Լիբանանի Համազգայինի «Պարույր
Սեւակ» մասնաճյուղի Անճարի «Լուսարձակ 40» թատերախումբը հայաստանցի հանդիսատեսի դատին
կհանձնի Լեւոն Շանթի «Ճամբուն վրայ» գործը: Հանդիպեցինք թատերախմբի գեղարվեստական
ղեկավար եւ բեմադրիչ Ռոբերտ Առաքելյանին: – Թատերախումբն առաջին անգամ է Հայաստանում,
ո՞ւմ հրավերով եք ժամանել: – Թատերական գործիչների միության նախագահ Երվանդ
Ղազանչյանի հրավերով ենք եկել: Երկու ներկայացում պիտի խաղանք սեպտեմբերի 8-ին Վանաձորի
Հովհաննես Աբելյանի անվան դրամատիկական թատրոնում, իսկ 11-ին՝ Երեւանի Հակոբ Պարոնյանի
անվան երաժշտական կոմեդիայի թատրոնի բեմում: Ծնունդով Դսեղ գյուղից եմ, գտնում եմ՝
թատերական ներկայացումներ խաղալը մարզերում նույնիսկ պարտադիր է: Դսեղում թատրոն
չկար, բայց Երեւանից դրամատիկական, իսկ Վանաձորից՝ Հովհաննես Աբելյանի անվան թատրոնները
հյուրախաղերով գալիս էին շրջաններ, նաեւ մեր գյուղ էլ էին գալիս, ես մեծ դերասաններ
էի տեսնում բեմի վրա: Այստեղից էլ սերս դեպի թատրոնը: 1984-ին Հրաչյա Ղափլանյանը
կուրս էր հավաքում գեղարվեստաթատերական ինստիտուտում, ես, որ անընդհատ մրցույթից
դուրս էի մնում՝ որոշեցի ուժերս մեկ անգամ եւս փորձել: Ու, փառք աստծո, ստացվեց:
1988-1993 թթ. աշխատել եմ Հրաչյա Ղափլանյանի անվան թատրոնում: – Իսկ ինչպե՞ս
հայտնվեցիք Լիբանանում: – Դեպքերի բերումով: 1993-ի հունվարի 2-ին, թողնելով
մեր զարդարված տոնածառը, գնացինք Լիբանան: Մտածում էինք 1 ամսից կվերադառնանք, բայց
եկանք 4 տարի հետո: Հայաստանում այնպիսի տարիներ էին, որ թատրոնները ընդամենը մի
քանի ամիս էին աշխատում: Իսկ Լիբանանում, անկախ իմ կամքից, ստեղծվել էր աշխատանքի
նոր դաշտ, որը դարձյալ հայկական էր ու հայ սերնդի համար: – Դառնանք Անճար
ավանի թատերախմբին եւ նրա հետ կապված ձեր գործունեությանը: – Թատերախումբը
հիմնվել է 1979-ին, երբ տոնում էին Անճարի հիմնադրման 40-ամյակը: 1993-ից մինչեւ
այսօր ես եմ այդ թատերախմբի գեղարվեստական ղեկավարն ու ռեժիսորը: Բեմադրել եմ ինչպես
օտար, այնպես էլ հայ հեղինակների գործեր: – Հայաստանում ներկայացնելու եք
Շանթի «Ճամբուն վրայ» գործը: Ինչո՞ւ որոշեցիք բեմադրել հատկապես այս ստեղծագործությունը:
– «Ճամբուն վրայ» գործը Շանթի չբեմադրված գործերից է: Հիմնականում բեմադրվել
է նրա «Ինկած բերդի իշխանուհին», «Օշին Պայլը», «Հին աստվածները»: Կարծում եմ՝ չբեմադրվելու
պատճառը ոչ թե գեղարվեստական արժանիքների պակասն է, այլ խորհրդային տարիներին Հայաստանում
չհրատարակված լինելը: Գիտեք, որ Սփյուռքի համար Հայաստանն է գրական աղբյուրը, եւ
այստեղի հրատարակություններից ենք բոլորս օգտվում: Շանթը այս գործը գրել է 100 տարի
առաջ, սակայն այն մինչեւ հիմա էլ չի կորցրել իր հրատապությունը, կարծես մեր օրերի
համար գրված լինի: Հերոսը՝ Վահրամը, որ ազատամարտիկ է, ուզում է մեկնել երկիր: Պոլսում
նա հանդիպում է Մարիին, որ դառնում է իր սիրելին: Ծնվում է մի գեղեցիկ սիրավեպ, ու
Վահրամը կանգնում է երկընտրանքի առջեւ՝ կամ հայրենիքը, որ վտանգի մեջ է, կամ՝ սերը:
Վահրամը որոշում է անպայման մեկնել հայրենիք, իսկ Մարին անձնասպան է լինում: Բոլորովին
վերջերս մեր ազատամարտիկները մեկնում էին Արցախը պաշտպանելու, նրանք էլ ունեին սիրած
աղջիկներ ու կանայք… – Ձեր թատերախմբում պրոֆեսիոնալ դերասաննե՞ր են խաղում:
– Պրոֆեսիոնալներ չունենք, բայց տքնում ենք պրոֆեսիոնալների նման: Աշխատանքի
սկզբունքները հետեւյալն են՝ կարեւորը բեղ-մորուք կպցնելը, բեմ բարձրանալը եւ մասխարա
բաներ անելը չէ: Իրենք գիտեն, որ տեսարանների վրա պետք է երկար աշխատեն, հղկվեն-կոփվեն:
Թատերախումբը համալրվում է դպրոցներից: Վերջին 10 տարիներին Լիբանանի կրթական նախարարի
հրամանով բոլոր դպրոցներում թատրոնի դասաժամեր եմ մտցվել: Պարտադիր չէ, որ
բոլորը լավ դերասան դառնան: Ովքեր դերասան չեն դառնում, գոնե լավ հանդիսատես են դաստիարակվում:
Զրուցեց ԳՈՀԱՐ ՀԱԿՈԲՅԱՆԸ
