Հակառակ
բոլոր վերլուծությունների եւ կանխատեսումների՝ պնդում է Միավորված աշխատանքային կուսակցության
ղեկավար Գուրգեն Արսենյանը: – Ձեր վերջին ասուլիսում պնդեցիք, թե այս
տարի քաղաքական դաշտում պահպանվելու է նույն պատկերը, որը ձեւավորվել է 2003-ի խորհրդարանի
ընտրությունից հետո: Ի՞նչ հիմքեր ունի նման վստահությունը: – Հայաստանում
քաղաքական վերադասավորումներ լինում են միայն այն պարագայում, երբ քաղաքական իրավասություն
ունեցող մարմինը փոխում է իր կոնֆիգուրացիան: – Դրա նախադրյալները չե՞ք տեսնում,
որ կոալիցիան կարող է փոխել իր ձեւաչափը: – Չի՛ փոխի: Դրա համար եմ ասում,
որ չեն լինելու վերադասավորումներ: Այդ ուժերի ստորագրած հուշագիրը մի քիչ ուշադիր
կարդալու դեպքում կհամոզվեք, որ կոալիցիայի որեւէ բաղադրիչի համար շահավետ չէ այդ
պայմանավորվածությունները խախտելը: Հուշագրի խախտման հետեւանքները կլինեն անկանխատեսելի:
– Կոալիցիայի ներքին հակասությունները սակայն ակնհա՞յտ չեն: – Դրանք
կային առաջին իսկ օրվանից: – Այդ կուսակցությունների համար նպատակահարմա՞ր
չէ առանձին անցկացնել նախընտրական պատրաստության շրջանը: – Մինչեւ 2007-ի
պետական բյուջեի քննարկումը եւ հաստատումը նրանք կլինեն միասին: Լինելով իշխանության
կրողը, պատասխանատուն ու նաեւ իրավասուն՝ այդ նախագծի քննարկման ժամանակ նրանք իրականացնում
են որոշակի գործառույթներ պետական ռեսուրսների բաշխման ուղղվածության առնչությամբ:
Քաղաքական ամեն ուժ, որը որոշում կայացնող ընդհանուր համակարգի մեջ է՝ փորձ է անում,
ելնելով իր նպատակներից, իրականացնել բյուջետային որոշակի բաշխում: Հասկանալի է,
որ եթե փոխվի կոալիցիոն ձեւաչափը՝ 2007-ին, որ ընտրությունների փուլաշրջանի սկիզբ
է, տվյալ քաղաքական կառույցը կմնա վակուումի մեջ: Սա ձեռք չի տալիս՝ այդ մարդիկ պետք
է իրականացնեն բյուջետային բաշխման գործընթացն՝ ըստ իրենց պատկերացրած անհրաժեշտությունների,
որ հետո ընտրությունների ժամանակ կարողանան օգտագործել ու շահարկել նաեւ այդ ռեսուրսը:
Սա նրանց պահող ամենակարեւոր մեխանիզմն ու միասնության գրավականն է: Միամիտ չլինեք՝
չե՛ն փախնելու իրարից, քանի որ փախչողը կզրկվի բաշխման այդ հնարավորությունից: –
Բավական աժիոտաժ են առաջացրել քաղաքական ասպարեզ նոր մուտք գործել պատրաստվող կուսակցությունները:
Դուք արդեն իսկ համոզմունք եք հայտնել, թե դրանք չեն փոխի իրավիճակը, քանի որ խորհրդարանից
դուրս գտնվող ուժը չի կարող ազդել քաղաքական գործընթացների վրա: Դա վերաբերո՞ւմ է
նաեւ «Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցությանը, որին վերագրվում է քաղաքական գործընթացներում
լուրջ դերակատարություն: – Իհարկե չեն կարող փոխել իրավիճակը եւ որեւէ բանի
վրա ազդել մինչեւ 2007-ի նոր խորհրդարանի ընտրությունները: Այդ կուսակցությունները
կարող են լինել միայն ազդեցության հավակնորդներ: Բայց իրական ազդեցությունն իրականացվում
է այն ձեւաչափով, որն այսօր կա խորհրդարանում: Նույնիսկ խորհրդարանական ընդդիմությունը
որեւէ բան չկարողացավ անել ԱԺ-ից դուրս: Քանի որ արդյունավետ չէր, որ նրանք խորհրդարանի
ամբիոնը թողած՝ տեղափոխվեցին հանրահավաքների հարթակ: Ողջ աշխարհում այդ հարթակն օգտագործվում
է ԱԺ-ում ամբիոն ունենալու համար եւ ոչ թե հակառակը: Եվ այդ «հակառակ» գործընթացների
ապակառուցողական հետեւանքները վայելում ենք մինչ օրս՝ ամբողջ հասարակությամբ: Ինչ
վերաբերում է նոր կուսակցություններին՝ տեղի ունեցող գործընթացները պետք չէ կտրել
այն ժամանակաշրջանից, որի ընթացքում տեղի են ունենում դրանք: Կա մի խնդիր՝ գահակալության
ժառանգորդի, իրավահաջորդի կամ նրա մոտ ունեցած ազդեցության: – Կարծում եք,
թե այդ նոր կուսակցությունները հավանական իրավահաջորդը ստեղծում է իբրեւ քաղաքական
հենարա՞ն: – Այդ խնդիրը, որպես երեւույթ, կա ամեն տեղ, ցանկացած հասարակության
մեջ: Մեր երկիրը միապետական չէ, ուստի Հայաստանում ազդեցության այդ խնդիրը լուծվում
է կուսակցական մեխանիզմներով: Բայց թե ինչ նկատառումներով են ստեղծվում այդ կառույցները՝
դրանք նախաձեռնողների խնդիրն է: Մեզ դրանք չեն անհանգստացնում: – Այդ կուսակցություններից
մի քանիսն առավել շատ միջոցներ կարող են ներդնել ընտրապայքարում: Թե՞ վստահ եք, որ
միայն փողը չէ որոշիչ լինելու 2007-ին: – Նյութական ռեսուրսների առկայության
դեպքում մեծանում են հնարավորությունները: Բայց դա իրոք որոշիչ չէ: Նյութական ռեսուրսներն
անհրաժեշտ պայման են, բայց ոչ բավարար: Հարկ է ունենալ նաեւ քաղաքական թիմ (ընդգծում
եմ քաղաքական բառը), ստեղծել համապատասխան քաղաքական վարկանիշ, տարածքային կառույցներ:
Մեր իրականությունից ելնելով, նաեւ կարեւոր է ուժային ռեսուրսը՝ ընտրություններում
ձեռք բերած արդյունքները պահելու համար: ՄԱԿ-ն ունի այդ ուժային ռեսուրսը՝ մենք ներկայացված
ենք ընտրական հանձնաժողովներում: – Ուստի ՄԱԿ-ը չի՞ զգուշանում նոր կուսակցությունների
հետ մրցակցությունից: – Ընդհակառա՛կը: Մրցակցությունը մեզ հաղորդում է նոր
լիցք՝ էնտուզիազմ: Մեր ասելիքը դառնում է ավելի հստակ: Տեսնում ենք, թե ինչ պիտի
ներկայացնենք ընտրողին, թե մենք ով ենք, ինչ ենք արել եւ ինչպես պիտի տարբերակեն,
եթե դաշտում կան այլ ուժեր, որոնք հանդես են գալիս գաղափարական նույն հենքով: Այս
առնչությամբ նշեմ, որ մենք երբեք շեղում թույլ չենք տվել մեր հռչակած արժեքային համակարգից:
Քաղաքականության մեջ դա շատ կարեւոր է: Զրույցը վարեց ԱՆՆԱ
ԻՍՐԱՅԵԼՅԱՆԸ
