![\"\"](\"https://www.aravot.am/2006/aravot_arm/November/14/p216-3.jpg\")
Որը նոյեմբերի 25-ին Վազգեն Մանուկյանը եւ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը պաշտոնապես կհանձնեն հասարակությանը
– Պարոն Մանուկյան, ձեր եւ Րաֆֆի Հովհաննիսյանի քաղաքացիական նախաձեռնության հիմնադիր նիստն արդեն մի քանի անգամ հետաձգվում է՝ այն դեպքում, երբ կանխավ հայտարարված է լինում օրը եւ տեղը: Դուք յուրաքանչյուր դեպքում ասում եք, թե պատճառները տեխնիկական են: Ո՞րն է այդ «տեխնիկականը», գուցե իշխանություննե՞րն են խանգարում:
– Չէ, հետաձգելը նոյեմբերի 12-ից նոյեմբերի 25-ը իշխանությունների հետ բացարձակապես կապ չունի: Մենք խնդիր ունեինք դահլիճների հետ, բայց կառավարական նիստերի դահլիճը, համենայնդեպս, մեր կուսակցությանը երբեք չեն մերժել, մենք այդտեղ խնդիր չունենք: Տեխնիկականը ցուցակներ պատրաստելն է, որոշ ֆինանսական հարցեր կան, շրջաններից մարդկանց կանչել-չկանչելը եւ այլն: Մի խոսքով, զուտ այս կարգի խնդիրներ են:
– Այս անգամ օրը՝ նոյեմբերի 25-ը, վերջնակա՞ն որոշում է:
– Այո, եթե ֆորս-մաժորային իրավիճակներ չլինեն: Ուղղակի վատն այն է, որ միանգամից սկսվում են ընտրությունները: Մինչ այս, մենք որոշել էինք սկսել սեպտեմբերին, որպեսզի մինչեւ ընտրություններ շարժումը թափ հավաքի, բայց, ցավոք, հասանք նոյեմբերի վերջ: Հետո գալիս են տոները, ընտրությունները, եւ հնարավոր է՝ այս նախաձեռնության ազդեցությունը այնքան մեծ չլինի, որքան մենք նախատեսում էինք ամենասկզբից:
– Իսկ այդ նախաձեռնությունը ենթադրո՞ւմ է, որ դուք եւ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը խորհրդարանական ընտրությունների գնալու եք միասին:
– Ամբողջ տարօրինակությունն այն է, որ ոչ մի բան էլ չի ենթադրում, նույնիսկ ընտրությունների վերաբերյալ մեր կուսակցությունը որոշում չունի, դեռ պարզ չէ՝ արժե՞ ընտրություններին գնալ, թե՞ ոչ: Մենք նախապատրաստվում ենք համագումարին, երեւի փետրվար ամսին համագումար կանենք եւ հստակ որոշում կընդունենք՝ գնո՞ւմ ենք ընտրությունների, թե՞ ոչ, եթե գնում ենք՝ ում հետ: Բայց բնական կլինի, եթե գնալու դեպքում գնանք Րաֆֆիի հետ: Նրա հետ վերջին մի քանի ամիսներին մենք հստակեցրել ենք մեր դիրքորոշումները եւ տեսել ենք, որ, ի տարբերություն շատ ընդդիմադիր ոժերի, ե՛ւ Ղարաբաղի հարցի վերաբերյալ, ե՛ւ ներքին ազատությունների, ե՛ւ ժողովրդավարության վերաբերյալ համակարծիք ենք:
– Կհստակեցնե՞ք, երբ ասում եք՝ ի տարբերություն շատ ընդդիմադիր ուժերի, կոնկրետ ո՞ր ուժերը նկատի ունեք:
– Անուններ չասեմ, բայց հայտարարությունները ասեմ: Հայտարարություններից երբեմն տեսնում եմ, որ եթե որեւէ ընդդիմադիրի ետեւից կանգնած լինի որեւէ մեծ ուժ՝ ամերիկյան, եվրոպական, ապա իրենք կարող են ենթարկվել այդ ուժի թելադրանքին, որոշ դեպքերում՝ համագործակցեն Ռուսաստանի հետ: Իսկ մենք կողմ ենք բոլորի հետ համագործակցությանը: Ղարաբաղի հարցում մեր եւ Րաֆֆիի միջեւ բավականին համընկնող հարցեր կան, իսկ դա ֆունդամենտալ հարց է:
– Ղարաբաղի հարցում ձեր եւ Րաֆֆի Հովհաննիսյանի տեսակետների նմանությունը արդյոք նմա՞ն է նաեւ իշխող ուժի տեսակետին:
– Եթե ուշադրություն դարձրել եք, ապա Ղարաբաղի հարցում, զուտ արտաքին քաղաքական տեսակետից, քննադատել եմ իշխանություններին միայն այն ժամանակ, երբ Սերժ Սարգսյանը խոսեց հողերը վերադարձնելու մասին: Ես այն կարծիքին եմ, որ պաշտպանության նախարարը իրավունք չունի որպես նախագահի թեկնածու հանդես գալ համաշխարհային հանրության առջեւ՝ դաբրո ստանալու համար: Իշխանությունների շատ հայտարարություններ ինձ դուր չեն գալիս, բայց քանի որ հայտարարությունների մեջ կա նաեւ դիվանագիտական խաղ, ես նայում եմ արդյունքները: Իսկ արդյունքում հողերը տրված չեն, Ղարաբաղը տրված չի, ես դա դրական եմ համարում: Այսօր չեմ գտնում այնպիսի լուծում, որը բավարարող լիներ Ղարաբաղի, Հայաստանի եւ Ադրբեջանի ժողովուրդներին: Քանի որ այդպիսի լուծում չի երեւում, վիճակի պահպանումը գտնում եմ քիչ թե շատ դրական:
– Եթե ձեր քաղաքացիական նախաձեռնությանը միանան նաեւ այլ ընդդիմադիր ուժերը, չի՞ ստացվի «Արդարություն» դաշինքի նման մի բան:
– Նույն բանը կստացվի, դուք ճիշտ եք, եւ դրա համար էլ ես առաջարկել եմ առաջին նիստին այլ կուսակցություններից չհրավիրել: Ես ու Րաֆֆին ուզում ենք ստեղծել մի մարմին, որը կհանձնենք հասարակությանը, ոչ թե մեզ կպահենք: Եթե բոլոր կուսակցություններին մենք հավաքենք, կստացվի մի հատ լղոզված դաշինք: Ամբողջ խնդիրն այն է, որ Հայաստանում հարյուր-հազարավոր մարդիկ կան, որոնք ունեն ինտելեկտ, ունակություններ, խելք, բայց հիասթափված են, հուսալքված են, ոչ մի կուսակցության մեջ չեն տեսնում հեռանկար: Մեր նպատակն է իրենց ակտիվացնել, կազմակերպված ուժ դարձնել քաղաքական դաշտում, որը հետապնդում է ոչ թե իշխանության գալու նպատակ, այլ՝ դատավորի կեցվածք, ով պայքարում է երկրի ապագայի համար:
– Դուք անդրադարձաք պաշտպանության նախարարի նախագահական թեկնածու լինելուն, ինչպե՞ս եք վերաբերվում Սերժ Սարգսյանի՝ նախագահի թեկնածու դառնալուն:
– Դա բոլորովին ուրիշ խոսակցություն է, երեւի այժմ չարժե այդ մասին խոսել, որովհետեւ այդ կարգի խոսակցություններից դեռ պարզ չէ, թե որը կիրականանա, որը՝ ոչ: Ես, ի տարբերություն շատ-շատերի, չեմ կարող հարյուր տոկոսով պնդել, որ Սերժ Սարգսյանը իր թեկնածությունը դնելու է նախագահական ընտրություններում, դնելուց հետո անցնելու է կամ՝ ոչ: Դրանք հեռուն գնացող խոսակցություններ են: Ուղղակի իմ քննադատությունն այն մասին է, որ պաշտպանության նախարարը իրավունք չունի այդպիսի դիրքորոշում արտահայտել: Պետությունում, այնուամենայնիվ, բացի ամեն ինչից, դերերի բաշխում կա. երբ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը նախագահ էր, ես՝ պաշտպանության նախարար, մենք կարող էինք շատ հարցերում իրար նման մտածել, բայց արտաքին աշխարհի հետ խոսելիս իմ դիրքորոշումը շատ կոշտ էր, Լեւոն Տեր-Պետրոսյանինը՝ կոմպրոմիսային, եւ դա բնական է:
