«9-րդ ալիքը» պաշարել է Կամերային
երաժշտության տունը Հայաստանի պետական կամերային նվագախումբը (ՀՊԿՆ), գեղարվեստական
ղեկավար եւ գլխավոր դիրիժոր Արամ Ղարաբեկյանի բնորոշմամբ, բավական չէ՝ գնչուի կարգավիճակում
է Կամերային երաժշտության տանը, դեռ կողքից էլ խանգարում են աշխատել: Եվ սա այն դեպքում,
երբ միայն վերջին 5 ամիսներին նվագախումբն ու երգչախումբը միասին ունեցել են 45 համերգ,
2 փառատոն, միջազգային հյուրախաղեր, բուռն գործունեություն մարզերում: – Մաեստրո,
ո՞րն է ձեր անհանգստության պատճառը եւ որքանո՞վ է իրականությանը համապատասխանում
այն լուրը, թե «9-րդ ալիք» սրճարանը «օկուպացրել» է շենքի շրջակայքը՝ մուտքից սկսած:
– Մենք՝ նվագախումբը եւ երգչախումբը, զուգահեռ, օրվա մեջ շահագործում ենք
Կոմիտասի անվան կամերային դահլիճը 15-16 ժամ: Այսինքն՝ Կամերային երաժշտության տունը
մեր գործունեության մշտական վայրն է: Մենք ունենք շատ լուրջ խանգարիչ: Դահլիճի հարեւանությամբ
գտնվում է «9-րդ ալիք» սրճարանը, որը բավական ծավալուն է, ունի հզոր բարձրախոսների
համակարգ եւ ամեն օր առավոտյան 9-ից միացնում է բարձր երաժշտություն: Իսկ Կամերային
երաժշտության տունը ապակեպատ է, ձայնամեկուսացված չէ, ուստի դրսում լսվող երաժշտությունը
գրեթե համահավասար լսվում է ներսում: Եվ այսպես ամեն օր: Սրճարանի տնօրինությանը
քանիցս խնդրել ենք ու իրենք երբեմն մեղմացրել են երաժշտությունը, բայց մի կես ժամ
հետո նորից բարձրացնում են, որովհետեւ հաճախորդի խնդիր ունեն: Համերգների ժամանակ
նյարդային վիճակների մեջ ենք ընկնում, որովհետեւ երբ հասնում ենք պիանիսիմոյի, մեկ
էլ արաբական կամ թուրքական ուժեղ երաժշտություն է լսվում: – Ո՞ւմ եք դիմել
այս հարցով: – Երեք տարի է՝ չենք կարողանում հարցը լուծել: Դիմել ենք քաղաքապետարան,
թաղապետարան: Վերջերս էլ պաշտոնապես, հատուկ նամակով դիմեցինք նախագահի վերահսկողական
ծառայությանը: Իրենք շատ արագ արձագանքեցին, մասնագետներ ուղարկեցին, եւ ներկայացրին
Կամերային դահլիճի ու շրջակայքի հատակագիծը, որը հարուցեց իմ զարմանքը: Պարզվում
է, 2001-ին ամբողջ Կամերային երաժշտության տան հարակից տարածքը՝ կեսից դեպի Նալբանդյան
եւ մյուս կեսից՝ դեպի Աբովյան փողոցներ, երկարաժամկետ վարձակալության է տրվել կամ
ինչ-որ ձեւով հետագայում սեփականաշնորհվել է «9-րդ ալիքին»: Ըստ այդ հատակագծի, Կամերային
երաժշտության տան շենքի քարերից է սկսում սրճարանի տարածքը: Փաստորեն, մեր ծառայողական
մուտքը ուրիշի տարածքում է: Սա ապշեցուցիչ է, որ նախկին քաղաքապետի (Ռոբերտ Նազարյան)
եւ նախկին գլխավոր ճարտարապետի (Նարեկ Սարգսյան) օրոք նման ձեւով տարածք են տվել:
Սա այն դեպքում, երբ այսօր մայրաքաղաքում դասական երաժշտության 2 գործող դահլիճ կա՝
«Արամ Խաչատրյան» համերգասրահը եւ Կոմիտասի անվան կամերային երաժշտության տունը:
– Ի՞նչ պատասխան ստացաք նախագահի վերահսկողականից: – Իրենք ասում են,
որ ամեն ինչ օրինական է: Վստահ ենք, որ օրինական է: Բայց եթե մայրաքաղաքում ունենք
2 դահլիճ, որոնցից մեկը Կամերային երաժշտության տունն է, էսպիսի վերաբերմունք չպետք
