Այստեղ
«նախշուն գործերը» չեն անցնում «Առաջին հարկը» մասնավոր պատկերասրահների մեջ
առաջիններից էր, որ 6 տարի առաջ բացվեց Հայաստանում: Այժմ այն տեղացի եւ օտարերկրացի
արվեստասերների սիրած վայրերից մեկն է դարձել: Պատկերասրահի տնօրեն Անահիտ Մարտիրոսյանը
սիրով հարցազրույց տվեց «Առավոտին»: – Ի՞նչ նկարիչներ են ցուցադրվում ձեր
պատկերասրահում: – Սկսենք Ռոբերտ Էլիբեկյանից, որ ողջ Երեւանում ցուցադրվում
է միայն մեզ մոտ: Այստեղ են նաեւ Սարգիս Համալբաշյանը, Թենի Վարդանյանը, Կարինե Մացակյանը,
Վարդան Թովմասյանը, Արարատ Սարգսյանը, Սամվել Չիբուխչյանը, Արա Հայթայանը, Արթուր
Սարգսյանը, Վահան Ռոմելյանը: Վերջերս ավելացել է նաեւ Գարիկ Կարապետյանը: Երիտասարդ
նկարիչներ էլ ունենք՝ Վահագն Համալբաշյանը, Արշակ Սարգսյանը եւ ուրիշներ: Այնպիսի
դասական նկարիչներ, որոնց թվում են Պերճ Ակնունին, Պետրոս Բայբուրթյանը եւ այլք,
թեեւ էքսպոզիցիայում չեն ցուցադրվում, բայց մեր պահոցում միշտ լինում են նրանց գործերը:
– Ովքե՞ր են ձեր հիմնական այցելուներն ու գնորդները: – Մեր հիմնական
այցելուներն ու գնորդները զբոսաշրջիկներն են՝ առաջին հերթին սփյուռքահայերը: Երկրորդ
տեղում են Հայաստանում ապրող օտարները, ավելի քիչ են հայաստանցի գնորդները: –
Հետաքրքիր է, օտարներն ի՞նչ նախասիրություններ ունեն՝ ի տարբերություն տեղացիների:
– Կան օտարներ, ովքեր սիրում են, այսպես կոչված, հայկական գույներով նկարներ,
ոմանք էլ նախապատվությունը տալիս են աբստրակցիային: Չեմ կարող ասել, թե դրսից եկածը
սիրում է բացառապես մոդեռն, իսկ տեղացին միայն ֆիգուրատիվ նկարչություն: –
Իսկ ձեզ մոտ ցուցադրվող նկարիչներից ամենաշատն ո՞ւմ գործերն են վաճառվում: –
Բոլոր սփյուռքահայերը հիմնականում Ռոբերտ Էլիբեկյանի գործերից են գնում: Արարատ Սարգսյանը,
Սարգիս Համալբաշյանը, Արթուր Սարգսյանը, Թենին եւս փնտրվող նկարիչներ են: –
Մասնավոր պատկերասրահները համագործակցո՞ւմ են միմյանց հետ՝ այսպես ասած, գնորդներ
«փոխանակելու» հարցում: – Իհարկե: Ես կարող եմ զանգահարել իմ կոլեգային եւ
հետաքրքրվել՝ այսպիսի նկարչի գործ կա՞ քեզ մոտ ու հաճախորդին ուղարկել տվյալ պատկերասրահ,
կամ վերջինիս նկարչին խնդրեմ նկարներ բերել ինձ մոտ: Այժմ Հայաստանում 6-7 մասնավոր
պատկերասրահ կա՝ «Ականաթ», «Ակադեմիա», «Գեւորգյան», «Վալմար», «Գաբոնե» ու «Մկրտչյան»:
Օրինակ, «Մկրտչյան պատկերասրահ» գնում են հիմնականում նրանք, ովքեր նախընտրում են
կլասիկ նկարչություն: – Ի՞նչ խնդիրներ ունեն մասնավոր պատկերասրահները: –
Ինչպես դրսի, այնպես էլ հայաստանյան պատկերասրահները ներդրումների կարիք ունեն, որովհետեւ
անհրաժեշտ է լավ կատալոգներ ու գրքեր տպագրել: Բայց դրանք ծախսեր են, որ փոխհատուցվում
են: Վերջապես պատրաստում ենք մեր պատկերասրահի ինտերնետային էջը, որը նաեւ մեր այցեքարտն
է լինելու: Պետք է շատ աշխատել լավ գնորդներ ունենալու համար, ամենակարեւորը՝ շատ
սիրել այս գործը: Ես որոշ սկզբունքներ ունեմ, օրինակ՝ երբեք վարձով չեմ տալիս մեր
պատկերասրահը, որովհետեւ ոչ բոլոր նկարիչներին եմ ուզում պրոպագանդել: Սրահը վարձով
տալու դեպքում գուցե ցուցադրվեն այնպիսի գործեր, որոնք ինձ համար ընդունելի եւ հետաքրքիր
չեն: Այսօր կան նկարիչներ, որոնց գործերը շատ բարձր գներով վաճառվում են, բայց դրանք
իմ նկարիչները չեն, իրենք կոմերցիոն են նկարում: Վերնիսաժ գնացող նկարիչների գործերը
ես երբեք չեմ վերցնում: Նկարիչը պետք է մի քիչ էլ նեղ պայմաններում ապրի, բայց չգնա
շուկայականի հետեւից, նախշուն բաներ չնկարի՝ վաճառվելու համար: Մյուս կողմից էլ՝
նկարչությունը առաջին անհրաժեշտության «ապրանք» չէ, եւ ոչ բոլորն են նկարներ գնում:
Մանավանդ աշխարհում տեղի ունեցող ցանկացած տնտեսական ու քաղաքական ցնցում անպայման
անդրադառնում է արվեստի վրա: Անցած տարի բոլոր նկարները միջին գնով ենք վաճառել՝
$1000-2000, պատճառը քաղաքական իրավիճակն էր: – Քաղաքական գործիչների, պաշտոնյաների
մեջ կա՞ն «Առաջին հարկ» այցելողներ: – Քաղաքական գործիչներից հայտնի անուններ
չկան իմ հաճախորդների մեջ: Ավելի հաճախ գալիս են նախագահի աշխատակազմից, նախարարություններից,
շուտ-շուտ գալիս են նաեւ բանկային համակարգի աշխատողներ: Ճիշտ է՝ $1000-5000-անոց
նկար չեն գնում, բայց պատահում է, որ կոլեկտիվով նվեր են գնում իրենց գործընկերոջ
համար: – Մշակույթի որեւէ նախարար երբեւէ եղե՞լ է ձեզ մոտ: – Երբեք
մշակույթի որեւէ նախարար այս դուռը չի բացել: Գուցե պատճառն այն է, որ հատուկ չեմ
էլ հրավիրել, բայց ես առանձնապես չեմ տառապում դրանից: Ինձ համար ավելի կարեւոր է,
երբ շատ սովորական արվեստասեր մարդ է գալիս՝ թեկուզ ոչ նկար գնելու, այլ ուղղակի
դիտելու: – Իսկ ի՞նչ արժեն ձեզ մոտ նկարները: – Ամենաերիտասարդ նկարիչների
գրաֆիկական գործերը սկսվում են $100-150-ից: Այս պահին ամենաթանկը Ռոբերտ Էլիբեկյանի
գործերն են՝ $6000: Ուզում եմ փաստել, որ մեր պատկերասրահում ցուցադրվող նկարիչների
աշխատանքների գները վաղուց ձեւավորված են, քանի որ այդ արվեստագետները հայտնի անուններ
են: Նույն գնով, ինչպես վաճառվում է մեզ մոտ, նրանց գործերը կարելի է ձեռք բերել
հենց իրենց արվեստանոցներից: Զրուցեց ԳՈՀԱՐ ՀԱԿՈԲՅԱՆԸ
