Անհայտ «հյուրանոց» քաղաքի կենտրոնում Դպրոցամերձ տարածքում երեկոյան հավաքվում են «թիթեռնիկները» Ի՞նչ եք կարծում, ի՞նչ հաստատություն է լուսանկարում պատկերվածը: Որտե՞ղ է տանում դուռը, որի վրա գրված է՝ «բաց է»: Դատելով նրանից, որ այս մուտքի շուրջ եղած երկու ցուցանակներն էլ ազդարարում են՝ «Ժալյուզիներ», ենթադրելի է, որ դուռը տանում է դեպի շերտավարագույրների խանութ: Սակայն տվյալ դեպքում որեւէ ենթադրություն անելն անտեղի է: Չեք գուշակի: Բանն այն է, որ այս դռնից ներս՝ Բաղրամյան 33 հասցեում գտնվում է, մեղմ ասած՝ «հյուրանոց»: Թե որքան վաղուց է այս «հյուրանոցը» հանգրվանում շերտավարագույրների թափանցիկ քողի ներքո՝ դժվար է ասել, սակայն ոչ պակաս, քան մի քանի ամիս: Գոնե մենք տարվա սկզբին պատահաբար հայտնվել ենք «հյուրանոցում», կարծելով, թե մտնում ենք շերտավարագույրների խանութ (որն իրականում գտնվում է հարեւանությամբ եւ շատ որակյալ է): Մեզ նման «շփոթվածների» քանակը հաստատ փոքր չէ: Իսկ շփոթմունքը առաջանում է նրանից, որ «օբյեկտի» տերերը չեն ցանկանում որեւէ ցուցանակով ազդարարել, որ այս մուտքը տանում է հենց «հյուրանոց»: Փոխարենը, դրա գոյության մասին շատ լավ գիտեն «օբյեկտից» մի քանի մետր ցած, դիմացի մայթին գտնվող Կամոյի դպրոցի մոտ «խարիսխ գցող» մարմնավաճառները: Նրանք դպրոցի (ընդգծենք, դըպ-րո-ցի՛) առջեւ հայտնվում են երեկոյան ժամը 8-ից սկսած: Եթե ձմռանը նրանց խավարի միջից նկատում էին միայն «թիթեռաորսի» դուրս եկած տղամարդիկ, ապա հիմա, երբ մինչեւ ժամը 21-22-ը դեռ լուսավոր է, դպրոցի մայթեզրին կանգնած, իրենց ողջ տեսքով «էստի համեցեք» ճչացող կանայք աննկատ չեն մնում ոչ մեկի կողմից: Այն, որ տարբեր հոթելները, մոթելներն ու սաունաները կարող են առանց ցուցանակի (հավանաբար, կիսալեգալ ձեւով) գոյատեւել մեր քաղաքի սրտում՝ ցավալի, բայց զարմանալի չէ: Բայց որ դպրոցամերձ տարածքները կարող են հայտնվել այդ «ինդուստրիայի» էպիկենտրոնում՝ չափազանց մտահոգիչ է: Բավական չէ դպրոցները, պետության անմիջական մասնակցությամբ իրենց հեղինակությունն ու վարկը գցեցին՝ ասոցացվելով ընտրակեղծիքների արատավոր պրակտիկայի հետ, հիմա էլ դրանք պիտի ասոցացվեն մարմնավաճառությա՞ն հետ: Գուցե սա այն դեպքն է, որ պետությունն իրավունք չունի ձեռքերը լվանալ ու թաքնվել՝ «շուկայական հարաբերություններ են, մենք չենք կարող խառնվել» ամենափրկիչ կարգախոսի ետեւում: Մ. ԲԱՐՍԵՂՅԱՆ
