Զարմանում
է ՀՅԴ ԳՄ ներկայացուցիչ, ԱԺ պատգամավոր Արմեն Ռուստամյանը ՀՅԴ Գերագույն մարմնի
ներկայացուցիչ, ԱԺ արտաքին հարցերի հանձնաժողովի նախագահ, ԵԽԽՎ-ում հայաստանյան պատվիրակության
անդամ Արմեն Ռուստամյանի ելույթը ԵԽԽՎ-ում, երբ նա փորձեց սահմանադրական հանրաքվեի
ժամանակ տեղի ունեցած խախտումների մեղքը բարդել ընդդիմության վրա, ասելով, թե ընդդիմության
հեռանալը ընտրատեղամասերից հնարավորություն տվեց ընտրախախտումների, բավականին խիստ
հակադարձումներ ստացավ Հայաստանի ընդդիմադիր գործիչների կողմից: ՀԺԿ նախագահ, «Արդարություն»
խմբակցության ղեկավար Ստեփան Դեմիրճյանը հայտարարեց, որ երբ մեղքը փորձում են բարդել
ընդդիմության վրա՝ ասելով, որ տեղի ունեցան մեծ թվով կեղծիքներ, քանի որ հանձնաժողովներում
ընդդիմության ներկայացուցիչները ընդգրկված չէին, նշանակում է՝ իշխանության ներկայացուցիչները
խոստովանում են, որ իրենք գող են, այսինքն՝ գործում է «Մենք գող ենք, եթե կարող եք՝
մեզ բռնեք» տրամաբանությունը. սա է, ուրիշ տրամաբանություն չեմ տեսնում»: Իսկ «Ազգային
միաբանություն» խմբակցության ղեկավար Արտաշես Գեղամյանը նկատեց, որ դա պարզապես «փրկարար
սուտ» էր. «Բայց արդյոք այս փոքր խորամանկությունն ավելի մեծ կորուստների չի՞ հանգեցնում:
Ինքս առավել սա եմ կարեւորում, քան այն փաստը, որ ԵԽԽՎ-ում «հիվանդ գլխից փորձեցին
առողջի վրա բարդել» ու այդ խայտառակ անօրինականությունների պատասխանատու դարձնել
ընդդիմությանը: Կարծում եմ, որ սա ամենաճիշտ ուղին չէր, որ ընտրվել էր Արմեն Ռուստամյանի
կողմից»: Այս բոլոր գնահատականների հանդեպ փորձեցինք հստակեցնել «մեղավորի»՝
Արմեն Ռուստամյանի վերաբերմունքը: Արմեն Ռուստամյանը շատ զարմացած էր, որ իր ելույթը
այդպես է ընկալվել իր գործընկերների կողմից. «Նախ, իմ ելույթի նկատմամբ այդպիսի բուռն
արձագանքն ինձ համար խիստ տարակուսելի էր: Առաջին հերթին ես դա պայմանավորում եմ
նրանով, որ երեւի եղել է ելույթի անբարեխիղճ մեկնաբանություն, եւ տեղի է ունեցել
անբարեխիղճ մեկնաբանության մեկնաբանություն: Որովհետեւ իմ ելույթը այդպիսի եզրակացությունների
հիմք չէր տալիս: Իսկ ելույթիս հիմնական տրամաբանությունն այն էր, որ ինչո՞ւ են իրարից
այսքան տարբեր հանրաքվեի գնահատականները. ընդդիմությունը մի ձեւով է գնահատում, կոալիցիոն
ուժերը՝ այլ: Ես փորձել եմ բացատրել, թե հիմնական պատճառը որն է, իսկ հիմնական պատճառն
այն է, որ մենք այսօր զրկված լինելով իրեղեն ապացույցներից, որոնք պետք է ներկայացվեն
օրենքին, գործող կարգին համապատասխան, այդ ձեւը եւ կարգը պահպանած որեւէ փաստ այսօր
չի ներկայացված: Խոսքը ձեւի պահպանման մասին է, եւ ոչ այն մասին, երբ յուրաքանչյուրը
ներկայացնում է իր դիտողականության արդյունքները: Դրանք պետք է ֆիքսվեին հանձնաժողովներում,
համապատասխան եղանակով, «Ընտրական օրենսգիրքը» դրա համար ճանապարհ է գծում: Խոսքն
այն մասին է, որ այդ ճանապարհով ոչինչ չի ներկայացվել: Եվ քանի որ մենք չունենք այդ
բազան եւ իրեղեն ապացույցների բազան կորցրել ենք, հայտարարությունները հիմնականում
դարձել են ավելի շատ քաղաքական բնույթի: Ես էլ հենց դա եմ բացատրել, թե ինչո՞ւ դա
տեղի ունեցավ, որովհետեւ կար տրամաբանություն, որով հանձնաժողովները պետք է աշխատեին:
Մեկը հավասար ներկայացվածությունն էր, երկրորդը շահերի բախումն էր, որը անհրաժեշտ
էր երրորդ սկզբունքի՝ իրական վերահսկողություն իրականացնելու համար: Միայն այս դեպքում
էր հնարավոր իրական, լուրջ եւ օբյեկտիվ ինֆորմացիա ունենալ իրավիճակի մասին»: Մենք
հիշեցրինք, որ ԿԸՀ-ում «Արդարություն» խմբակցության ներկայացուցիչ Ֆելիքս Խաչատրյանը
բավականին ծավալուն եւ կոնկրետ հասցեներով խախտումների պաշար ունի, ի՞նչ է լինելու
դրանց ճակատագիրը: Դրանից էլ ավելի կոնկրե՞տ, երբ տեղամասերից մի քանիսում, որոնցում
պաշտոնապես նշվում է, թե հազար կամ երկու հազար մարդ է մասնակցել հանրաքվեի, նույնքան
մարդ էլ հետո ստորագրություն է տվել, որ չի մասնակցել: Սրան ի պատասխան, Արմեն Ռուստամյանը
նկատեց, որ խախտված են ժամկետները. «Իրավագիտության մեջ կարեւոր մի հաստատում կա.
բոլոր այն ապացույցները, որոնք ձեռք են բերվել ոչ օրինական ճանապարհով, ապացուցողական
հիմք չունեն: Մենք կարող ենք, այո, քաղաքական գնահատական տալ, ասել, որ կեղծիքներ
եղել են, մենք դա ասել ենք էլ, խախտումներ եղել են, բայց երբ ասում ենք, թե եկեք
դրա հիման վրա մարդ պատժենք, արդեն պետք է հիմքեր ունենաս դա անելու համար: Իսկ այդպիսի
հիմքեր այսօր չկան»: ՄԱՐԳԱՐԻՏ ԵՍԱՅԱՆ
