![\"\"](\"https://www.aravot.am/2007/aravot_arm/June/5/p3.jpg\")
Տիգրան Ալիխանովը գլխավորում է Արամ Խաչատրյանի անվան դաշնակահարների միջազգային մրցույթի ժյուրին:
Երեւանում շարունակվում է մայիսի 30-ին մեկնարկած Արամ Խաչատրյանի անվան դաշնակահարների միջազգային մրցույթը: «Ա. Խաչատրյան» համերգասրահում այսօր կկայանա մրցույթի երրորդ փուլը: Մասնակից 5 երկրի 25 երաժշտից վերջնագիծ է հասել 6-ը, որոնք ներկայացնում են Ռուսաստանը, Վրաստանը եւ Հայաստանը: Նշենք նաեւ, որ հունիսի 6-ին կկայանա մրցանակակիրների պարգեւատրման արարողությունը եւ գալա համերգը:
Հանդիպեցինք աշխարհահռչակ գիտնականներ Ալիխանյան եղբայրներից Աբրահամ Ալիխանյանի որդուն՝ Մոսկվայի պետկոնսերվատորիայի ռեկտոր, պրոֆեսոր Տիգրան Ալիխանովի հետ, որը գլխավորում է մրցույթի ժյուրին:
1971 թվականից նա դասավանդում է Մոսկվայի կոնսերվատորիայում, իսկ շուրջ 2 տարի՝ այդ բուհի ռեկտորն է: Պարոն Ալիխանովին խնդրեցինք կիսել իր տպավորությունները մրցույթի մասնակիցների, մասնավորապես՝ հայկական դաշնամուրային դպրոցի այսօրվա ներկայացուցիչների մասին: Մեր զրուցակիցը, չառանձնացնելով որեւէ մասնակցի անուն, նշեց, որ ինքը գոհ է երիտասարդ դաշնակահարների պրոֆեսիոնալիզմից: «Երաժշտության մեկնաբանման կերպերն ու եղանակները անսահմանափակ են: Կատարողի մեծությունն էլ չափվում է նրանով, թե որքանով է յուրացնում ժամանակի պահանջները եւ ինչպես է դրանք հրամցնում: Այդ «ինչպեսն» է, որ երբեք ոչ մի ժամանակում չի «նոտագրվում»: Ողջ մարդկությանն են պատկանում Մոցարտը, Վերդին, Շոստակովիչը, Խաչատրյանը եւ մյուս մեծերը: Նրանց երկերը կատարողը «թարգմանում» ու հրամցնում է դրանք ժամանակի լեզվով: Իսկ հայկական դաշնամուրային դպրոցին քաջ ծանոթ եմ դեռ ԽՍՀՄ տարիներից: Ուզում եմ առանձնացնել հատկապես Գեորգի Սարաջեւին: Նա առաջին հայերից մեկն էր, որ ավարտեց Լենինգրադի կոնսերվատորիան: Ռուսական եւ հայկական դաշնամուրային դպրոցի ավագ եւ միջին սերնդի ներկայացուցիչներս շատ ընդհանրություններ ունենք, որովհետեւ եփվել ենք նույն կաթսայում՝ ԽՍՀՄ-ի կոնսերվատորիաներում»,- հայտնեց Տ. Ալիխանովը:
Ժամանակին կոնսերվատորիաներում անցնում էին, օրինակ, ԽՍՀՄ երկրների երաժշտություն առարկան եւ, որպես կանոն, ժամանակակից կոմպոզիտորների արվեստի ուսումնասիրությունը ավարտվում էր Պրոկոֆեւով, Շոստակովիչով եւ Խաչատրյանով, նոր ժամանակներում ի՞նչ փոփոխություններ են կատարվել ուսումնական ծրագրերում: Ռեկտորը նշեց. «Այսօր ԽՍՀՄ երկրների երաժշտություն առարկա, որպես այդպիսին, գոյություն չունի: Բայց դա չի նշանակում, որ ուսանողները չպետք է ուսումնասիրեն, օրինակ, Միջին Ասիայի, Կովկասի, Մերձբալթիկայի եւ նախկին ԽՍՀՄ ժողովուրդների երաժշտությունը, մանավանդ՝ երաժիշտներս այսօր էլ մշտական կապերի մեջ ենք: Իսկ 20-րդ դարի եւ ժամանակակից կոմպոզիտորների կյանքն ու ստեղծագործությունները, անշուշտ, ուսումնասիրվում են մեր կոնսերվատորիայում, հատկապես՝ կոմպոզիտորական ֆակուլտետում»:
Հետաքրքրվեցինք՝ ինչո՞վ է բացատրվում այն միտումը, որ աշխարհում հեղինակություն վայելող Մոսկվայի կոնսերվատորիայի շրջանավարտները ուսումը շարունակում են Ջուլիարդի եւ արեւմտյան հայտնի այլ բուհերում: Պարոն Ալիխանովը հայտնեց. «Տարիներ շարունակ մենք ապրել ենք փակ տարածքում, միայն ԽՍՀՄ փլուզումից հետո է յուրաքանչյուրին ընձեռվել այդ հնարավորությունը, ինչը օրինաչափ է ու ողջունելի: Յուրաքանչյուր պրոֆեսիոնալ երաժիշտ պետք է կարողանա աշխարհում ազատ տեղաշարժվել, շփվել եւ ուսումնասիրել տարբեր ազգերի մշակույթները, որովհետեւ ինքնաճանաչումը գալիս է ուրիշներին ճանաչելուց, նրանց փորձն ու գործը իր արածի հետ համադրելուց»:
