ՎԱԽԹԱՆԳ ԴԱՐՉԻՆՅԱՆ. «ԵՍ ՀԻՄԱ ԷԼ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՔԱՂԱՔԱՑԻ ԵՄ» Այս օրերին Հայաստանում է պրոֆեսիոնալ բռնցքամարտիկ, աշխարհի չեմպիոն Վախթանգ Դարչինյանը, որն ապրում եւ մարզվում է Ավստրալիայում, սակայն ռինգ է մտնում Հայաստանի դրոշի ներքո: Երեկ նա «Արմենպրեսի» մամուլի սրահում հանդիպեց լրատվամիջոցների ներկայացուցիչների հետ՝ ցանկանալով լրատվամիջոցների օգնությամբ Հայաստանի մարզասերներին ավելի մանրամասն տեղյակ պահել հատկապես վերջին տարիներին իր մարզական կենսագրությունում կատարված առավել նշանակալի իրադարձություններին: Ասուլիսի ընթացքում բազմաթիվ հարցեր տրվեցին ճանաչված բռնցքամարտիկին, որոնց նա պատասխանում էր հնարավորինս անկեղծ: Իսկ վերջում Վախթանգը սիրով պատասխանեց նաեւ «Առավոտի» հարցերին: – Կարո՞ղ ես թվարկել քո՝ սիրողական եւ պրոֆեսիոնալ բռնցքամարտում ունեցած նվաճումները: – Սիրողականում երկու անգամ դարձել եմ Եվրոպայի գավաթակիր, Բարի կամքի խաղերի մրցանակակիր, աշխարհի գավաթի 3-րդ մրցանակակիր, միջազգային մրցաշարերի հաղթող: 2000 թվականին Սիդնեյում գրավել եմ 5-րդ տեղը: Իսկ պրոֆեսիոնալ ռինգում դարձել եմ Ավստրալիայի ու Օվկիանիայի չեմպիոն, նվաճել եմ IBF-ի ու IBO-ի տիտղոսները: Անցկացրել եմ 24 մենամարտ եւ բոլորում էլ հաղթել եմ, ընդորում՝ 19-ը նոկաուտով: – Ի՞նչ առիթով ես եկել Հայաստան: – Վանաձորում մասնակցելու եմ իմ առաջին անձնական մարզիչ Վազգեն Բադալյանի հիմնադրած բռնցքամարտի ակումբի պաշտոնական բացմանը: Այդ առիթով ակումբին բերել եմ մարզաձեռնոցներ՝ ինչպես մարզիկների մարզվելու ու մրցումներում հանդես գալու, այնպես էլ մարզիչների համար, այլ պարագաներ: – Հայաստանը կարոտո՞ւմ ես: – Իհարկե: Ես հիմա էլ Հայաստանի քաղաքացի եմ: Դրա համար ել մինչեւ հիմա ռինգ եմ մտնում Հայաստանի դրոշով, չնայած բազմաթիվ առաջարկներ եղել են ու կան: – Քո ակումբը բացելու ցանկություն չունե՞ս: – Նախնական պայմանավորվածություն արդեն կա եկող տարի Վանաձորում Վախթանգ Դարչինյանի ակումբ բացելու մասին: Քաղաքապետը խոստացել է Վանաձորի կենտրոնում տարածք հատկացնել: – Իսկ քո անվամբ մրցաշար կազմակերպելու մտադրություն չունե՞ս: – Եկող տարի դա էլ կլինի, եթե խանգարող հանգամանքներ չլինեն: Ուզում եմ, որպեսզի սիրողականի հետ համատեղ կազմակերպվեն նաեւ պրոֆեսիոնալ մենամարտեր: – Վերջին շրջանում Հայաստանում էլ մի տեսակ աշխուժացման միտում է նկատվում կանանց պրոֆեսիոնալ բռնցքամարտում: Այդ մասին ի՞նչ կասես: – Եթե շատ-շատ են սիրում ու ցանկանում, կարելի է օգնել, աջակցել: Բայց ես եթե աղջիկ ունենայի, չէի թողնի: – Սիրողականից պրոֆեսիոնալի անցնելու լավագույն տարիքը ո՞րն է: – Իմ կարծիքով՝ 23-24 տարեկանից հետո: Որպեսզի ավելի կազմակերպված լինես, բավականաչափ մրցափորձ ունենաս: Ասածս վերաբերում է հատկապես ծանր քաշային կարգերում հանդես եկողներին: Իմ կարծիքով մեր ծանր քաշային Բագրատ Օհանյանը շատ շուտ հրաժեշտ տվեց սիրողական ռինգին: Նա կարող էր շատ առաջ գնալ: – Պրոֆեսիոնալ ռինգ տեղափոխված հայաստանցի բռնցքամարտիկների հետ կապ ունե՞ս: – Այո: Շատերի հետ, պատահում է, հանդիպում եմ մրցումների մեկնելու ժամանակ, ոմանց հետ էլ հեռախոսով եմ կապ պաշտպանում: – Եթե Վազգեն Բադալյանի սանը չլինեիր, կդառնայի՞ր այն Վախթանգ Դարչինյանը, ինչ հիմա ես: – Բռնցքամարտիկին անհրաժեշտ հիմքը՝ հարվածներ, տեխնիկա եւ այլն, իմ մեջ դրել է Վազգեն Բադալյանը, եւ ես նրան շատ եմ պարտական: Բայց նաեւ մանկուց եմ սիրել բռնցքամարտը, կռվելը, բայց՝ ոչ փողոցում: Կարծում եմ, դա էլ շատ կարեւոր դեր կարող էր խաղալ: – Պատահե՞լ է, որ բռունցքներդ ռինգից դուրս գործի դնես: – (Ծիծաղելով): Եթե անկեղծ պատասխանեմ՝ այո, թեեւ խիստ հազվադեպ: Դա եղել է շատ տարիներ առաջ, հիմնականում՝ Ռուսաստանում, երբ հանդիպել եմ խմիչքից աքլորացած ջահելների: – Բռնցքամարտիկն ի՞նչ հատկանիշներ պետք է ունենա: – Դրսում պետք է լինի համեստ, իրեն հանգիստ պահի: Իսկ ռինգում պիտի 180 աստիճան փոխվի, կռիվ տա: Ես ինձ այդպես եմ պահում: Ա. Հ.
