ԱՆՊԱՏԱՍԽԱՆ
ՀՐԱՊԱՐԱԿՈՒՄՆԵՐ Երբ գալիս է ամառը, կրկեսի մոտի սրճարանը վերածվում
է ռաբիսների հավաքատեղիի: Մինչեւ ուշ երեկո երեք «ֆորտե»-ով լսվում են դհոլ-կլարնետի
ձայները եւ մի տղամարդու ոռնոցներն ու կլկլոցները: Եթե Մամուլի շենքում, որտեղ մենք
աշխատում ենք, կան ԱԼՄ-ի երկրպագուներ, ապա նրանք կարող են չմիացնել այդ ալիքը եւ
«ժիվոյ» լսել իրենց նախընտրած ժանրի երաժշտությունը: Ճաշակի հարց է: Միայն թե պարզ
չէ, թե ինչու այդ երգերը պետք է ստիպված լինեն լսել բոլորը՝ մեկ կիլոմետր շառավղով:
Քանի որ մենք դրա մասին գրում ենք ամեն ամառ, ապա ստիպված ենք խոստովանել,
որ մեր գրածը որեւէ ազդեցություն չունի: Ինչպես եւ մի շարք այլ դեպքերում: Մայիսի
13-ին, օրինակ, մենք գրել էինք, որ Բաղրամյան փողոցում «Ժալյուզի» (շերտավարագույրի)
խանութի կողքին կա մի «հյուրանոց». մեր թղթակիցը մտել եւ հավաստիացել է, որ դա այդպես
է: Բայց այդ հիմնարկի ոչ ճակատից, ոչ էլ կողքից չկա որեւէ ցուցանակ, որը հաստատի
կիսանկուղային այդ շինության հենց այս գործառույթը, ինչը ենթադրել է տալիս, որ դա,
մեղմ ասած, յուրահատուկ հյուրանոց է: Անցավ գրեթե մեկ ամիս. ոչ մի արձագանք, իսկ
«հյուրանոցն» իր տեղում է՝ դարձյալ առանց որեւէ ցուցանակի: Հունիսի 3-ին եւ
երեկ «Առավոտը» գրել էր, որ Սմբատ Թորոսյան անուն-ազգանունով մի «ջենթլմեն» հարձակվել
եւ ծեծի է ենթարկել մեր աշխատակիցների մորաքրոջը՝ Սուսաննա Պողոսյանին: Սուսաննան
ուղեղի ցնցում է ստացել եւ մի շաբաթ է՝ գտնվում է հիվանդանոցում: Դատաբժիշկը միայն
երեկ բարեհաճեց գալ Սուսաննայի մոտ, իսկ Սմբատը հաստատ որեւէ պատասխանատվություն
չի կրելու, որովհետեւ ունի Ռուբիկ Միրիմանյան անուն-ազգանունով մի ոստիկան բարեկամ:
Այդպես էլ կրկեսի կողքի սրճարանի ռաբիսների զռզռոցը կշարունակվի ամեն երեկո:
Այս հրապարակումը կունենա 3 հնարավոր հետեւանք. 1/ քար լռություն, 2/ օբյեկտի տերը
կգա ինձ մոտ եւ կասի՝ «արա ախպեր, բա մենք էտձե՞ւ տղերք ենք, որ դու մեր վրա գրում
ես», 3/ օբյեկտ կայցելեն թաղապետարանի (քաղաքապետարանի, սանէպիդկայանի, նախագահի
վերահսկողականի) ներկայացուցիչները, որոնց հետ սրճարանի տերը լեզու կգտնի եւ որոնք
կեզրակացնեն, թե «աղմուկի աստիճանը համապատասխանում է ընդունված նորմերին»: ԱՐԱՄ
ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