է լիներ: Ես նույնիսկ դժվարանում եմ հետեւություններ անել եւ մեկնաբանել: Արդյոք
չպիտի՞ լինի կանոնակարգված նորմ, որ մշակութային օջախների հարակից տարածքները չեն
կարող ենթակա լինել բաժան-բաժան արվելու: Մենք սրճարանի դեմ ոչինչ չունենք, բայց
այն, որ սրճարանը խանգարում է մեր գործունեությանը՝ անհանդուրժելի է: Նախագահի վերահսկողական
ծառայությունից օրերս պատասխան ստացանք 1 տողով՝ «Ձեր դիմումը մենք ուսումնասիրեցինք,
այդ հարցի լուծումը վիճարկեք դատական կարգով»: ՀՊԿՆ-ն պետական նվագախումբ է: Լինելով
պետական կառույց, դիմել ենք պետական ամենաբարձր ատյանին, որ ինչ-որ լուծում առաջարկեն,
բայց, փաստորեն, մեզ ասվեց այն, ինչ գիտեինք մի 3 տարի առաջ: Ճիշտ չէ, որ ՀՊԿՆ-ն
ինքը անկախորեն գնա եւ սկսի պատերազմել: Վերջին հաշվով, մենք գիտենք, որ այդ դատը
չենք շահելու, որովհետեւ ամեն ինչ օրինական է: Պիտի լինեն այլ սկզբունքներ: Մեր կառավարությունը,
մեր իշխանությունը, մշակույթի նախարարությունը, գլխավոր ճարտարապետն են պատասխանատուները,
ոչ թե դատավորը: Նրանք պետք է ունենան ինչ-որ պարտավորություններ ու պատասխանատվություններ,
եւ իրենց որոշումները դրանց վրա կայացնեն: – Իսկ Կամերային երաժշտության տան
դահլիճի տնօրինությունը ի՞նչ վերաբերմունք ունի այս խնդրի շուրջ: – Այսքան
շատ շահագործելով այս դահլիճը, արդեն 8 տարի է՝ մենք գնչուի կարգավիճակում ենք, որովհետեւ
կա 2 տնօրինություն 1 հարկի տակ՝ ՀՊԿՆ-ի եւ դահլիճի: Դահլիճը գտնվում է մի տնօրինության
ներքո, որն էլ՝ մշակույթի նախարարության: Այս առումով մենք բացառություն ենք մայրաքաղաքում:
Այս դահլիճը իր տնօրինության տեսանկյունից ընդամենը վարձակալության համար նախատեսված
կառույց է: Իրենց հետաքրքիր չէ՝ ինչ տեսակի արվեստ եւ ինչ ոճի միջոցառումներ են տեղի
ունենում: Գումար տվողը այս դահլիճը կարող է վարձակալել ցանկացած օր, ցանկացած ժամի:
Այսինքն, եթե մենք 3 ամիս առաջ ծրագրել ենք ինչ-որ բան, բայց մեկը մեծ գումար է առաջարկում
տնօրինությանը (ինչ հաճախ է պատահում), ստիպված ենք լինում մեր համերգներն ու փորձերը
տեղափոխել: Հարցի կապակցությամբ բազմիցս դիմել ենք մշակույթի նախարարությանը: 2004-ի
դեկտեմբերին մշակույթի նախարար Հովիկ Հովեյանի առաջ էլ խնդիրը բարձրացվեց, եւ իրենք
առաջարկեցին, որ նվագախումբն ու դահլիճը իրավաբանորեն 1 կառույց դառնան: Բնականաբար,
կառավարությունը պիտի որոշում կայացներ: Նախագիծը պատրաստվեց, մեզ անընդհատ ասում
էին, թե գալիք շաբաթ այն կդրվի կառավարության նիստին: Ու այդպես էլ հավանաբար չդրվեց:
Հովիկ Հովեյանը մեզ փոխանցեց, որ վարչապետը չի կամեցել, որպեսզի հարցը քննարկվի կառավարության
նիստում: Ես չեմ հավատում, որ վարչապետը առանց երկրորդ կողմին՝ մեզ լսելու, նման
որոշում կայացրած լինի: Մի հարց ունեմ բոլորին, ինչո՞ւ մենք բացառություն ենք ողջ
հանրապետությունում: ԳՈՀԱՐ ՀԱԿՈԲՅԱՆՀ.
Գ. Կամերային երաժշտության տան տնօրեն Անդրանիկ Հարությունյանը հաստատեց, որ տարածքների
«օկուպացման» խնդիր իսկապես կա, ինչի առիթով ինքն էլ քանիցս դիմել է նախկին եւ ներկա
քաղաքապետերին: Նազարյանը ոչինչ չի արել: Սպասում է Զախարյանի պատասխանին:
