![\"\"](\"https://www.aravot.am/2007/aravot_arm/April/14/p9.jpg\")
Ազգային անվտանգության նախարարությունը «քցեց» քաղաքացիներին
Նալբանդյան 130 հասցեում նախկինում բնակվող 72-ամյա Գոհար Գասպարյանը «Առավոտում» հայտնվեց այն նույն ճամպրուկով, որով 2001-ին հեռացավ Հայաստանից, 5 տարի ապրելով փախստականների ճամբարում՝ սկզբում Բելգիայում, այնուհետեւ Շվեյցարիայում: Ճամպրուկում 1926-ին կառուցած իր տան պատմությունն էր, իրեն վտարելու վճիռը, ավտովթարից մահացած թոռան լուսանկարը:
Գոհար Գասպարյանի կարծիքով, իր ողջ ընտանիքի կործանումը սկսվել է 1998-ին, երբ իրեն եւ վերոնշյալ հասցեում բնակվող եւս 4 ընտանիքների հրավիրեցին ՀՀ ՆԳ եւ ԱԱ նախարարություն՝ փոխնախարար Գրիշա Հարությունյանի մոտ: Վերջինս հրավիրվածներին տեղեկացրեց, որ Նալբանդյան 130 հասցեում վարչական շենք է կառուցվելու: Խոստացավ հատուցման գումար տալ կամ տների փոխարեն տրամադրել նոր կացարաններ: Գ. Գասպարյանն «Առավոտին» պատմում է, որ իրենց եւ փոխնախարարի խոսակցությունից ամիսներ անց հայտնվեց Վալերի անունով մի երիտասարդ, որը կինո «Ռոսիայի» (այժմյան «Այրարատ» հանրախանութի) մոտակայքում ցույց է տալիս բարձրահարկ շենքի մի սենյականոց բնակարան, որին ինքը համաձայնվում է: Բանավոր զրույցից ամիսներ հետո Կենտրոնի դատարանից ստանում է ծանուցագիր: Իր հարեւաններին՝ Վարուժան Խուդեյանին, Ռոբերտ Դաշտոյանին եւ իրեն վտարելու պահանջով Կենտրոն թաղապետարանը հայց էր ներկայացրել: Հայցից տեղեկանում ենք, որ իբր «Պատասխանողները հրաժարվել են ՆԳ եւ ԱԱ նախարարության հետ կնքել պայմանագրեր: Հայցվոր կազմակերպությունը խնդրում է դատական կարգով վտարել, պատճառաբանելով, որ նրանց զբաղեցրած տարածքը ենթակա է իրացման պետական կարիքների համար»: Դատարանի որոշմամբ բնակիչներին քշեցին ՆԳ եւ ԱԱ նախարարության հաշվեկշռում գտնվող Զարյան 15 շենքի 1-ին հարկի մսուր-մանկապարտեզի շենքը: Դատարանը նախարարությանը «պարտավորեցրեց», որ բարեկարգի նշված բնակարանների սանհանգույցները: Գ. Գասպարյանը մեզ հետ զրույցի ժամանակ ասաց, որ մինչ օրս չի եղել իրեն «հատկացված» խցում՝ 37 քմ տարածքում:
Այդ պրոբլեմներից հոգեկան խանգարում է ստանում տղան, որի կինը երկու երեխաների հետ հեռանում է՝ չցանկանալով նույն հարկի տակ ապրել: Չստանալով այն ժամանակվա ԱԱ նախարար Սերժ Սարգսյանին հասցեագրված նամակներից եւ որեւէ մեկի պատասխանը, Գ. Գասպարյանը վիրավորված հեռանում է հայրենիքից: «Վաճառեցի ունեցած-չունեցածս եւ հեռացա Հայաստանից: Բելգիայում որդուս անմիջապես հիվանդանոց պառկեցրին: Հետագայում հայտնվեցինք Շվեյցարիայում, պահեցին փախստականների ճամբարներում: Որդիս արդեն լավ էր զգում: «Կարիտաս» կազմակերպության միջոցով վերադարձանք Երեւան: Սակայն տեղեկացանք, որ ավտովթարից մահացել է թոռներիցս մեկը: Տղայիս գիտակցությունը լրիվ կորել է»,- ասում է Գոհար Գասպարյանը եւ հարցնում. «Եթե մինչ օրս շենքը չի կառուցվել եւ չէր կառուցվելու, ինչո՞ւ ինձ հանեցին իմ բնօրրանից, ինչո՞ւ պատճառ դարձան մեր ընտանեկան այս մեծ ողբերգությանը»:
