Իսկ դու գնալո՞ւ ես Մոսկվա Այնպես, ինչպես Հայոց ցեղասպանության հետ կապված խնդիրները տարիների ընթացքում ողբերգությունից տրանսֆորմացվեցին չոր քաղաքական խաղաքարտի, նույնպիսի ճակատագրի է արժանանում նաեւ ֆաշիզմի դեմ մարդկության տարած հաղթանակը: Տպավորություն կա, որ միջազգային հանրությունը՝ կախված Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի նկատմամբ ունեցած վերաբերմունքից, այսօր մի տեսակ կրակն է ընկել Կրեմլի ձեռքը: Ավելի ճիշտ, խոսքն այս դեպքում ոչ այնքան պատերազմի նկատմամբ վերաբերմունքի, որքան առաջիկայում Մոսկվայում կայանալիք Հաղթանակի 60-րդ տարելիցին նվիրված տոնակատարություններին բարձր մակարդակով ներկայացված լինել-չլինելու մասին է: Կրեմլը, փաստորեն, հրաշալի մի առիթ է գտել իր համար անցանկալի երկրների հասցեին սրտի ուզածն ասելու եւ իր այդ վարքագիծը ամենաառաքինի պատճառաբանություններով արդարացնելու համար: Ժամանելո՞ւ եք Մոսկվա, շատ լավ: Ուրեմն դեմ եք ֆաշիզմին եւ, որ կարեւոր է՝ հարգում եք դրա ջախջախման մեջ ԽՍՀՄ-ի ու հատկապես Ռուսաստանի ներդրումը: Չե՞ք ժամանելու: Ուրեմն հենց ինքներդ էլ ֆաշիստ եք կամ առնվազն՝ համակիր: Եվ ոչ մի առարկություն: Ոչ մի շեղում այս սխեմայից: Նկատենք, որ այս հնարքն, այսպես կոչված, «նյու-ավտորիտարիզմի» ճահճուտի մեջ աստիճանաբար ավելի ու ավելի խրվող ՌԴ ղեկավարությանը միջազգային քաղաքական նորօրյա իրողություններում խուսանավելու լավ հնարավորություն է տալիս: Փաստորեն, ԱՄՆ-ի կամ որեւէ արեւմտյան երկրի համար այսօր խիստ դժվար կլինի մերժել Մոսկվա մեկնելու հրավերը եւ միաժամանակ՝ վերջինիս մեղադրել, ասենք՝ երկրի ներսում մամուլի կամ բիզնեսի ազատությունները սահմանափակելու մեջ: Ի՞նչ ազատ մամուլի մասին է խոսքը, երբ դուք, ըստ էության, անուղղակիորեն աջակցում եք ֆաշիզմին: Ահա այն միակ եւ գոնե առաջին հայացքից խիստ տրամաբանական փաստարկը, որն անմիջապես կշպրտվի հրավերը մերժող երկրի երեսին՝ դրանից բխող բոլոր քաղաքական հետեւանքներով: Պետք է նկատել, որ մինչ այժմ այս սխեման անվրեպ է գործել: Հաղթանակի 60-ամյակին նվիրված մոսկովյան տոնակատարություններին մասնակցելու իրենց մտադրության մասին են հայտնել արդեն 53 պետությունների ղեկավարներ: Դրանց թվում են ԱՄՆ-ի եւ ԵՄ անդամ առաջատար երկրների նախագահները: Մոսկվա մեկնելու ցանկություն է հայտնել անգամ ֆաշիստական Գերմանիայի երբեմնի դաշնակից՝ ցայժմ Ռուսաստանի հետ ցավոտ խնդիրներ ունեցող Ճապոնիայի վարչապետը: Բնականաբար՝ այս ամենի մեջ առկա քաղաքական ենթատեքստը շատ քիչ է աղերսվում ֆաշիզմի նկատմամբ ունեցած վերաբերմունքի հետ. վերոհիշյալ պետությունները 60-ամյա հաղթանակի պատրվակով բացառապես այսօրվա հարցեր են լուծում միմյանց հետ: Եվ ինչպես հաճախ է պատահում նման դեպքերում, այդ նույն հնարքը շրջվում է նաեւ այն բանեցնողի դեմ: Մոսկվա չմեկնելով՝ որոշ երկրների ղեկավարներ, առանց ձեւակերպումների վրա ավելորդ ջանք թափելու, իրենց վերաբերմունքն են ցուցադրում հենց իր՝ Մոսկվայի նկատմամբ: Այդ երկրների թվում են Լիտվան, Էստոնիան եւ Վրաստանը: ՏԻԳՐԱՆ ԱՎԵՏԻՍՅԱՆ
