Երեկ
«Հայելի» ակումբում այդ կարծիքն արտահայտեցին ճանաչված երգչուհիներ Աննա Մայիլյանն
ու Շուշան Պետրոսյանը: Մեր օրաթերթը քանիցս անդրադարձել է վերջին տարիներին
երգարվեստում տիրող բարձիթողի վիճակին: Առայսօր հայաստանյան TV-ներն ու, ինչու չէ,
համերգային դահլիճները մեծամասամբ կարծես պարտադրում են լսել անճաշակ, ազգությունն
անհայտ երգեր, այն էլ ոչ թե երգիչների, այլ երգողների կատարմամբ: Ամենակարեւորը՝
այս «քաղաքականությունը» թվում է թե վերջ չունի, այլ կերպ ասած՝ գնալով փթթում է:
Ներկայացնում ենք «Առավոտի» հարցերը երգչուհիներին: Ի վերջո, ե՞րբ
պետք է խոսքից գործի անցնել հարցին՝ Ա. Մայիլյանի եւ Շուշան Պետրոսյանի պատասխանները
նույնն էին: Ըստ երգչուհիների, մշակույթի նախարարությունն էլ, ինչպես ցույց են տվել
վերջին տարիները, չգիտի, թե ինչ ունի (նկատի ունեն հայկական պրոֆեսիոնալ երգարվեստն
ու կատարողներին): «Մշակույթի նախարարությունը թող վերջապես զբաղվի մշակույթով. սա
է ելքը»,- կոչ արեցին բանախոսները: Հաջորդ՝ դուք ձեզ մեղավոր չե՞ք ճանաչում երգարվեստում
տիրող նման վիճակի համար, բանախոսների պատասխանը հետեւյալն էր. «Մշակույթի նախարարությունը
պարտավոր է համագործակցել արվեստագետների հետ, ինչի հետեւանքով, համոզված ենք, կունենանք
ու կհրամցնենք այն մշակույթը, ինչը դարեր շարունակ ունեցել ենք»: Չհերքելով
մեր այն դիտարկումը, թե հանձին իրենց, հայաստանցի յուրաքանչյուր արվեստագետ իր գլխի
տերն է ու իր ծառն է ջրում, ինչը իրենց դեպքում լավ էլ ստացվում է (հյուրախաղեր,
մենահամերգներ եւ այլն), երգչուհիները ավելացրին, որ Հայաստանում երջանիկ արվեստագետ
չկա, կան նյութապես ապահովվածներ: Նրանք չմեղադրեցին իրենց այն կոլեգաներին, ովքեր
«երկու կոպեկ» աշխատելու համար ստիպված են հանդես գալ ակումբներում: Հայաստանյան
մրցույթներին ու մրցանակաբաշխություններին, հաճախ ստացվում է այնպես, որ նախապես
իմանում ենք հաղթողների անունը: Այս դիտարկմանը եւս բանախոսները համակարծիք էին:
Շուշան Պետրոսյանն էլ հավելեց հետեւյալը. «Երազում եմ մասնակիցը լինել մի մրցույթի,
որ նախապես չիմանայի ով է հաղթելու: Այսօր, օրինակ, երգչուհիներից մեկի ընկերուհին
է դարձել իբր երգչուհի, նույնիսկ մրցանակ է շահում: Ինչի՞ կամ ո՞ւմ համար են նման
խաբեությունները»: Հետաքրքրվեցինք՝ լինելով տարբեր ժանրում ստեղծագործող, ճանաչված
ու սիրված երգչուհիներ ոչ միայն Հայաստանում, այլեւ արտերկրում, երբեւէ ստացե՞լ եք
առաջարկություն՝ ապրել ու ստեղծագործել այլ երկրում: Պարզվեց երկուսն էլ 90-ականների
սկզբին Ֆրանսիայից ստացել են հրավեր, իսկ Շ. Պետրոսյանին նույնիսկ առաջարկվել է փոխել
ազգանունը: Վերջինս տեղեկացրեց, որ ինքը Աննա Մայիլյան երգչուհու մասին տեղեկացել
է 1997-ին՝ Փարիզում: Դասական երգարվեստում հանդես եկող Աննա Մայիլյանի երգացանկի
ընտրության հարցը պարզ է՝ կոմպոզիտորների ու հոգեւոր երգեր: Այլ է Շուշան Պետրոսյանի
պարագայում: Ժամանակակից կամ էստրադային երգի ժանրում վերջին տարիներին կոմպոզիտորները
լռում են, որոնց փոխարեն հաճախ իրենք՝ կատարողներն են երգեր գրում ու «վստահում»
իրենց կոլեգաներին: Այս առնչությամբ երգչուհին մտահոգություն չունի. «Օրինակ, Ռոբերտ
Ամիրխանյանի բարձրարվեստ երգերը չեմ կարող համարել փոփ արվեստ: Եվրոպայում եւ աշխարհում,
ինչպես եւ մեզանում, այդ ոլորտը նորմալ զարգացում է ապրում: Խնդիրն այն է, թե ինչ
են ներկայացնում մեր TV-ներն ու ռադիոկայանները: Ինչ խոսք, ամեն երգ չէ, որ իրավունք
ունի երգ կոչվելու»: Ս. ԴԱՆԻԵԼՅԱՆ
