ԷՐԵԲՈՒՆԻՈՒՄ ՈՐՈՇՈՂԸ ԹԱՂԱՊԵՏՆ Է

Էրեբունի համայնքի ղեկավար Մհեր Սեդրակյանը, որը 2003թ. նախագահական եւ խորհրդարանական ընտրությունների ժամանակ իր համայնքում Ռոբերտ Քոչարյանի եւ ՀՀԿ-ի համար անհրաժեշտ քվեներ էր ապահովել, ավելի ուշ հայտարարել էր այդ կուսակցությունը լքելու իր որոշման մասին: 2006թ. հուլիսին, սակայն, նա վերականգնվեց «Հանրապետականում»:

– Ինչո՞ւ որոշեցիք վերադառնալ ՀՀԿ:

– Ճիշտ է, այն ժամանակ ես նեղացել էի ու կուսակցությունից դուրս եկել, բայց իմ նման մարդուն՝ օգտակարության տեսանկյունից, ո՞ր կուսակցությունը չի ցանկանա տեսնել իր շարքերում: Ես չեմ ասում, թե իմ գործերով փայլում եմ, բայց իմ հարաբերությունը Էրեբունի համայնքի բնակիչների հետ նորմալ է, ինձ հարգում են: Իսկ ամեն կուսակցություն, կարծում եմ, կուզենա, որ իր շարքերում լինի ժողովրդի մեծամասնության հարգանքը վայելող թաղապետ: Մյուս կողմից, քանի որ Սերժ Ազատիչն ընդգրկվեց ՀՀԿ-ում, ես, իրեն հարգելով հանդերձ, որոշեցի՝ որտեղ նա, այնտեղ ես: Բացի այդ, ուրիշ կուսակցության ես չէի անդամակցի, որովհետեւ կուսակցությունից կուսակցություն գնալը նորմալ չէր կարող դիտվել:

– Առջեւում ԱԺ ընտրություններ են: Դեռ անցյալ տարի տեղեկություններ եղան, թե ձեզ արգելել են մեծամասնական ընտրակարգով պատգամավորի թեկնածու առաջադրվել: Առաջադրվելու ցանկություն եղե՞լ է:

– Եթե ես ուզենայի առաջադրվել, ինձ ոչ ոք չէր արգելի, որովհետեւ ես հեղինակություն ունեմ: Եթե մենք ընկերություն ենք անում, ուրեմն ընկերությունը հավասար պետք է լինի:

– Նկատի ունեք ընկերություն ձեր եւ ենթադրյալ արգելողների՞ հետ:

– Այո: Եթե ընկերություն է, ուրեմն մենք հավասար ենք՝ անկախ այն բանից, թե ով ինչ պաշտոն է զբաղեցնում: Այո, եղավ մի պահ, երբ ուզում էի հրաժարվել թաղապետի պաշտոնից եւ վերադառնալ ԱԺ, որտեղ աշխատելու փորձ ունեմ: Բայց անցած ամիսների ընթացքում մտածեցի, որ արժե մեր՝ ավելի տարիքավորներիս տեղը զիջել երիտասարդների, ավելի պատրաստված մարդկանց: Մյուս կողմից, ինձ թաղապետի աշխատանքը հոգեհարազատ է: Ճիշտ է, թաղապետ աշխատելը դժվար է, որովհետեւ նա բոլորի աչքի առաջ է, եւ ամեն մի բացթողման դեպքում առաջիններից մեկը նրա՛ անունն է հոլովվում, բայց քանի որ ես այս թաղի տղա եմ, համայնքը լավ եմ պատկերացնում՝ որոշեցի էլի աշխատել ու օգտակար լինել համայնքին: Անցած տարիներին շատ բան է արվել, ու եթե ես դրա մասին լրատվամիջոցներով չեմ բարձրաձայնում, չի նշանակում, որ աշխատանք չի արվում: Եղավ մի պահ, որ հիասթափություն ապրեցի, բայց դա անցած փուլ է:

– Քիչ առաջ ակնարկեցիք ավելի երիտասարդ թեկնածուներին տեղ զիջելու մասին: Արդյոք նկատի ունեք ԱԺ պատգամավոր Արմեն Դանիելյանի՞ն, որի՝ 2003թ. ընտրության հարցում դուք, ասում են, որոշիչ դերակատարում էիք ունեցել: Հայտնի է, որ նա էլի առաջադրվելու մտադրություն ունի եւ հավակնում է ստանալ ՀՀԿ-ի աջակցությունը:

– Ինձ թվում է, որ Ա. Դանիելյանն առաջադրվելու ցանկություն չունի: Եթե նա նման ցանկություն ունենար՝ ես կիմանայի: Մենք վաղուց չենք հանդիպել: Եթե ինքը նման ցանկություն ունենար, երեւի կհանդիպեինք, կխոսեինք: Ես բան չունեմ ասելու. նորմալ երիտասարդ է:

– Բայց Ա. Դանիելյանն «Իրավունքին» տված հարցազրույցում ասել էր, որ դուք ընկերներ եք:

– 2003-ին, երբ Ա. Դանիելյանն առաջադրվում էր, ես նրան գիտեի որպես պատրաստված երիտասարդի: Այդ ժամանակ նա ինձ միշտ ասում էր, թե իր համար ծնողի նման եմ: Եթե պատգամավոր դառնալուց հետո ինքը կարողանում է մամուլում հայտարարել, որ մենք ընկերներ ենք… Ինքն իմ տղայի տարիքին է, մենք ո՞նց կարող ենք ընկերներ լինել: Բայց դա ոչինչ, նեղացածություն չկա: Ես նրան ընդունում ու հարգում եմ որպես լավ, կրթված երիտասարդի: Ինքն իմ ջահել ընկերն է: Ինքն այդքան է հասկացել, ես էլ՝ այսքան եմ հասկանում:

– Ձեր՝ որպես ՀՀԿ անդամի ու թաղապետի կարծիքով, ովքե՞ր կարող են առաջադրվել Էրեբունիի ընտրատարածքում:

– Այս ընտրատարածքում որեւէ մեկի առաջադրման հարցը մենք պետք է որոշենք:

– Ի՞նչ ասել է՝ մենք:

– Նկատի ունեմ համայնքի ղեկավարին: Մենք պետք է տեսնենք, թե ով է մեզ հարմար որպես պատգամավորի թեկնածու ու նրան էլ ընտրենք:

– Իսկ «հարմար թեկնածու» ասելով ի՞նչ նկատի ունեք:

– Ես հասկանում եմ, որ պատգամավորն ասֆալտ անող կամ ջրագիծ փոխող չի: Հարմար այն իմաստով, որ կարողանա լավ հարաբերություններ ունենալ համայնքի բնակիչների հետ, եթե խնդիրներ կան, որոնք հնարավոր է ԱԺ-ի միջոցով լուծել՝ լուծի, կամ բնակիչներին հուզող հարցերի վերաբերյալ հարցադրումներ անի: Մի խոսքով՝ համայնքին օգտակար լինի ու համագործակցի նրա ղեկավարության հետ: Իսկ թե ով պետք է լինի, իրոք, որոշողը մենք ենք: Ես վստահ եմ, որ եթե որոշեմ ինչ-որ մեկին օգնել պատգամավոր դառնալու հարցում՝ 60-70 տոկոսով հարցը լուծում կստանա: Իսկ եթե ես նույնիսկ չխանգարեմ, չմիջամտեմ, որեւէ մեկի համար շատ դժվար կլինի այս համայնքի պատգամավոր դառնալ:

Ինչ վերաբերում է հավանական թեկնածուներին՝ դեռ չգիտեմ: Մարդիկ եղել են, որ նման ցանկություն են հայտնել, բայց դեռ վերջնական որոշում չկա: Մենք կտեսնենք, թե ովքեր կարող են մեր համայնքի «մատից փուշ հանել»՝ նրան էլ կօգնենք, ու ում էլ օգնենք՝ կանցնի:

– Իսկ այդ «հարմար թեկնածուի» հարցում կուսակցական պատկանելությունը դեր ունենալո՞ւ է:

– Անպայման «հանրապետական» պիտի լինի: Ուրիշ կուսակցության ներկայացուցիչ չի կարող լինել, որովհետեւ ես ՀՀԿ-ից եմ, ինքս ինձ հարգում եմ, հարգում եմ այդ կուսակցությունում իմ վերադասներին, ուստի՝ անպայման պետք է «հանրապետական» լինի, որ մենք էլ օգնենք՝ դառնա պատգամավոր:

– Այսօր մեր հասարակության մեջ գերիշխող են ընդդիմադիր տրամադրությունները: Ի՞նչ եք կարծում, եթե ընդդիմադիր որեւէ գործիչ որոշի առաջադրվել ձեր համայնքում, ձեր բնակիչները նրա՞ն, թե՞ ՀՀԿ թեկնածուին կընտրեն:

– Ես արդեն ասացի, որ այստեղ ոչ մի նման մրցակցություն չի կարող լինել: Ես անիմաստ կհամարեմ, եթե ընդդիմությունը որոշի թեկնածու առաջադրել այս համայնքում, որովհետեւ ես, լավ թե վատ, բայց հեղինակություն եւ վստահություն եմ վայելում համայնքում: Էրեբունցին էլ նորմալ ժողովուրդ է, հին ավանդույթներով ապրած մարդ: Նրանք ինձ կհավատան, եւ ում որ օգնեմ՝ նրան էլ կընտրեն:

– Իսկ եթե ձեր համայնքում առաջադրվեն ե՛ւ ՀՀԿ-ի, ե՛ւ «Բարգավաճ Հայաստանի» թեկնածուներ, ինչպիսի՞ն կլինի ձեր դիրքորոշումն այդ դեպքում՝ նկատի ունենալով այն, որ դուք լավ հարաբերություններ ունեք նաեւ Գագիկ Ծառուկյանի հետ:

– Ես ասացի, որ որոշողը ես եմ: Համոզված եմ նաեւ, որ մեր համայնքում ոչ մի կուսակցություն չի ուզենա թեկնածու առաջադրել առանց իմ գիտության, որովհետեւ ես եմ որոշելու: Ով էլ թեկնածու առաջադրի՝ անիմաստ է լինելու: Բացի այդ, իմ հարաբերությունները շատ լավ են ե՛ւ ԲՀԿ-ի, ե՛ւ ՀՅԴ-ի հետ: Մենք իրար այնքան ենք հարգում, որ իրար չենք նեղացնի: