ՀԻՄԱ ԷԼ ԳԵՏՏՈ ԴԱՐՁԱ՞ՆՔ Իգոր Մուրադյանի «Չափավոր հայրենասիրության գետտոն» հոդվածին առարկում է ՀՅԴ խմբակցության ղեկավար Լեւոն Մկրտչյանը, որը հիշեցնում է, թե մի ժամանակ էլ իրենց անվանում էին «բազեներ» ու «աղավնիներ»: – Իգոր Մուրադյանն այդ հոդվածում մեղադրել էր, թե ԼՂ խնդրի այժմ առաջարկվող լուծման առնչությամբ «ՀՅԴ-ն չունի ո՛չ կոնկրետ որոշում, ո՛չ որոշակի դիրքորոշում: Կուսակցությունը լողում է հոսանքին տրված՝ պատանդ դարձած Հայաստանի նախագահի եւ իշխող «կոալիցիայի» հետ միությանը»: – Չէի ցանկանա պատասխանել այդ հոդվածում նշված մեղադրանքների շարքին: Պարզապես շեշտում եմ, որ գոնե ՀՅԴ-ն արցախյան հիմնախնդրում ունեցել եւ այժմ էլ ունի շատ հստակ դիրքորոշումներ: Դրանք հրապարակված են ՀՅԴ Ընդհանուր եւ Գերագույն ժողովների բանաձեւումներում: Ես պատիվ եմ ունեցել լինելու հենց արցախյան բանաձեւումները ձեւակերպող հանձնախմբի կազմում: Հենց ԱԺ արտաքին հարաբերությունների հանձնաժողովի նախագահ Արմեն Ռուստամյանը նախաձեռնեց լսումներ, որտեղ եւս մեկ անգամ հստակ հնչեց Դաշնակցության տեսակետը: Եվ այն բանաձեւումները, որոնք կատարված են հանձնաժողովի կողմից՝ հստակ կերպով արտահայտում են նաեւ Դաշնակցության դիրքորոշումները: – Սակայն Իգոր Մուրադյանը որոշակի հակասություններ էր մատնանշել ՀՅԴ առաջնորդների՝ այս կապակցությամբ արտահայտված տեսակետների միջեւ եւ պնդել, թե դիրքորոշումներն անհոդաբաշխ ու անորոշ են: – Չեմ կարող համաձայնել, թե կան հակասություններ: Պարզապես երեւի միայն անտեղյակ ընթերցողի մոտ կարող են նման տպավորություն ստեղծել այս մեղադրանքները: Փաստե՛ր կան՝ կարող են ուղղակի վերցնել ՀՅԴ Ընդհանուր ժողովի բանաձեւերը եւ կարդալ: Քանի տարի է, քաղաքականության մեջ եմ, եւ ՀՅԴ գերագույն մարմինների անդամ եմ եղել 1993-ից ի վեր: Այս տարիների ընթացքում մի՛շտ են եղել փորձեր Դաշնակցությունը տեսնել ձախ կամ աջ՝ ծայրահեղական լուսանցքային վիճակներում: Եվ շատ հետաքրքիր է, որ մեր պատմության ընթացքում մի՛շտ են փորձել յուրաքանչյուրն իր պատկերացրած ինչ-որ մի մոդել տեսնել Դաշնակցությունը: ՀՅԴ-ն շատ հստակ ծրագիր ունեցող կազմակերպություն է, որն ազգային իր գաղափարախոսության մեջ միշտ 115 տարիների ընթացքում դուրս է եղել լուսանցքային կեցվածքներից: – Այնուամենայնիվ՝ ղարաբաղյան շարժման առաջնորդներից մեկն այսօր ՀՅԴ հայաստանյան կառույցի դիրքորոշումը բնութագրում է իբրեւ «չափավոր հայրենասիրություն», որն առաջացնում է Սփյուռքի դաշնակցական կազմակերպությունների հակազդեցությունը, ուստի վերջին տարիներին նրանք փորձում են տանել ինքնուրույն քաղաքականություն: Այդպե՞ս է: – Հիշում եմ, որ ժամանակին մեզ մեղադրում էին հակառակ ձեւով, եւ Սփյուռքն էր դառնում «նարինջ ուտող»: Բացարձա՛կ անընդունելի մեղադրանքներ են: Եվ ինձ համար բացարձակապե՛ս անընդունելի է նաեւ պիտակավորումը: Դաշնակցության յուրաքանչյուր անդամ երդվում է ու կատարում քայլեր, որոնք բխում են իր պատկերացումներից: Չի՛ կարող լինել լիբերալ գետտո: Մի ժամանակ էլ փորձում էին մեզ ներկայացնել իբրեւ «բազեներ» ու «աղավնիներ»: Դրա համար էլ հարկ չեմ համարում անդրադառնալ այս թեմաներին, քանի որ պարբերաբար եղել են նման փորձեր եւ պարբերաբար ստացել են հստակ պատասխան: Կարծում եմ՝ ՀՅԴ-ն այժմ երեւի ամենահետեւողական կուսակցություններից է, որը շահագրգռված է ղարաբաղյան խնդրի արդարացի լուծմամբ: Եվ մենք հստակ ասել ենք՝ Ղարաբաղը չի կարող մաս կազմել Ադրբեջանին, խնդրի լուծումը տեսնում ենք ԼՂՀ անկախության կամ Հայաստանին միացման մեջ: Եվ պետք է ձգտենք, որ փաստացի կատարվի դա: Սա Ընդհանուր ժողովի բանաձեւն է: Հարցազրույցը վարեց ԱՆՆԱ ԻՍՐԱՅԵԼՅԱՆԸ Հ. Գ. Իգոր Մուրադյանին «Երկիր մեդիա»-ի եթերից պատասխանեց նաեւ ՀՅԴ բյուրոյի անդամ Վահան Հովհաննիսյանը. «Ցավոք, վերջերս նկատելի է, որ ինչ-որ քաղաքական շրջանակներ Դաշնակցությանը ԼՂ հարցում փորձում են դարձնել թիրախ, եւ ինչ-որ մեղադրականներ են հնչում զիջողական, պարտվողական դիրքորոշում որդեգրելու մեջ, որն իհարկե անհեթեթություն է: Մարդիկ եթե ընդունակ չեն տարբերել Հայաստանի համար բանակցային փուլում բարենպաստ, դրական ֆոն ստեղծելուն ուղղված հայտարարություններն իրական դիրքորոշումից՝ ուրեմն կա՛մ ապուշ են, կա՛մ էլ ուղղակի առիթն են փորձում օգտագործել շահարկումների համար: Եվ քանի որ այդպիսի շահարկում անողների մեջ կան այնպիսիք, որ հայերեն լավ չեն հասկանում՝ նրանց կասեմ մի երկու ռուսերեն նախադասություն»: Շարունակությունը ներկայացնում ենք թարգմանաբար. «Հարգելիս, եթե ուզում եք իմանալ, թե որն է տարբերությունը մեր եւ ձեր միջեւ, ապա դա այն է, որ ի տարբերություն ձեզ՝ մենք երբեք չենք ընկնում պանիկայի մեջ: Մեզ բացարձակ խորթ է հայրենասիրության սենտիմենտալ ընկալումը եւ սենտիմենտալիզմը, ուստի եւ հիստերիկայի մեջ չենք ընկնում եւ մեզ չենք խփում պատեպատ: Տարբերում ենք իրական եւ «ուռա» հայրենասիրությունը, որը չունի հենք; Ուստի եթե նորից դժվար ժամանակներ լինեն՝ մենք կլինենք այնտեղ, որտեղ որ էինք ղարաբաղյան պատերազմի օրերին: Իսկ դուք նյու-յորքյան ինչ-որ սրճարանից, կեղծ արցունքներ թափելով, կկարողանաք հետեւել կատարվածին»: Որքան մեզ հայտնի է՝ պանիկայի եւ հիստերիկայի մասին ակնարկները վերաբերում են ղարաբաղյան պատերազմի օրերին Իգոր Մուրադյանին առնչվող մի միջադեպի:
