երկրի Ազգային ժողովն է, եւ մենք պետք է հարգենք այն որպես սրբության սրբոց: Պիտի ընդունենք որպես մի մարմին, որը որոշակի ժամանակահատվածի համար որոշակի խնդիրներ ունի լուծելու:
