Մեր
թերթին տրված հարցազրույցում անկեղծացավ ԱԺ պատգամավոր, ՀՅԴ խմբակցության քարտուղար
Գեղամ Մանուկյանը: – Պարոն Մանուկյան, ինչպե՞ս եք զգում նոր կարգավիճակում,
լրագրող-պատգամավոր փոխատեղումն ինչպե՞ս տարաք: – Նախ, մի քիչ հարաբերական
է՝ լրագրող-քաղաքական գործիչ անցումը, որովհետեւ լրագրողը, այսպես կամ այնպես, իր
լրագրողական աշխատանքի բերումով զբաղվում է քաղաքականությամբ, եւ այն լրագրողը, որը
չի զբաղվում քաղաքականությամբ, լինի բուն քաղաքական կամ սոցիալական հարցերով, բնականաբար
չի կարող ամբողջական լրագրող լինել, հատկապես՝ հեռուստաընկերության պատասխանատու
կամ լրատվական հաղորդումների պատասխանատու: Եվ անցումը հեզասահ ու շատ հանգիստ էր
ինձ համար, հատկապես այն պատճառով, որ խորհրդարանական աշխատանքների, քաղաքական գործընթացների
լուսաբանումը մեր հեռուստաընկերությունում միշտ ակտիվ է եղել: – Մենք սովոր
ենք խորհրդարանը քննադատել, պատգամավորների սխալները վեր հանել, ինչ-որ տեղ ծաղրել
եւ այլն, այսինքն՝ այլ հայացքով նայել այս դաշտին, եւ հիմա, փաստորեն, Գեղամ Մանուկյանը
դարձավ նրանցից մեկը, ում իր գործընկերները սովոր են այլ հայացքով նայել, քննադատել:
Դուք ինքներդ ավելի շատ լրագրողի՞, թե՞ քաղաքական գործչի հայացքով եք նայում խորհրդարանին:
– Այստեղ իմ հայացքը երկու տարբեր հայացք է, մեկը՝ խորհրդարանի պատգամավորի,
որը նայում է լրագրողների գործին. եւ հիմա շատ ավելի համոզված կարող եմ ասել, թող
ներեն իմ գործընկերները, եթե մեր լրագրողական ընտանիքը շատ ավելի խորհրդարանական
օրենսդիր աշխատանքի լուսաբանող լիներ, կարծում եմ, շատ օրենքներում փոփոխությունները
եւ դրական բաները շատ ավելի ակնառու կլինեին: Սակայն միջանցքներում եւ սենյակներում
հարցազրույցներից այն կողմ գործը չի անցնում: Կոնկրետ օրինակ ասեմ՝ մի քանի օր առաջ
երկրորդ անգամ մերժվեց եկամուտների հայտարարագրման մասին օրինագծի փոփոխությունների
ընդունումը, եւ դա լրագրողների համար ընդամենը ձայների քանակ էր, թե որ խումբն ու
խմբակցությունը ինչպես քվեարկեց, բայց այդ օրինագծի մեջ խորամուխ լինելու կարիքը
եւ նաեւ դժվարությունը կար: Իսկ այս կողմից նայելով՝ կարելի է ասել, որ շատ եւ շատ
օրենքների եւ քաղաքական հարցերի այլ կերպ վերաբերվելու խնդիր կար: – Ակնհայտ
է, որ դուք առանձնապես չէիք մղվում դեպի խորհրդարան, եւ այդ առիթով նույնիսկ անեկդոտներ
տարածվեցին, իսկ Վահան Հովհաննիսյանը հայտարարեց, որ եթե Դաշնակցությունը հրահանգեր,
Գեղամ Մանուկյանը պարտավոր էր նաեւ լողի չեմպիոն դառնալ: Չի՞ ստացվում, որ Դաշնակցությունը
բռնանում է իր անդամների ազատ կամքի վրա: – Երբ որեւէ մեկը որոշում է անդամագրվել
որեւէ կազմակերպության, գիտակցում է, որ իրավունքներից բացի ունի նաեւ պարտականություններ:
Եթե չեն գիտակցում, հետո շատ ավելի վատ վիճակի են հասնում: Ինձ համար շատ հստակ էր,
դեռեւս 1990 թվականի ապրիլին, երբ ես Դաշնակցության շարքերն էի անցնում, որ իմ կուսակցության
որոշումները ընդունվում են քվեարկությամբ, ժողովրդավարության կանոններին համապատասխան:
Տվյալ դեպքում ինձ համար որքան էլ ցանկալի կամ հաճելի չլիներ թողնել լրագրողական
գործը, մեկ նախադասությամբ ասեմ՝ քանի որ իմ սիրտը «Երկիր Մեդիա»-ում» է, հիմա էլ
իմ կապը «Երկիր Մեդիա»-ի հետ կտրված չէ եւ շարունակվում է «Երկիր Մեդիա»-ի հետ իմ
ստեղծագործական աշխատանքը, եւ երբեմն-երբեմն լրագրողները կատակով ասում են, որ շատ
ավելի օգտակար է, որ խորհրդարանից փորձեմ գաղափարներ հուշել, առաջարկություններ եւ
գաղափարներ ներկայացնել: «Երկիր Մեդիա»-ում իմ ստեղծագործական աշխատանքը շարունակվում
է: – Ըստ էության, 2006 թվականը նախընտրական տարի է, եւ մամուլում այսօր շատացել
են հրապարակումներն ու լուրերն այն մասին, որ որոշ լրագրողներ հայտնվելու են ապագա
խորհրդարանում: Ինչպե՞ս եք նայում այդ իրողությանը. հնարավոր է, որոշ անուններ պարզապես,
այսպես կոչված՝ փչացնելու համար են հրապարակ նետվում, ոմանք էլ, չի բացառվում, իսկապես
կհայտնվեն խորհրդարանում: Դուք, որպես լրագրող-պատգամավոր, ինչպե՞ս եք նայում այս
ամենին: – Համաձայն եմ, որոշ անունների մեծ հոսք եղավ մամուլում, եւ մարդ
մի պահ խառնվում էր՝ ինքնաառաջադրումների՞ հոսք էր, թե՞ նաեւ առաջադրումների, քանի
որ ընդհանրապես հայկական մեթոդ է, եթե ինչ-որ մարդու չեն ցանկանում որեւէ տեղ տեսնել,
նախապես անունը շրջանառության մեջ են դնում: Սակայն, կարծում եմ, եթե որոշ լրագրողներ
իսկապես հայտնվեն խորհրդարանում, դա միայն դրական որակ կհաղորդի ապագա խորհրդարանին,
որովհետեւ լրագրողը պրակտիկ կյանքի մարդն է, լրագրողը այն կապն է, որը կա հասարակության,
իշխանության եւ քաղաքական շրջանակների միջեւ: «Ականջ-բերան» մեխանիզմով հնարավոր
է իրականության շատ հարցեր ժամանակին տեղ հասցվեն: – Ինչպե՞ս եք գնահատում
ներքաղաքական իրավիճակը խորհրդարանում, եւ այն, ինչ այսօր կատարվում է, ձեր կարծիքով
քաղաքական գործընթացների արդյունք եւ ընթա՞ցք է, թե՞ ոչ: – Կարելի է կոչել
քաղաքական գործընթաց, բայց մեկ ցավալի երեւույթ կուզենայի մատնանշել, որ քաղաքական
քննարկումները, քաղաքական մտքի զարգացումը Հայաստանում խիստ կաղում են եւ դրանում
մեղավորը նաեւ քաղաքական գործիչներն են, որոնք այնքան են տարված տարբեր առօրյա խնդիրներով
, որ երկու-երեք քայլ այն կողմ չեն կարողանում գնալ, եւ նրանց քննադատող լրատվական
միջոցները դրան շատ ավելի քիչ են ուշադրություն դարձնում: Ես դրան առնչվել եմ ամեն
օր, նույն «Երկիր Մեդիա» հեռուստաընկերությունում, երբ քննարկվում էին հյուր կանչելու,
քաղաքական գործիչներին քննարկումների հրավիրելու հարցերը, եւ դժվարությունների առաջ
էինք կանգնում, քանի որ լուրջ պակաս ունենք, եւ 10-15 շաբլոն նախադասությունից հետո
քաղաքական միտքը Հայաստանում չի ծավալվում: ՄԱՐԳԱՐԻՏ ԵՍԱՅԱՆ
