«Երեւանյան
կրկես» մշակութային կենտրոնի (Երեւանի պետկրկեսը 2005թ. վերջերին սեփականաշնորհվելուց
հետո այլեւս այսպես է կոչվում) գարնանային խաղաշրջանը նվիրվում է հայկական կրկեսային
առաջին կոլեկտիվի ստեղծման 50-ամյակին: Մինչեւ մայիսի վերջ շարունակվող ներկայացումներում
կրկեսային արվեստի սիրահարները հնարավորություն կունենան հանդիպել Երեւանի կրկեսում
ժամանակին ելույթ ունեցած սիրված հայ արտիստներին: Հանդիպեցինք արտերկրում
ճանաչված ծաղրածու Արկադի Մարգարյանին: 90-ականների սկզբներից արտիստն աշխատել է
Մոսկվայի, Սանկտ Պետերբուրգի եւ արտերկրի այլ կրկեսային կոլեկտիվներում: Նրա վերջին
ելույթը Երեւանի կրկեսում կայացել է երեք տարի առաջ, ԱՊՀ երկրների ծաղրածուներից
կազմված խմբով: «Առավոտի» հետ հանդիպման սկզբում արտիստը գոհունակությամբ
նշեց. «Ինչ լավ է, որ մեր կրկեսը մնացել է մերոնց ձեռքում: Թե չէ հնարավոր էր, որ
ուրիշները գնեին ու պալատ սարքեին: Ճիշտ է, շենքի վիճակն անմխիթար է, բայց ոչինչ.
ուշ լինի՝ նուշ լինի: Հաստատ համոզված եմ, որ կրկեսի այսօրվա ղեկավարությունը, ասել
է թե՝ սեփականատերերը, կգտնեն ֆինանսական ներդրումներ ու կարծում եմ, որ այս հարցում,
բացի հայաստանցի գործարարներից, իրենց ավանդը կունենան նաեւ աշխարհով մեկ սփռված
կրկեսի ինչպես հայ, այնպես էլ սփյուռքահայ արտիստները»: Նա տեղեկացրեց, որ
հայ ծաղրածուները, սկսած դեռեւս 1956-ից, երբ հայտնի ակրոբատ Վաղարշակ Արզումանյանը
ստեղծեց հայկական կրկեսային առաջին կոլեկտիվը, մեծ պահանջարկ են վայելում արտերկրում:
«Դեռ խորհրդային տարիներին, հայկական կրկեսի ստեղծումից հետո միանգամից փայլեց աշխարհահռչակ
Լեոնիդ Ենգիբարյանը, նրան հաջորդեց Էդուարդ Հակոբյանը: Վերջինս այսօր համարվում է
աշխարհի լավագույն ծաղրածուներից մեկը: Ընդ որում, ես եւ Էդուարդը մեր առաջին քայլերն
արել ենք Սոս Պետրոսյանի ղեկավարությամբ: Ունենք նաեւ սփյուռքահայ անվանի ծաղրածուներ՝
Վիլեն Մելիքջանյան (Կանադա), Արմեն Ասրյան (Ռուսաստան) եւ այլք»,- ասաց Ա. Մարգարյանը:
Նա հպարտորեն նշեց, որ ի վերջո կարծես վերականգնվում է ազգային կրկեսային կոլեկտիվը.
«60-70-ականներին կրկեսի հայ արտիստների անունը թնդում էր ողջ Խորհրդային Միությունով:
Ճիշտ է, թվով քիչ էինք, բայց՝ բազմաժանր»: Ասածը մանրամասնելով, ծաղրածուն նշեց,
որ կրկեսը տարբերվում է արվեստի մյուս ճյուղերից. «Կրկեսում չափանիշներ չկան, բարդ
մեխանիզմ է, չկա գիր ու գրականություն: Յուրաքանչյուր անհատ պետք է անպայման ստեղծագործաբար
մոտենա իր համարներին: Հաճախ լսում եմ, թե նույն բանն եմ անում: Կրկեսի արտիստը ամեն
օր 8 ժամ պարապելուց հետո, պետք է նույն համարը անընդհատ կատարելագործի, ներմուծելով
նոր տարրեր: Դրա համար էլ մեկ խաղաշրջան հանդես գալուց հետո, որը տեւում է 3-4 ամիս,
այս կրկեսից գնում ենք մեկ այլ կրկես»: Ա. Մարգարյանը ուրախ է, որ այսօր Երեւանի
կրկեսում կա 30 կենդանի. «Լավ է, որ, օրինակ, աճպարարուհի Նաիրա Պետրոսյանը նաեւ
կենդանիներ է վարժեցնում: Տեղեկացա, որ անցյալ տարի Երեւանում հաջողությամբ են անցել
չինական կրկեսի արտիստների հյուրախաղերը: Ընդ որում, նրանք չեն ունեցել կենդանավարժներ,
ու հայերն են միացել նրանց՝ հանձին Նաիրա Բաղդասարյանի ու Ռոբերտ Կյուրեղյանի»: Մշակույթի
նախարարությունից հետաքրքրվեցինք՝ ի՞նչ է նախատեսված հայկական առաջին կրկեսային կոլեկտիվի
ստեղծման 50-ամյա հոբելյանի առիթով: Հասարակայնության հետ կապերի գծով պատասխանատու
Գայանե Դուրգարյանը հայտնեց. «Յուրաքանչյուր տարի հուլիս ամսին է նախարարությանը
ներկայացվում մշակութային այս կամ այն կենտրոնի ծրագիրը: Սոս Պետրոսյանը այն ներկայացրել
է միայն 2005թ. վերջին: Նախարարությունը ազատ գումարներ չունի: Իսկ ֆինանսավորման
հետ կապված խնդիրները ուղարկում ենք կառավարության հաստատմանը: Ծրագրի ուշ ներկայացնելու
պատճառով նախարարությունը ոչնչով չի կարող աջակցել կրկեսին»: Ս.
ԴԱՆԻԵԼՅԱՆ
