Այդպես է պնդում այդ կուսակցության
հիմնադիրներից մեկի՝ Յուրի Բախշյանի այրին Րաֆֆի Հովհաննիսյանի գլխավորած
«Ժառանգություն» կուսակցության վարչության անդամ, թիվ 27 դպրոցի տնօրեն Անահիտ Բախշյանը
վերջերս է համալրել այդ կուսակցության շարքերը։ Տիկին Բախշյանը ՀՀ ԱԺ փոխխոսնակ եւ
1999թ. «Հոկտեմբերի 27»-ի ոճրագործության զոհ դարձած հանրապետական Յուրի Բախշյանի
այրին է։ Նկատի ունենալով այն հանգամանքը, որ տիկին Բախշյանը մինչեւ «Ժառանգությանն»
անդամագրվելը սերտ կապեր ուներ ՀՀԿ-ի հետ, որի հիմնադիրներից մեկն էլ Յու. Բախշյանն
էր, նաեւ ջերմ հարաբերություններ ունի «Հանրապետություն» կուսակցության ու ՀԺԿ-ի
հետ, նրա ընտրությունը մի քիչ տարօրինակ թվաց: Ինչո՞ւ նա գերադասեց ոչ թե հիշյալ
կուսակցություններին, այլ հատկապես «Ժառանգությունը»: «Սկսեմ նրանից, թե՝
ինչու ոչ ՀՀԿ-ին: «Հանրապետականներն առյուծներ են, իսկ առյուծը սոված կսատկի, բայց
հոտած միս չի ուտի»: Այդպես էր ժամանակին ասել ՀՀԿ հիմնադիր Աշոտ Նավասարդյանը: Ես
հիշեցնում եմ հանրապետականներին Ա. Նավասարդյանի միտքը, եւ ես կարծում եմ, որ նրանք
լավ հիշում են, թե ինչպես էր այս միտքը մեկնաբանում Ա. Նավասարդյանը: Ես իսկապես
մնացել եմ հանրապետական: Իսկ ՀՀԿ-ն այսօր իր որդեգրած քաղաքականությունից, իր գաղափարներից
ու սկզբունքներից միանշանակ հեռացել է: Իմ ամուսինը, որպես հանրապետական, այլ արժեքներ
էր կրում: Նա ժողովրդավարության, ազատ ու արդար ընտրությունների կողմնակից էր ու
միշտ կրկնում էր, որ միայն ընտրյալ մարդկանց իշխանությունը կարող է ուժեղ լինել,
որ ոչ լեգիտիմ իշխանությունները չեն կարող ուժեղ պետություն կառուցել: Սա իմ համոզմունքն
էլ է: Ինչպես կնայեր Յուրան այն փաստին, որ Ավանում թեկնածություն դրեց միայն վարչապետի
որդին եւ դարձավ թաղապետ: Ինքը հաստատ սրան լավ չէր վերաբերվի: Նա խնամիաբարեկամական
սկզբունքներով պաշտոններ զբաղեցնելուն դեմ էր: Էլ չեմ խոսում «27»-ի եւ դրա
դատավարության մասին, դրա ամբողջ ընթացքում ՀՀԿ-ի պահվածքի մասին: ՀՀԿ-ն այդպես էլ
պահանջատեր այդ հարցում իրեն չդրսեւորեց: Իր առաջնորդների սպանության բացահայտման
հարցում էլ ՀՀԿ-ն հետեւողական չեղավ ու այդ ուղղությամբ ջանք չթափեց: Ես չեմ կարող
լինել այն կուսակցության անդամ, որը գաղափարախոսությունից անչափ հեռացել է եւ տառապում
է հիշողության կորստով: Ինչ վերաբերում է մյուս կուսակցություններին՝ Արամ
Սարգսյան, Ստեփան Դեմիրճյան… Նրանք իմ կողմից անչափ հարգված ու սիրված մարդիկ են,
որոնց հետ մենք ընդհանուր ցավ ունենք, բայց դա դեռ քաղաքական կողմնորոշում, գաղափարական
ընդհանրություն չէ: Կուսակցությանն անդամագրվում են գաղափարախոսության ընդհանրությունների
սկզբունքով: Այդ իմաստով ինձ համար ավելի ընդունելի է «Ժառանգություն» կուսակցությունը,
որովհետեւ ես, մինչեւ անդամագրվելը, ինքնըստինքյան իրականացրել եմ այդ կուսակցության
գաղափարախոսությունը՝ ինչպիսին կուզեի տեսնել Հայաստանը: Ինձ համար ընդունելի է նաեւ
արժեքային այն համակարգը, որ կրում է «Ժառանգության» առաջնորդ Ր. Հովհաննիսյանը,
նաեւ՝ նրա գործունեությունն ու աշխատաոճը: Վստահ եմ, որ նա միշտ Հայրենիքի, պետության,
պետականության շահը գերադասելու է իր անձնական շահից: Իր կյանքով ու գործով նա դա
ապացուցել է»: ՆԱԻՐԱ ՄԱՄԻԿՈՆՅԱՆ
