Կառավարության
որոշմամբ այս ուսումնական տարվանից հանրակրթական դպրոցներում ֆիզկուլտուրան մտցվել
է ավարտական քննական առարկաների ցանկ: Սակայն դպրոցները դրան, կարծես, պատրաստ չեն։
Ակնհայտ է, որ առողջ սերունդ ունենալը ցանկացած երկրի առաջնային պարտականությունն
է, մի բան, որին, անկեղծ լինենք, մեր հանրակրթական դպրոցներում պատշաճ ուշադրություն
չի հատկացվում: Մեզանում ֆիզիկական կուլտուրա առարկան, սկսած մանկապարտեզից, վերջացրած
միջնակարգ ու բարձրագույն ուսումնական հաստատություններով, մի տեսակ երկրորդական
է համարվել: Ու այդ տխուր «ավանդույթը» գալիս է դեռ խորհրդային տարիներից (դեռ այն
ժամանակ հանրապետության միակ մարզական թերթը՝ «Հայաստանի ֆիզկուլտուրնիկը», բազմիցս
անդրադարձել է այս խնդրին): Մասնագետները պնդում են. քանի դեռ եղանակային
պայմանները թույլ են տալիս՝ ֆիզկուլտուրայի դասերը ցանկալի է անցկացնել բացօթյա:
Հետեւաբար, դպրոցամերձ խաղահրապարակները դասասենյակների նման արդեն սեպտեմբերի 1-ին
պետք է պատրաստ լինեն: Սակայն անցած շաբաթ կատարած մեր ստուգայցը մայրաքաղաքի հանրակրթական
մի քանի դպրոցներ՝ տխուր մտահոգությունների տեղիք տվեց: Մեր այցելած դպրոցներից
եւ ոչ մեկում բարեկարգ խաղահրապարակ գրեթե չտեսանք: Օրինակ, հոկտեմբերի 4-ին եղանք
Կենտրոն համայնքի մի քանի դպրոցներում: Երրորդ դասաժամին թիվ 3 դպրոցի խաղահրապարակը
պարապուրդի էր մատնված: Այլ կերպ լինել չէր էլ կարող, որովհետեւ տպավորությունն այնպիսին
էր, որ նրան երկար ժամանակ խնամող ձեռք չէր դիպել: Նշագծերը, ցատկափոսը թարմացված
չէին: Էլ չենք խոսում դրա կողքին լցված շինարարական ավազի, բասկետբոլի կիսավեր վահանակների
ու դաշտի ընդհանուր անմաքուր վիճակի մասին: Ուսմասվար Կարինե Շտիկյանի ասելով այդ
օրը դասացուցակով ֆիզկուլտուրայի միայն մեկ դաս է եղել, այն էլ 1-ին ժամին, բայց
նաեւ վստահեցրեց, որ իրենց մոտ ֆիզկուլտուրայի դասերը վատ չեն անցնում: Նրա ասածը
«հաստատեց» ֆիզկուլտուրայի ուսուցիչ Ռոբերտ Վարդանյանը՝ արդարանալով, որ աթլետիկա
պարապելու պայմաններ չկան, դրա համար էլ տղաները դասերին ֆուտբոլ են խաղում, իսկ
աղջիկները գերադասում են պարան կամ «գործագործ» խաղալ: Հետաքրքիր է՝ ֆիզկուլտուրայի
ուսուցիչը դասին ինչո՞վ է զբաղվում: Դժվար թե նա աղջիկներին «գործագործի» կանոններն
ու նրբությունները սովորեցնի: Մյուսը Խաչիկ Դաշտենցի անվան թիվ 114 դպրոցն
էր, որի խաղահրապարակը նախորդից միայն մեծությամբ էր տարբերվում: Մի խումբ տղաներ
խրամատափոսերով շրջապատված դաշտում ֆուտբոլ էին խաղում: Ասացին, որ 6-ի 5-րդից են:
Թե որտե՞ղ էր ֆիզկուլտուրայի ուսուցիչը, չգիտեին: «Ընկեր Սեդրակյա՞նը: Երեւի ներսում
է», -եղավ հարցիս պատասխանը: Տեսնել ուսուցչին կամ զրուցել տնօրինության հետ հնարավոր
չէր`դպրոցի դռները փակ էին: Նելսոն Ստեփանյանի անվան թիվ 71 դպրոցի խաղահրապարակի
մասին խոսելն ավելորդ է: Համոզված ենք, որ աշակերտներն այդ մի բուռ տարածքը վաղուց
ի վեր դասաժամերին ոտք չեն դնում: Մի երկու տարի առաջ մեզ զարմացրել էր խաղահրապարակում
տեղադրված տնակը, որի «աշխատողի» գործը խաղադաշտում կայանող մեքենաները հսկելն ու
վարձավճարները հավաքելն էր: Չգիտենք, հիմա է՞լ է այդպես, բայց տնակը դեռ տեղում է:
Ղազարոս Աղայանի անվան թիվ 63 դպրոցի շենքի ետնամասում ժամանակին երկու փոքրիկ
խաղահրապարակ կար: Ինքս այդ դպրոցում եմ սովորել ու հիշում եմ, թե ֆիզկուլտուրայի
դասերն ինչ հաճույքով էինք այնտեղ անցկացնում: Պատկերն այսօր միանգամայն այլ է: Դեռ
ոչինչ, որ այստեղ էլ բարձիթողի վիճակ է: Անհավատալի թվաց, բայց դաշտերից մեկի հենց
մեջտեղում ինչ-որ տնակ էր կառուցվում: Տնօրեն տիկին Ափրոյանը պարզաբանեց, որ դպրոցը
ներկայումս հիմնանորոգման մեջ է եւ նախագծողները շենքի լոկալ ջեռուցումն ապահովելու
կոչված կաթսայատան համար խաղադաշտից ավելի հարմար տեղ չեն գտել: Տնօրենն, իհարկե,
դրանում մեղք չունի: Նա, գուցե, անզոր է եղել պայքարել, թեեւ պարզ չեղավ՝ նման փորձ
արե՞լ է արդյոք: Բայց այն, որ ինքն էլ գոհ չէր իր ղեկավարած դպրոցում ֆիզկուլտուրայի
դասերի անցկացման որակից, կասկած չէր հարուցում: Կարելի է շարունակել տապալվող
ֆիզկուլտուրայի դասերի թվարկումը: Բոլոր տեղերում էլ թերություններն ընդհանուր են՝
չկան բարվոք պայմաններ, նյութատեխնիկական բազա: Բայց ամենացավալին ֆիզկուլտուրայի
ուսուցիչների, դպրոցների տնօրենների մի ստվար հատվածի անտարբեր վերաբերմունքն է առարկայի
նկատմամբ: Մինչդեռ, պետք է հակառակը լինի՝ արվի ամեն բան եղած սուղ հնարավորություններն
առավելագույն արդյունավետությամբ օգտագործելու համար: ԱՇՈՏ
ՀԱԿՈԲՅԱՆ
