Երեւանի Հարավ-արեւմտյան թաղամասում
բնակվող 17 երեխա ունեցող ընտանիքի ապրելակերպին «Առավոտն» անդրադարձել է տարվա սկզբին:
Ներկայացնում ենք ընտանիքի մոր՝ Անթառամ Կիրակոսյանի տարեվերջյան բաց նամակը: Հարգելի
խմբագրություն: Ձեր թերթի էջերում գրվել է իմ ընտանիքի կարիքավոր ու հոգսաշատ վիճակի
մասին: Անցնող տարում ես բազում դռներ եմ բախել, դիմումներ եմ գրել հանրապետության
նախագահին, Առաջին տիկնոջը, վարչապետին, Ազգային ժողովի նախագահին, Երեւանի քաղաքապետին,
Մալաթիա-Սեբաստիա համայնքի ղեկավարին, էներգետիկայի եւ կապի ու տրանսպորտի նախարարներին:
Առաջին տիկնոջից արձագանք չեղավ: Նախագահին գրված դիմումս ուղարկվեց թաղապետարան,
որտեղից ոչ մի արձագանք չեղավ: Վարչապետը իր օգնականների բերանով խոստացավ ապահովել
2 սենյականոց 2 հատ բնակարանով, իսկ հետո էլ ասացին, թե՝ մեծ գումար է, պետք է մտածեն:
Տարին լրացավ, գուցե արդեն մոռացել են: Ազգային ժողովի նախագահը մարդիկ ուղարկեց
ստուգելու, թե արդյո՞ք բոլոր 17-ն էլ իմ երեխաներն են, որպեսզի օգնություն ցույց
տան: Եկան, համոզվեցին, հիացան եւ ուրախացան իմ շնորհաշատ երեխաներին տեսնելով, խոստումներ
տվին: Բայց հեռանալով՝ կրկին մոռացան: Էներգետիկայի նախարարին խնդրել էի անվճար դարձնել
էլեկտրաէներգիան, իսկ կապի ու տրանսպորտի նախարարից՝ անվճար երթեւեկության իրավունքի
վկայական: Նախարարները պատասխանել էին, թե ի վիճակի չեն օգնելու: Իսկ քաղաքապետն
ու թաղապետն ընդհանրապես չհետաքրքրվեցին մեզանով: Բոլորին է հայտնի, որ նման
մի ընտանիք արտերկրներում, նույնիսկ՝ Արցախում, շրջապատված է ոչ միայն պետության,
այլեւ՝ հարուստ ձեռներեցների ուշադրությամբ ու հոգատարությամբ: Արդեն երկրորդ որդիս
է ամուսնանում եւ հուրախություն բոլորիս՝ շուտով երեխա կունենան: Բայց ուրախության
հետ մտահոգություն էլ է խառնված՝ նորաստեղծ ընտանիքը որտե՞ղ է ապրելու, ինչպե՞ս տեղավորեմ
նրանց, երբ արդեն 20 հոգանոց դարձած ընտանիքս չի տեղավորվում 94 քմ տարածքում: Բանակից
զորացրված մյուս որդիներս էլ են ամուսնանալու տարիքում, եւ այդ մասին չեն էլ մտածում:
15 երեխա որդեգրած կնոջը բազում օգնողներ հայտնվեցին, պետությունը տուն տվեց:
Ես չեմ դժգոհում, թող տան, բոլոր երեխաներն էլ արժանի են նորմալ պայմաններում ապրելու:
Բայց մի՞թե իմ 17 երեխաները, մեզ հետ ապրող թոռները, իմ բազմանդամ ու հոգսաշատ ընտանիքը
ուշադրության եւ հոգատարության կարիք չունի այս երկրում, այսքան դժվար սոցիալական
պայմաններում: Իսկ գուցե մեր պետությանը երեխաներ պետք չե՞ն: Ուրեմն թող օգնեն կամ
թույլ տան՝ հեռանալ հայրենիքից: Մի բան, որը երբեք չենք մտածել կամ՝ ցանկացել: ԱՆԹԱՌԱՄ
ԿԻՐԱԿՈՍՅԱՆ 17 երեխաների մայր Նամակն ուղղում ենք ոչ նրանց,
ովքեր բարձրագոչ խոստումներ են տվել մեզ ու տիկին Անթառամին եւ՝ մոռացել, այլ՝ այդ
անձանց դեռեւս հավատացողներին:
