Երեւանի մամուլի ակումբի (ԵՄԱ) եւ
Ֆրիդրիխ Էբերտի անվան հիմնադրամի նախաձեռնությամբ մայիսի 6-8-ը Ծաղկաձորում տեղի
ունեցավ «Ղարաբաղյան հիմնախնդիրը եւ նրա լուսաբանումը լրատվամիջոցներում» թեմայով
սեմինար: Այն բազմամարդ էր, հետեւաբար նույն հարցի շուրջ հնչեցին տարաբնույթ
կարծիքներ: «Քաղաքական գործընթացները Հարավային Կովկասի երկրներում եւ ղարաբաղյան
հիմնախնդիրը» թեմայով զեկույցի հեղինակ, «168 ժամ» թերթի խմբագրի տեղակալ Արմեն Բաղդասարյանը
գտնում էր, որ ղարաբաղյան հակամարտությունը թե տնտեսական, թե քաղաքական առումներով
բացասական է անդրադառնում տարածաշրջանի երկրների բնականոն զարգացման վրա. «Եթե չլիներ
հակամարտությունը, ոչ Հայաստանը, ոչ էլ Ադրբեջանը ստիպված չէին լինի այդքան մեծ թվով
բանակ ունենալ: Իսկ Բաքու-Ջեյհան նավթամուղը կանցներ ոչ թե Վրաստանի, այլ Հայաստանի
տարածքով, քանի որ ֆինանսապես ամենահարմար տարբերակը դա էր»: Վերջինիս կարծիքով,
այսօր Արցախի հարցի «ցանկացած լուծում մեզ ձեռնտու է, քանի որ հարցի ձգձգումը միայն
ի վնաս մեզ է: Ամեն օր, ամեն ժամ մեր դիրքերը թուլանում են: Ադրբեջանի տնտեսական
պոտենցիալը շատ ավելի մեծ է»: Պարոն Բաղդասարյանը գտնում էր, որ Վրաստանի ապագան
էլ «շատ ավելի պայծառ է, քան Հայաստանինը»: Իր գործընկերոջ կանխատեսումներին հակադրվեց
«Ազգ» օրաթերթի լրագրող Թաթուլ Հակոբյանը, նշելով, որ «Սահակաշվիլու իշխանության
գալուց հետո Վրաստանում որեւէ ընդդիմադիր լրատվամիջոց չի մնացել, ինչը կար Շեւարդնաձեի
օրոք: Եթե Վրաստանն այդ տեմպերով գնա, Հայաստանից հետ կմնա»: «Ազգի» լրագրողին հատկապես
անհանգստացնում էր ղարաբաղյան խնդրի վերաբերյալ բանակցային գործընթացների «խիստ գաղտնի
լինելը, ինչն ավելի է դժվարացնում լրագրողի աշխատանքը: Այդ պարագայում լրագրողներին
միայն մնում է եզրակացություններ անել բանակցողների դեմքի արտահայտություններից կամ
տրամադրությունից»: «Ռեգիոն» հետազոտական կենտրոնի ղեկավար Լաուրա Բաղդասարյանը ներկայացրեց
հայերի եւ ադրբեջանցիների շրջանում իրենց կենտրոնի՝ վերջերս անցկացված սոցհարցման
արդյունքները: Ըստ դրանց. «Ադրբեջանում հակահայկական տրամադրվածություններ իշխում
են հասարակության բոլոր շերտերում: 16-ից մինչեւ 25 տարեկան ադրբեջանցիները դրսեւորում
են գրեթե նույն տեսակի ագրեսիվություն Հայաստանի եւ Ղարաբաղի նկատմամբ, ինչ՝ 35-45
տարեկանները՝ այն սերունդը, որը մասնակցել է Ղարաբաղի պատերազմին: Մեզ մոտ պատկերն
այլ է՝ ամենաբարձր նեգատիվության աստիճանը դրսեւորում են 35-45 տարեկանները, որոնք
իրենց ուսերին կրել են պատերազմի ծանրությունը: Հայ հասարակության մնացած շերտերում
նման ագրեսիվություն չի դրսեւորվում եւ ամենաչեզոքը ադրբեջանցիների նկատմամբ 16-25
տարեկաններն են»: Լ. Բաղդասարյանի ելույթից հետո ԵՄԱ նախագահ Բորիս Նավասարդյանը
սեմինարին մասնակից 16-25 տարեկան երիտասարդներից փորձեց ճշտել նրանց հակաադրբեջանական
տրամադրվածությունը: հ2 հեռուստաընկերության լրագրող Կարեն Վարդանյանը վկայակոչեց
ադրբեջանցի երիտասարդների հետ ինտերնետով շփվելու իր փորձը՝ նշելով, որ հաղորդակցվում
են առանց ավելորդ «ամբիցիաների եւ ագրեսիվություն ցուցաբերելու»: Բորիս Նավասարդյանը
մոնիտորինգելով հայկական եւ ադրբեջանական ԶԼՄ-ները, ներկայացրեց այն կարծրատիպերը,
կլիշեները, որոնք տեղ են գտել երկու երկրների մամուլում: Ըստ նրա. «Ադրբեջանում քարոզչական
պատերազմն ուղղորդվում է պաշտոնական ատյաններից: Հայաստանում այն տարերային բնույթ
է կրում: Ռազմատենչ ոգու պահպանման գործում ադրբեջանական մամուլը լուրջ հաջողությունների
է հասել, Հայաստանում այս առումով պասիվ են: Ադրբեջանի մամուլում կարծրատիպերից ամենահաճախ
հանդիպողը այն է, որ ԼՂՀ պաշտոնյաների, պետական ինստիտուտների անվանումները գրվում
են չակերտներում՝ այդկերպ շեշտելով դրա անլրջությունը: Կամ գրում են ղարաբաղյան սեպարատիստներ,
ադրբեջանական հողերի օկուպացիա, հայկական ագրեսիա, Խոջալուի ցեղասպանություն: Ստեփանակերտի
փոխարեն օգտագործում են Խանքենդի: Կամ, որ հայերը հավակնում են ադրբեջանական մշակութային
արժեքներին եւ այլն: Կլիշեներից հայկական մամուլն օգտագործել է ադրբեջանական վանդալներ,
բարբարոսներ, ազերիներ»: ԼՈՒՍԻՆԵ ԲՈՒԴԱՂՅԱՆ
